Arizona Üniversitesi Ay ve Gezegen Laboratuvarı'ndan (LPL) bir küme araştırmacı Ay'ın oluşumuna neden olduğu düşünülen dev çarpışma hakkında yeni bir teori geliştirdi. Günümüzde yapılan araştırmalar sonucunda Ay’ın oluşumu hakkında öne çıkan birkaç hipotez var. Bunlar Büyük Çarpışma Hipotezi, Gezegensel Bölünme Hipotezi ve Yakalama Hipotezi olarak biliniyor. Lakin bunlardan en kabul göreni Ay’ın Theia ve Dünya’nın çarpışması sonucunda ortaya çıktığı kabul edilen Büyük Çarpışma Hipotezi. Bu hipoteze göregünümüzden 4,5 milyar yıl evvel Theia isimli bir gezegen Dünya’ya çarptı ve genç gezegenimizden kopan büyük modüller uzaya saçıldı. Uzaya saçılan modüller kütleçekim ile bugün Ay olarak isimlendirdiğimiz gök cismini oluşturdu.
Lakin yeni çalışmalarla ortaya yeni bir teori atıldı. Araştırmayı yürüten Erik Asphaug ve meslektaşları, milyarlarca yıl evvel gerçekleşen bu dev çarpışmayı yazılım aracılığıyla geliştirdikleri bir simüslasyonla tekrarladılar. Bu simülasyon sayesinde Ay’ın oluşumuna daha uygun olduğunu düşündükleri bir şey fark ettiler.
Ay dev bir çarpışma ile değil, birkaç müsabaka ile oluştu
Ay ve Gezegen Laboratuvarı'ndan Profesör Erik Asphaug, Ay’ın oluşmasına sebep olan görkemli olayın dev bir çarpışma değil birden fazla tekrarlanan müsabakalar olduğunu açıkladı. Theia ve Dünya düşünülenden daha fazla çarpıştı. Birinci olarak “vur ve kaç” çarpışması ortaya çıktı. Yaklaşık 1 milyon yıl sonra tekrar ancak bu hırpalanmanın tesiriyle daha yavaş bir müsabaka yaşandı. Profesöre nazaran çok kuvvetli bir çarpışma Dünya’dan değil, Theia’dan modüllerin ayrılmasına sebep olurdu.
Fakat Ay’ın izotopik özellikleri Dünya ile değerli derecede benzerlik gösteriyor. Bu nedenle Asphaug, daha yavaş ve birden fazla çarpışmanın olduğunu belirtti. Asphaug’a nazaran “Çift çarpışma, Dünya ile Ay’ın izotopik benzerliğini ve tek bir çarpışmayla açıklanamayacak bulguları aydınlatıyor.”
Çalışmayı yürüten takımın bir başka açıklamasına nazaran bu vur-kaç çarpışmaları sadece Dünya ve Ay sistemiyle sonlu değil. Bu cins çarpışmalar Güneş Sistemi’ndeki yığılma ve birleşmelerde de epeyce yaygındı.