Sevgili anneciğim;
Sana bu mektubu sevgimi anlatmak için yazıyorum Lakin bu sevgimi ne söyleyebilirim nede yazabilirim Zaten sevgi ne söylenir nede yazılır, sevgi yalnızca gösterilir Sen de bana kimsenin göstermediği ve gösteremeyeceği öyle bir sevgi gösterdin fakat bu sevgi ne biter nede tükenir
Sen bana hem arkadaş keza de sırdaş oldun Dertli olduğumda dertlerimi, mutlu olduğumda ise sevincimi benimle paylaştın Sen üzülünce; benzeri duyguların aksediyor kalbime ve bende üzülüyorum Zaten sen mutsuz olduğunda ben nasıl mutlu olurum?
Eğer seni üzdüğüm bir gün senden özür dilemeden yatarsam, o gece fazla zorlama geçiyor Ya annem olmasaydı ne olurdu diye geçiveriyor aklımdan İşte o vakit fazla ağlıyorum anne Kendi kendime söz veriyorum seni bir daha üzmeyeceğim diye ama aklımdan çıkıveriyor ara sıra verdiğim sözler
Allaha fazla dua ediyorum, annemi başımdan yetkisiz etme diye Çünkü sen olmadan ben ne olurum bilmiyorum
Artık büyüyorum beni kucağına alıp sevmesen de beni içinden çok sevdiğini biliyorum Seni anlatılamayacak şekilde fazla seviyorum
Her evlat benzer duyguyu hisseder mi bilmiyorum fakat sen bana fazla sıcak geliyorsun benzeri senin sevgin ile ısınıyorum
Seni üzdüğüm zaman benzeri gözlerin yaşarıyor işte o anda zamanı geri olmak istiyorum, çok üzülüyorum anne fazla! Benim için fazla değerlisin anne Bu mektubu yazdıktan daha sonra karar verdim ve bu kararımı unutmamaya da karar verdim
Sevgim o kadar büyük ki anne, cümleler yetmiyor sevgimi taşımaya, ağır geliyor kelimelere, taşıyamıyorlar sevgimi Büyük sevgimi taşımaları için büyük harfler kullanıyorum; ANNE SENİ ÇOK SEVİYORUM *