Bugun Burada Cumartesi
Gittiğin yer bakışların kadar uzak olmasa
Gelirdim
Don, don diyebilmek icin
Zalim yolların uzak sevdası Sevdana yanıyorum kac zamandır Sen bilmediğim, gormediğim alemlerdeyken ıssızlığıma ağlıyorum Ne olur don diyemeyişimde kırılıyor kelimelerim Sana gelemeyişimde bağlanıyor dizlerim
Duşlerimden başka hic bir yerde yoksun artık Olsan gorurdum, bulsam sarılırdım sıkı sıkı Ondan uyanmak istemeyişim kabuslarıma
Ayrılık bu işte, sende sanki farklı mı zaman?
Bildiğin sonbahar bu aynı ruzgar, aynı hazan
Ben buralarda duşman olmuşken zamana, gunleri ay; ayları yıl sayıyorken adeta, senin dunyanda akıp gidiyor mu saatler?
Hep bildiğin, hep bıraktığın gibi buralar Mevsim hep kış, hep sonbahar Bulutlar sevincleri değil, gozyaşlarını yağdırıyorlar uzerime Ruzgarlar mutluluğun değil, huzunlerin elleriyle dokunup geciyorlar ruhumdan
Şimdi yaralı olsada, o duşe anlam katan
Bizdik, bizdik ikimizdik
Bizi sevda yerimizden vurdu hayat Duşler karanlık, duşler yaralı Butun hikayeler yokluğa, hicliğe bırakmış sonunu Artık sana dair cumlelerimin icinde hep acı var hep gozyaşı
Bugun burada Cumartesi
Ben senin saclarını Suclar bakışlarını
Geveze susmalarını bile ozledim
Nasıl anlatsam bilmiyorum sana olan hasretimi Seni sevdiğim gibi hasretini de seviyorum belki Bu yuzden icimde bunca varsın hala O kadar coğaltmışım ki icimde seni, kimselerin gucu yetmiyor cekip almaya
Yuzumu ellerinin arasına alıp susuşların geliyor bazen aklıma Ben seninle susmaları da seviyormuşum oysa, hic haberim olmamış
Bugun oradada Cumartesi mi?
Sende beni benim gibi ozledin mi?
Aynalardan kacarken ozlenmeyi beklemek
Ne kadar acı, ne kadar komik ve ne kadar bana ait
Değil mi?
Senin olduğun yerlerde karanlıklar kavuşuyor mu aydınlığa? Ben karanlığımda ufacık bir umut ışığı bile goremiyorum Bir gorsem koşacağım o ışığa Bir yakalayabilsem onu guneş yapacağım dunyama Kendimden de kacıyorum artık Yureğimdeki sesleri işitmek istemiyorum
Bunca ozlediğimi biliyor musun seni? Keşke bilsen
Sev beni tut bırakma, tutunamadım hayata
Yalnızlık tak etti oğlum cok uzakta
Acıyı cıkar yuzumden gul
Gulmene al beni
Korkuyorum sev beni
Tutamadığım bir yaşam benimkisi Ne ezelim var, ne de ebedim Urkek adımlarımla yolumu bulmaya calışırken butun yolların sonu sensizliğe cıkıyor Korkularım bırakmıyor bir turlu yakamı
Korkuyorum seversen gecer mi?
Bu şehir cılgın
Bu şehir artık bir deli
Bu şehir cıkmış cileden
Ben seni gormeyeli
Cileden cıkmış herşey, ben seni gormeyeli
Senin şehrinde denizler yok Oysa mavinin kokusu en cok sana yakışıyor Sen gittin ama, buram buram deniz kokan tenini, soluduğum nefese bıraktın gittiğinde
Bense bir gun, ne zaman olacağını şimdi bilmediğim bir gun Butun umutsuzluklarımı, huzunlerimi, anlamsızlıklarımı, hicliklerimi bu şehirde bırakıp, sadece senin sevdanı giyinip uzerime senin şehrine doğru yol alacağım
İşte o gun, bambaşka bir gune uyanacak sevdam
Herşey bitecek Acılarım Sancılarım Korkularım Gozyaşlarım
alinti
Gittiğin yer bakışların kadar uzak olmasa
Gelirdim
Don, don diyebilmek icin
Zalim yolların uzak sevdası Sevdana yanıyorum kac zamandır Sen bilmediğim, gormediğim alemlerdeyken ıssızlığıma ağlıyorum Ne olur don diyemeyişimde kırılıyor kelimelerim Sana gelemeyişimde bağlanıyor dizlerim
Duşlerimden başka hic bir yerde yoksun artık Olsan gorurdum, bulsam sarılırdım sıkı sıkı Ondan uyanmak istemeyişim kabuslarıma
Ayrılık bu işte, sende sanki farklı mı zaman?
Bildiğin sonbahar bu aynı ruzgar, aynı hazan
Ben buralarda duşman olmuşken zamana, gunleri ay; ayları yıl sayıyorken adeta, senin dunyanda akıp gidiyor mu saatler?
Hep bildiğin, hep bıraktığın gibi buralar Mevsim hep kış, hep sonbahar Bulutlar sevincleri değil, gozyaşlarını yağdırıyorlar uzerime Ruzgarlar mutluluğun değil, huzunlerin elleriyle dokunup geciyorlar ruhumdan
Şimdi yaralı olsada, o duşe anlam katan
Bizdik, bizdik ikimizdik
Bizi sevda yerimizden vurdu hayat Duşler karanlık, duşler yaralı Butun hikayeler yokluğa, hicliğe bırakmış sonunu Artık sana dair cumlelerimin icinde hep acı var hep gozyaşı
Bugun burada Cumartesi
Ben senin saclarını Suclar bakışlarını
Geveze susmalarını bile ozledim
Nasıl anlatsam bilmiyorum sana olan hasretimi Seni sevdiğim gibi hasretini de seviyorum belki Bu yuzden icimde bunca varsın hala O kadar coğaltmışım ki icimde seni, kimselerin gucu yetmiyor cekip almaya
Yuzumu ellerinin arasına alıp susuşların geliyor bazen aklıma Ben seninle susmaları da seviyormuşum oysa, hic haberim olmamış
Bugun oradada Cumartesi mi?
Sende beni benim gibi ozledin mi?
Aynalardan kacarken ozlenmeyi beklemek
Ne kadar acı, ne kadar komik ve ne kadar bana ait
Değil mi?
Senin olduğun yerlerde karanlıklar kavuşuyor mu aydınlığa? Ben karanlığımda ufacık bir umut ışığı bile goremiyorum Bir gorsem koşacağım o ışığa Bir yakalayabilsem onu guneş yapacağım dunyama Kendimden de kacıyorum artık Yureğimdeki sesleri işitmek istemiyorum
Bunca ozlediğimi biliyor musun seni? Keşke bilsen
Sev beni tut bırakma, tutunamadım hayata
Yalnızlık tak etti oğlum cok uzakta
Acıyı cıkar yuzumden gul
Gulmene al beni
Korkuyorum sev beni
Tutamadığım bir yaşam benimkisi Ne ezelim var, ne de ebedim Urkek adımlarımla yolumu bulmaya calışırken butun yolların sonu sensizliğe cıkıyor Korkularım bırakmıyor bir turlu yakamı
Korkuyorum seversen gecer mi?
Bu şehir cılgın
Bu şehir artık bir deli
Bu şehir cıkmış cileden
Ben seni gormeyeli
Cileden cıkmış herşey, ben seni gormeyeli
Senin şehrinde denizler yok Oysa mavinin kokusu en cok sana yakışıyor Sen gittin ama, buram buram deniz kokan tenini, soluduğum nefese bıraktın gittiğinde
Bense bir gun, ne zaman olacağını şimdi bilmediğim bir gun Butun umutsuzluklarımı, huzunlerimi, anlamsızlıklarımı, hicliklerimi bu şehirde bırakıp, sadece senin sevdanı giyinip uzerime senin şehrine doğru yol alacağım
İşte o gun, bambaşka bir gune uyanacak sevdam
Herşey bitecek Acılarım Sancılarım Korkularım Gozyaşlarım
alinti