Kaybolmuş ruhlarız.. Düşmüş değiliz yalnızca cennetten,
Düşerken tahminen de şimdi, kaybolmuşuz,
Su olmuş, et olmuş, kemik olmuşuz
Ve kaybolmuşuz.
‘Bulduk, işte artık olduk’ diyende
Kaybolmuşuz.
Kayboluşun hikayesini söylemiş lisanlar,
Kayboluşun ninnisiyle büyümüş bebekler,
Bir kayıp müziği her dem mevsimler,
Kuşlar, çiçekler, böcekler
Bir kayıp ilanındadır saatler, tik-taklar..
Kaybolmuş ruhlarız
Ve kaybolmuşluğumuz da kayboldu..
Ezel ve ebed ortası kadar kaybolduk
Kaybolduk ki yok mu bir ‘hatırlayan’?”
Tahminen de en çok bir yuva sıcaklığını, ailenin bağlılığını, birbirine kenetlenmişliğini kaybedenler hissediyordur kaybolmuşluk hissini.
Kaybolmak, tarafını kaybetmek, geleceğe dair ümidini, kim olduğuna dair fikrini, sevincini, yaşamak tutkusunu, bir işe yarama dileğini, hayatına istikamet veren kıymetlerinden uzaklaşmak, onları kaybetmektir kimi vakit.
Ne yazık ki günümüzde pek çok yaştan insan soluklaşmakta, solup gitmekte hayat sahnesinden. Koca koca beşerler toplumun (varsa şayet bu türlü bir şey) gözü önünde, gencecik delikanlılar, gencecik kızlar ailelerinin gözü önünde, çocuklar göz nazaran göre kayıp gitmekte, kaybolmakta maalesef. Tutunacak bir kol bulamayıp sürüklenmekte sokaklar boyunca.
Her kayboluşun karanlığı, kaybolduğu ormanı kendine mahsus haliyle. Unsur kullanımından, alkol bağımlılığına, oyun bağımlılığından, porno bağımlılığına, kumar bağımlılığından toplumsal medya bağımlılığına kadar uzanan kayboluş ormanları.. Kaybolmaların en acısı da bir aile sıcaklığından uzaklarda, sokaklarda kol gezen berbatlığın çabucak yanıbaşında yaşanılanıdır tahminen de. Berbatlığın kendine kötülük devşirdiği gaye tahtası, sokaklar. Fuhuş ticaretine, organ mafyasına, dilenci çetesine, uyuşturucu pazarına açık ve savunmasız sokak, sokaklar ve sokaktakiler, sokakta yaşayanlar.
Çok acı ancak bir gerçek olarak önümüzde duruyor, her gün yanı başımızdan geçip gidiyor sokakta yaşayanlar çocuklar, çocuklarımız.
Sokak için, sokaktakiler için yapılacak şeyler başlı başına büyük kapsamlı projeleri gerektirecektir. Bu türlü küçük bir yazı sığamayacak kadar uzun kapsamlı belgelere mevzu olması gerekmektedir.
Biz bu yazıda sokağa açılan kapının kapatılması için neler yapılabilir sorusuna temas etmeye çalışıyoruz.
Kur'an'ın birinci nazil olan ayetlerin de Allah teala 'insanı alaktan (kan pıhtısı) yarattık' buyurmaktadır. Kimi yorumcular insanın fizik vücudunun alaktan yani embriyodan yaratıldığı üzere insanın insaniyet boyutunun alakadan, ilişkiden yaratıldığını, oluştuğunu tabir etmektedir. İnsan varlığının sağlıklı gelişimi, sağlıklı şahsiyet gelişimi, kendinden eminlik, itimat duygusu, bağlılık üzere faziletlerin oluşabilmesi için itimat dolu ilgilerin, bizi saracak yüreklerin varlığına muhtaçlığımız vardır. Büyüme çağındaki bir çocuğun bir gencin hayatın keşmakeşliği içerisinde yolunu bulmasına rehberlik edecek olan, önünü aydınlatacak alan fener, onu şartsız muhabbetle, şefkatle kucaklayabilecek, kapsayabilecek gönüllerdir. Ne var ki çocuklarımızın en çok muhtaçlığı olan bu sıcaklığı alabilecekleri ebeveynleri çoğunlukla farklı ormanlarda kendileri de kaybolmuşlar. Çoğunlukla toplumsal medya ormanlarının derinliklerinde, bazıları başından aşkın işlerinin ortasında, bazıları de aile içi entrikalarda, kimileri da entrikalarla dolu diziler, TV programları içinde kaybolmuşlar. Bunun sonucu olarak bir duvar yazısında bir gencin tabir ettiği üzere; 'Anne-babalar çocuklarını zannettiklerinden çok daha evvel kaybederler'. Ancak ne var ki, ebeveynler bu kaybın çok çok sonrasında farkına varmaktalar.
Maalesef ki bu noktada da ‘sorunu sorun olarak’ değil de ‘kişiyi sorun olarak’ gören hâkim görüş kendini göstermekte ve gençleri tembel, haylaz, haşere, yaramaz, sokak çocuğu, tinerci, işsiz üzere sözlerle etiketlemektedir. Burada söz etmek gerekir ki, aslında 'sorunlu genç yoktur, gençlerin sıkıntıları vardır'.
Meğer ebeveynleri olarak çocukların gelişim periyotlarını tanımadığımızda, bu devirlerdeki -özellikle 11 yaş sonrası ve ergenlikte- gereksinimlerini bilmediğimizde,
onları korumak için koymamız gereken sonları bazen çok sert koyduğumuzda, bazen de hiç koymadığımızda gençlerin sıkıntılarıyla baş etmeleri epeyce güçleşiyor. Ebeveynler, sorunun ve tahlilin bir modülü iken, gencin günah keçisi ilan edilmesiyle kolaylıkla paka çıkarabiliyor kendini.
Ne yazık ki bu ve buna benzeri pek çok tavır gençleri sokağa açılan kapıyı denemeye yönlendirebiliyor.
Bu mevzuda yapılması gereken şeyler listesinin başına, öncelikli-riskli kümeler konusunda, şimdi kaybolmamış çocukların hayat bağları'nın sıkılaştırılması ismine çalışmalar yapılması gerektiğini düşünüyoruz. STK'lar, belediyeler bu bahiste öncülük etmelidirler.
Riskli kümeler sadedinde parçalanmış aileler, şiddet yaşanan aileler, bağımlılık davranışları bulunan aileleri saymak mümkündür.
Son kelam olarak yüzyıllardır söylenegelmiş bir kelamla veda ediyoruz;
'Bakarsan bağ olur bakmazsan dağ olur!'