İçindekiler Hide
Bilgisayar tarihçesine bir göz atarsak, bilgisayar fikrinin çok eskilere dayanmadığını görürüz.
1830'larda, Charles Babbage (1792-1871) fark makinesini kurdu, bunu analitik makine takip etti, ve hesaplamaların elektromekanik aletler üzerinde çalışmasını sağlamak ve sonuç almaktı. Charles Babbage bu makinelerle başarılı sonuçlar elde edemese de, bilgisayarların kuruluşunun kendisi tarafından atıldığı kabul edildi.
1850'de George Boole, sadece 1 ve 0 sayılarını kullanan ve ardından adı verilen Boole cebir sistemini buldu ve bilgisayarların geliştirilmesinde önemli bir rol oynadı.
1890'da Herman Hollerith, delikli kartlarla yüklenebilen ve üzerinde toplanabilen bir elektromekanik cihaz geliştirdi. Bu hesap, 1890’ın ABD sayımlarında başarıyla kullanılmıştır.
İlk analog bilgisayar, 1931'de Vannevar Bush tarafından yapıldı. Buna karşılık, George Stibiz, ilk dijital bilgisayarı 1939'da New York'taki Bell Lab'de üretti. Stibiz bu makineye ikili sistemi uyguladı ve karmaşık sayılarla aritmetik işlemlere izin verdi.
Bilgisayarlardaki en önemli ve hızlı gelişmelerin II. Dünya Savaşı'ndan sonra başladığı görülmektedir. Haward Aitken, 1944'te IBM ile işbirliği içerisinde MARK I'i tamamladı. Bu bilgisayarın küçük kapasitesine rağmen, o günün şartlarında büyük bir başarı olarak kabul edildi. MARK'a delikli kartlarla bilgi verildi ve sonuçlar yine delikli kartlarla alındı.
Bir grup bilim adamı 1945'te ENIAC adında bir bilgisayar yaptı. ENIAC askeri amaçlar için geliştirildi. Telsiz lambalar kullanıldı ve MARK I ile karşılaştırıldığında çok hızlıydı. Bu bilgisayarla elektronik bilgisayara geçiş başladı ve mekanik ekipmanın yerini elektronik devreler aldı.
UNIVAC Ticari amaçlı kullanılan ve seri üretilen ilk bilgisayar oldum. Bu bilgisayarın giriş çıkış birimleri manyetik banttı ve yazıcıya sahipti. Aynı yıllarda IBM 701 bilgisayarı tanıtıldı. Bu bilgisayarda bir vakum tüpü ve basit bir programlanabilir yapı vardı. 1958'den itibaren, IBM bilgisayardaki vakum tüpleri yerine diyotları ve transistörleri kullanmaya başladı. Sonuç olarak, daha küçük, daha hafif ve daha az ısıtılmış bilgisayarlar pazarlandı. Ek olarak, bilgi depolama ortamı olarak diskler ve tamburlar kullanıldı.
1964'den beri, transistörlerin yerini bilgisayar devrelerine iten entegre devreler aldı; daha hızlı, güvenilir ve uygun maliyetli bilgisayarlar üretilmeye başlandı. 1970'den beri, büyük ölçekli entegre devrelerin tanıtımı, bilgisayar devrimine yeni boyutlar getirmiştir. Özellikle 1993'ten beri, büyük bellek ve hızlı bilgisayarların yanı sıra güçlü programlama dilleri ve işletim sistemlerinin ortaya çıkması dikkat çekti. Eski bilgisayarlarda kullanılan çekirdek bellek yerine daha ucuz manyetik iç bellekler kullanılmakta ve bilgisayar maliyetleri gün geçtikçe azalmaktadır.
1980'lerden bu yana, kişisel bilgisayarları anakartın genel mimarisine veya ana işlemcinin modeline göre sınıflandırmak alışılmış bir şeydi. Şimdi PC dünyasına daha yakından bakabiliriz:
IBM-PC
Bilgisayarın telaşını başlatan bu cihazın 1981'de piyasaya sürüldüğü zaman, ne tür mağazaların satılabileceği bile belli değildi. İki adet 5.25 inçlik disket sürücülü IBM PC'de bir sabit disk yoktu. Ana işlemci Intel 8086 idi; beş kart yuvası vardı. Bir süre sonra IBM, sabit diski modele yerleştirdi; ancak bilgisayarın bellek yongası, RAM yongası olarak adlandırıldı, çünkü alakart ile birleştirildi. Elinizde böyle bir antika bilgisayar varsa, güncellemeyi yenilemeyi bırakın; Olduğu gibi saklayın. Bir süre sonra bunları antika satıcılarına veya bilgisayar teknolojisi müzelerine satabilirsiniz.
IBM XT
IBM'in 10 megabaytlık sabit diski olan ilk PC'si olan XT'nin işlemcisi de Intel 8088'den daha hızlıydı. Kart yuvası sayısı 8'e çıkarıldı. 8 bitlik standart kartları kabul eden bu bilgisayar, bugünün hak ettiği tek yer müze!
IBM AT
1985'te ve bugünün PC'nin gerçek büyükannesi olan AT, Intel 80286 CPU'da üretildi. Orijinal PC'den beş kat daha hızlıydı ve 16 bitlik standart bir kartı kabul ediyordu. Bu bilgisayarla IBM, ISA anakart mimarisini tüm endüstri için kullanılabilir hale getirmiştir. ISA, tüm bilgisayar endüstrisi için standart mimari anlamına geliyordu; gerçekten öyleydi. Bir zamanlar, yüzlerce şirket AT uyumlu cihazlar üretmeye başladı. Modemleri, tarayıcıları ve diğer harici cihazları bilgisayara bağlamak için kullanılan arayüz kartları bir kerede mağazalara doldurulabilir ve bu standart tüm endüstri tarafından kabul edilir. Bununla birlikte, AT bilgisayarların anakart hızları günümüze kıyasla oldukça düşük olduğundan, böyle bir bilgisayarı yeni kartlarla güncellemek atıkların yeni kartlara verilmesine neden olacaktır. IBM-AT bilgisayarının anakart boyutu günümüzün modern kartlarıyla aynı olduğundan, kutuyu boş bir kutu olarak değerlendirmek ve içindeki her şeyi değiştirmek mümkündür. Bununla birlikte, orijinal AK'nin güç birimi için olan alanı çok küçük olduğu için, onu yenileme çabası boş kutuların maliyetine değmez.
PCjr ve PS / 2
ISA standardının benimsenmesiyle, IBM uyumlu IBM denilen bilgisayarların IBM dışı üretimi hızlandırılmıştır. IBM'in ilk AT bilgisayarları oldukça pahalıydı. Diğer şirketlerden IBM uyumlu bilgisayarlar çok daha ucuzdu. IBM, 1986 ve 1987’deki PCjr modeliyle, diğer şirketlere kaybetmeye başladığı ev bilgisayarı pazarını geri almaya çalıştı. PS / 2 ise IBM tarafından başka firmaların izin vermediği bir mimariye sahip. IBM bu mimariye MCA (Mikro Kanal mimarisi) adını verdi. ISA'dan farklı olan, günümüzdeki Tak ve Çalıştır kartları gibi, MCA bilgisayarlarının kartlarının da kullanıcı tarafından değil, bilgisayar tarafından otomatik olarak yapılandırılmasıdır. Ancak, bu strateji eşleşmedi. PCjr çok az yetenekli; PS / 2 bilgisayarları birkaç kişinin ve şirketin antikaları arasındadır, çünkü herhangi bir mağazada satın alınabilecek ISA kartlarını kabul etmemektedirler ve MCA kartları diğerlerinden üç ila dört kat daha pahalıdır. IBM daha sonra, daha fazla duyuru yapmadan ISA PS / 2 bilgisayar modellerini piyasaya sürdü. Böyle bir bilgisayarınız varsa, anakartın yeni anakartlar alması ve güç ünitesine tahsis edilen köşenin oldukça büyük olması şartıyla, boş bir kutu olarak kullanabilirsiniz. Bununla birlikte, dökme metal kasası nedeniyle çıkarılması zor olan PS / 2, kullanıcı için hayatı zorlaştırabilir.
Intel, 386 yongasını daha sonraki tüm yongalara uygulanan aynı hesaplama yöntemiyle geliştirdi. Başka bir deyişle, 486 ve Pentium yongaları sadece daha gelişmiş 386. ISA mimarisinde yerleşik olan ve sadece 386 yonga olarak adlandırılan bilgisayarlar Bugün, bugün yalnızca bellek ve sabit disk alanını temel alan modern işletim sistemleri sürümüyle çalışıyor. Bu tür bilgisayarlarda, CPU, RAM ve Sabit Disk özelliklerine göre Windows 3.1, Windows 3.11, Windows 95 NT 2000, Windows NT işletim sistemlerini görebilirsiniz. “Açık sistem” veya GNU grubu (Linux gibi) işletim sistemleri 386 tipi bilgisayarlarda Windows'un yeni sürümlerinden daha kolay çalışır.
Intel 386 veya Intel 486'ya sahip bilgisayarlar (ve eşdeğer AMD ve Cyrix yongaları) ISA'ya ve gelişmiş EISA mimarisine sahiptir; yani, pazardan alacağınız herhangi bir arayüz kartını takabilirsiniz. Ancak, Intel, ISA ve EISA için en büyük zorluk olan PCI adlı yeni bir bilgisayar mimarisi geliştirdi ve takılan kartın ince ayarını yapma gereksinimini ortadan kaldırdı. PCI mimarisinin en önemli özelliği, bu mimariye uyan kartlar dahil edildiğinde, kartı bilgisayarla uyumlu hale getirmek için hiçbir ayarın (ve genellikle mümkün olmaması) olmasıdır. Böyle bir kartı bir ISA ve EISA bilgisayarına takamazsınız, ancak PCI tabanlı ana kartlarda genellikle birkaç ISA, hatta EISA kart yuvası vardır.
Çeşitli anakart şirketleri CPU'yu 386 yongasından çıkarılabilir bir tarzda yapıyor. 386 tipi ayrıca bilgisayarın bellek yongalarını değiştirmeyi ve genişletmeyi mümkün kılar. Bu tür bir anakartınız varsa, muhtemelen bilgisayarınızın CPU, RAM ve benzerlerinin çoğunu değiştirebilirsiniz.
Intel Company, 1968 yılında hafızanın tüm devrelerini yapmak için kuruldu. Bir hesap makinesinin üretmesi için CPU için tüm devreyi gerektiren bir hesap makinesi üreten bir şirketin talebi; ve yine bir terminal için özel bir devre isteyen, Intel tarafından üretilen 4004 (1971) ve 8008 (1972) işlemcilerin gereksinimlerini karşılamak için başka bir şirketin gereksinimlerini karşılamak.
Mikroişlemciler ve mikrobilgisayarların sınıflandırılmasının temel bir ölçütü, mikroişlemcinin entegre devre üzerinde çalıştığı en uzun verinin bit sayısı, yani kelime uzunluğu. 4-bit işlemcilerden 4004 ve 8-bit işlemcilerden 8008 başlayarak, 4-bit, 8-bit, 16-bit, 32-bit, 64-bit gibi veri uzunluğu standartları, mikroişlemciler ve mikro-bilgisayarlar için ortaya çıkmıştır.
Intel, üretim hattını düşük kapasitede tuttu, çünkü bu ilk müşterilerin hiçbirinin 4004 ve 8008 devrelerinin hiçbiriyle ilgilenmeyeceğini öngörmüyordu. Ancak tahminlerinin aksine, bu tüm devrelere büyük ilgi duyuyordu. Bunun bir sonucu olarak, Intel ayrıca 8074 CPU'yu 1974 yılında 8008’in 16K’lık hafıza sınırını aşmak için kurdu. Bu aniden tüm devre için çok büyük bir talep oldu ve kısa sürede 8080 bit mikroişlemci endüstri standardı. İki yıl sonra, 1976'da Intel, 8080 işlemcisi olan 8085'i başlattı.
1978'de Intel, ilk 16 bit mikroişlemci olan 8086'yı üretti. 8086 önceki 8080/8085 ürününe bir şekilde benzese de, iki işlemci ailesi birbiriyle uyumlu değildi. Bir yıl sonra, 1979'da üretilen 8086'nın 8 bitlik veriyolu sürümü olan 8088, 1981'de IBM PC mikrobilgisayarının ilk işlemcisi oldu. Endüstrinin 16-bit mikroişlemci standardı olan 8086/8088 hızla çekirdek oldu. Bugüne kadar birçok farklı ürün ile, sözde x86 mikroişlemci ailesinin çekirdeği (core) oldu.
1830'larda, Charles Babbage (1792-1871) fark makinesini kurdu, bunu analitik makine takip etti, ve hesaplamaların elektromekanik aletler üzerinde çalışmasını sağlamak ve sonuç almaktı. Charles Babbage bu makinelerle başarılı sonuçlar elde edemese de, bilgisayarların kuruluşunun kendisi tarafından atıldığı kabul edildi.
1850'de George Boole, sadece 1 ve 0 sayılarını kullanan ve ardından adı verilen Boole cebir sistemini buldu ve bilgisayarların geliştirilmesinde önemli bir rol oynadı.
1890'da Herman Hollerith, delikli kartlarla yüklenebilen ve üzerinde toplanabilen bir elektromekanik cihaz geliştirdi. Bu hesap, 1890’ın ABD sayımlarında başarıyla kullanılmıştır.
İlk analog bilgisayar, 1931'de Vannevar Bush tarafından yapıldı. Buna karşılık, George Stibiz, ilk dijital bilgisayarı 1939'da New York'taki Bell Lab'de üretti. Stibiz bu makineye ikili sistemi uyguladı ve karmaşık sayılarla aritmetik işlemlere izin verdi.
Bilgisayarlardaki en önemli ve hızlı gelişmelerin II. Dünya Savaşı'ndan sonra başladığı görülmektedir. Haward Aitken, 1944'te IBM ile işbirliği içerisinde MARK I'i tamamladı. Bu bilgisayarın küçük kapasitesine rağmen, o günün şartlarında büyük bir başarı olarak kabul edildi. MARK'a delikli kartlarla bilgi verildi ve sonuçlar yine delikli kartlarla alındı.
Bir grup bilim adamı 1945'te ENIAC adında bir bilgisayar yaptı. ENIAC askeri amaçlar için geliştirildi. Telsiz lambalar kullanıldı ve MARK I ile karşılaştırıldığında çok hızlıydı. Bu bilgisayarla elektronik bilgisayara geçiş başladı ve mekanik ekipmanın yerini elektronik devreler aldı.
UNIVAC Ticari amaçlı kullanılan ve seri üretilen ilk bilgisayar oldum. Bu bilgisayarın giriş çıkış birimleri manyetik banttı ve yazıcıya sahipti. Aynı yıllarda IBM 701 bilgisayarı tanıtıldı. Bu bilgisayarda bir vakum tüpü ve basit bir programlanabilir yapı vardı. 1958'den itibaren, IBM bilgisayardaki vakum tüpleri yerine diyotları ve transistörleri kullanmaya başladı. Sonuç olarak, daha küçük, daha hafif ve daha az ısıtılmış bilgisayarlar pazarlandı. Ek olarak, bilgi depolama ortamı olarak diskler ve tamburlar kullanıldı.
1964'den beri, transistörlerin yerini bilgisayar devrelerine iten entegre devreler aldı; daha hızlı, güvenilir ve uygun maliyetli bilgisayarlar üretilmeye başlandı. 1970'den beri, büyük ölçekli entegre devrelerin tanıtımı, bilgisayar devrimine yeni boyutlar getirmiştir. Özellikle 1993'ten beri, büyük bellek ve hızlı bilgisayarların yanı sıra güçlü programlama dilleri ve işletim sistemlerinin ortaya çıkması dikkat çekti. Eski bilgisayarlarda kullanılan çekirdek bellek yerine daha ucuz manyetik iç bellekler kullanılmakta ve bilgisayar maliyetleri gün geçtikçe azalmaktadır.
İLK BİLGİSAYARLAR
Bilgisayarın PC, Kişisel Bilgisayar, IBM uyumlu bir bilgisayar, bazen 386,486, Pentium olarak adlandırıldığını duymuş olmalısınız. Biraz daha ileri giderek, ISA, EISA, PCI bilgisayarlarla karşılaştınız. Teknik konularla daha fazla ilgilenenler AT, XT, Ps / 2 gibi terimlere aşina olmalıdırlar.1980'lerden bu yana, kişisel bilgisayarları anakartın genel mimarisine veya ana işlemcinin modeline göre sınıflandırmak alışılmış bir şeydi. Şimdi PC dünyasına daha yakından bakabiliriz:
IBM-PC
Bilgisayarın telaşını başlatan bu cihazın 1981'de piyasaya sürüldüğü zaman, ne tür mağazaların satılabileceği bile belli değildi. İki adet 5.25 inçlik disket sürücülü IBM PC'de bir sabit disk yoktu. Ana işlemci Intel 8086 idi; beş kart yuvası vardı. Bir süre sonra IBM, sabit diski modele yerleştirdi; ancak bilgisayarın bellek yongası, RAM yongası olarak adlandırıldı, çünkü alakart ile birleştirildi. Elinizde böyle bir antika bilgisayar varsa, güncellemeyi yenilemeyi bırakın; Olduğu gibi saklayın. Bir süre sonra bunları antika satıcılarına veya bilgisayar teknolojisi müzelerine satabilirsiniz.
IBM XT
IBM'in 10 megabaytlık sabit diski olan ilk PC'si olan XT'nin işlemcisi de Intel 8088'den daha hızlıydı. Kart yuvası sayısı 8'e çıkarıldı. 8 bitlik standart kartları kabul eden bu bilgisayar, bugünün hak ettiği tek yer müze!
IBM AT
1985'te ve bugünün PC'nin gerçek büyükannesi olan AT, Intel 80286 CPU'da üretildi. Orijinal PC'den beş kat daha hızlıydı ve 16 bitlik standart bir kartı kabul ediyordu. Bu bilgisayarla IBM, ISA anakart mimarisini tüm endüstri için kullanılabilir hale getirmiştir. ISA, tüm bilgisayar endüstrisi için standart mimari anlamına geliyordu; gerçekten öyleydi. Bir zamanlar, yüzlerce şirket AT uyumlu cihazlar üretmeye başladı. Modemleri, tarayıcıları ve diğer harici cihazları bilgisayara bağlamak için kullanılan arayüz kartları bir kerede mağazalara doldurulabilir ve bu standart tüm endüstri tarafından kabul edilir. Bununla birlikte, AT bilgisayarların anakart hızları günümüze kıyasla oldukça düşük olduğundan, böyle bir bilgisayarı yeni kartlarla güncellemek atıkların yeni kartlara verilmesine neden olacaktır. IBM-AT bilgisayarının anakart boyutu günümüzün modern kartlarıyla aynı olduğundan, kutuyu boş bir kutu olarak değerlendirmek ve içindeki her şeyi değiştirmek mümkündür. Bununla birlikte, orijinal AK'nin güç birimi için olan alanı çok küçük olduğu için, onu yenileme çabası boş kutuların maliyetine değmez.
PCjr ve PS / 2
ISA standardının benimsenmesiyle, IBM uyumlu IBM denilen bilgisayarların IBM dışı üretimi hızlandırılmıştır. IBM'in ilk AT bilgisayarları oldukça pahalıydı. Diğer şirketlerden IBM uyumlu bilgisayarlar çok daha ucuzdu. IBM, 1986 ve 1987’deki PCjr modeliyle, diğer şirketlere kaybetmeye başladığı ev bilgisayarı pazarını geri almaya çalıştı. PS / 2 ise IBM tarafından başka firmaların izin vermediği bir mimariye sahip. IBM bu mimariye MCA (Mikro Kanal mimarisi) adını verdi. ISA'dan farklı olan, günümüzdeki Tak ve Çalıştır kartları gibi, MCA bilgisayarlarının kartlarının da kullanıcı tarafından değil, bilgisayar tarafından otomatik olarak yapılandırılmasıdır. Ancak, bu strateji eşleşmedi. PCjr çok az yetenekli; PS / 2 bilgisayarları birkaç kişinin ve şirketin antikaları arasındadır, çünkü herhangi bir mağazada satın alınabilecek ISA kartlarını kabul etmemektedirler ve MCA kartları diğerlerinden üç ila dört kat daha pahalıdır. IBM daha sonra, daha fazla duyuru yapmadan ISA PS / 2 bilgisayar modellerini piyasaya sürdü. Böyle bir bilgisayarınız varsa, anakartın yeni anakartlar alması ve güç ünitesine tahsis edilen köşenin oldukça büyük olması şartıyla, boş bir kutu olarak kullanabilirsiniz. Bununla birlikte, dökme metal kasası nedeniyle çıkarılması zor olan PS / 2, kullanıcı için hayatı zorlaştırabilir.
386, 486 ve PENTIUM
Ve bugünün modern bilgisayarlarına geldik. 1987'den başlayarak, Intel her iki yılda bir ana işlem çipini daha hızlı ve daha işlenebilir modellerle geliştirmeye başladı. 586, 486'yı takip etti. Bu arada, diğer şirketler de CPU'lar üretmeye başladı ve fişlerine Intel benzeri isimler verdi. Intel acı bir şekilde numaralardan oluşan marka ve ürün adlarının telif haklarını korumanın zor olduğunu hatta imkansız olduğunu öğrendiğinde, “beş P (Penta) kelimesinden türetilen 586 yonga Pent Pentium türünü çağırdı. (Pentium, Intel’in 686 ve 786 yongalarını Pentium II ve Pentium III olarak adlandırdığı kadar uzun tuttu).Intel, 386 yongasını daha sonraki tüm yongalara uygulanan aynı hesaplama yöntemiyle geliştirdi. Başka bir deyişle, 486 ve Pentium yongaları sadece daha gelişmiş 386. ISA mimarisinde yerleşik olan ve sadece 386 yonga olarak adlandırılan bilgisayarlar Bugün, bugün yalnızca bellek ve sabit disk alanını temel alan modern işletim sistemleri sürümüyle çalışıyor. Bu tür bilgisayarlarda, CPU, RAM ve Sabit Disk özelliklerine göre Windows 3.1, Windows 3.11, Windows 95 NT 2000, Windows NT işletim sistemlerini görebilirsiniz. “Açık sistem” veya GNU grubu (Linux gibi) işletim sistemleri 386 tipi bilgisayarlarda Windows'un yeni sürümlerinden daha kolay çalışır.
Intel 386 veya Intel 486'ya sahip bilgisayarlar (ve eşdeğer AMD ve Cyrix yongaları) ISA'ya ve gelişmiş EISA mimarisine sahiptir; yani, pazardan alacağınız herhangi bir arayüz kartını takabilirsiniz. Ancak, Intel, ISA ve EISA için en büyük zorluk olan PCI adlı yeni bir bilgisayar mimarisi geliştirdi ve takılan kartın ince ayarını yapma gereksinimini ortadan kaldırdı. PCI mimarisinin en önemli özelliği, bu mimariye uyan kartlar dahil edildiğinde, kartı bilgisayarla uyumlu hale getirmek için hiçbir ayarın (ve genellikle mümkün olmaması) olmasıdır. Böyle bir kartı bir ISA ve EISA bilgisayarına takamazsınız, ancak PCI tabanlı ana kartlarda genellikle birkaç ISA, hatta EISA kart yuvası vardır.
Çeşitli anakart şirketleri CPU'yu 386 yongasından çıkarılabilir bir tarzda yapıyor. 386 tipi ayrıca bilgisayarın bellek yongalarını değiştirmeyi ve genişletmeyi mümkün kılar. Bu tür bir anakartınız varsa, muhtemelen bilgisayarınızın CPU, RAM ve benzerlerinin çoğunu değiştirebilirsiniz.
Intel Company, 1968 yılında hafızanın tüm devrelerini yapmak için kuruldu. Bir hesap makinesinin üretmesi için CPU için tüm devreyi gerektiren bir hesap makinesi üreten bir şirketin talebi; ve yine bir terminal için özel bir devre isteyen, Intel tarafından üretilen 4004 (1971) ve 8008 (1972) işlemcilerin gereksinimlerini karşılamak için başka bir şirketin gereksinimlerini karşılamak.
Mikroişlemciler ve mikrobilgisayarların sınıflandırılmasının temel bir ölçütü, mikroişlemcinin entegre devre üzerinde çalıştığı en uzun verinin bit sayısı, yani kelime uzunluğu. 4-bit işlemcilerden 4004 ve 8-bit işlemcilerden 8008 başlayarak, 4-bit, 8-bit, 16-bit, 32-bit, 64-bit gibi veri uzunluğu standartları, mikroişlemciler ve mikro-bilgisayarlar için ortaya çıkmıştır.
Intel, üretim hattını düşük kapasitede tuttu, çünkü bu ilk müşterilerin hiçbirinin 4004 ve 8008 devrelerinin hiçbiriyle ilgilenmeyeceğini öngörmüyordu. Ancak tahminlerinin aksine, bu tüm devrelere büyük ilgi duyuyordu. Bunun bir sonucu olarak, Intel ayrıca 8074 CPU'yu 1974 yılında 8008’in 16K’lık hafıza sınırını aşmak için kurdu. Bu aniden tüm devre için çok büyük bir talep oldu ve kısa sürede 8080 bit mikroişlemci endüstri standardı. İki yıl sonra, 1976'da Intel, 8080 işlemcisi olan 8085'i başlattı.
1978'de Intel, ilk 16 bit mikroişlemci olan 8086'yı üretti. 8086 önceki 8080/8085 ürününe bir şekilde benzese de, iki işlemci ailesi birbiriyle uyumlu değildi. Bir yıl sonra, 1979'da üretilen 8086'nın 8 bitlik veriyolu sürümü olan 8088, 1981'de IBM PC mikrobilgisayarının ilk işlemcisi oldu. Endüstrinin 16-bit mikroişlemci standardı olan 8086/8088 hızla çekirdek oldu. Bugüne kadar birçok farklı ürün ile, sözde x86 mikroişlemci ailesinin çekirdeği (core) oldu.
