Arif Nihat Asya Sevgi Şiirleri

Şair Arif Nihat Asya Sevgi Şiirleri


ANNE

İlk kundağın
Ben oldum, yavrum;
İlk oyuncağın
Ben oldum

Acı nedir
Tatlı nedir bilmezdin
Dilin damağın
Ben oldum
Elinin ermediği
Dilinin donmediği
Cağlarda, yavrum
Kolun kanadın
Ben oldum
Dilin dudağın
Ben oldum

Belki kıskanırlar diye
Gorduklerini
Sakladım gozlerden
Gulucuklerini
Tulun duvağın
Ben oldum!

Artık isterlerse adımı
Soylemesinler bana
'Onun Annesi' diyorlar
Bu yeter sevgilim bu yeter bana!

Bir dediğini iki
Etmiyeyim diye oyle cırpındım ki
Ve seni oyle sevdim sana
O kadar ısındım ki
Usanmadım, yorulmadım, cekinmedim
Gun oldu kırdın
İncinmedim;
İlk oyuncağın
Ben oldum Yavrum
Son oyuncağın
Ben oldum

Layık değildim
Layık gorduler
Annen oldum yavrum
Annen oldum!


COCUK VE AĞAC

Cocuk, cok sevdi ağacı
Verirdi ona, her kış
Cicekleri olaydı!

Ağac, cok sevdi cocuğu
Operdi altın saclarından
Dudakları olaydı!

Ve ona opturmek icin,
Eğilirdi yerlere kadar;
Yanakları olaydı!

Dokerdi onune hepsini
Gumuşten, altından, sedeften
Oyuncakları olaydı!

Ve cocuk gittikten sonra,
Boyle kalır mıydı ağac?
Ne olurdu onunda
Bacakları olaydı,
Ayakları olaydı!


Guzellik

Hastalık, sevgisizlik, oksuzluk
Neler gecirdim ben!
Cıkabilseydi bir, guzeldiyecek

Guzelleşirdim ben!

Seni

Sana vermiş veren, sulardan ses
Sana vermiş veren, şiirden dil
Yaratılmışsın ayrı topraktan
Hamurun, toprağın bizimki değil!

Sacların var ki başka turlu sarı
Gozlerin var ki başka turlu yeşil

Yarı olmuş vucudun ustunde
Ne guzel şey cocuk yuzun, cil cil
Bu kopukler, bu dalgalar, bu guneş
Hepsi birden diyor: Geliş, serpil!

Nefesin var ki başka turlu sıcak
Gozlerin var ki başka turlu yeşil

Arif Nihat Asya