PlayStation 4'e hususî olarak çıkış yapan oyunlar herhalde %90 orantısında üst seviye oluyor diyebiliriz sevgili Oyungezerler. Aklıma gelen tek istisna The Order 1886, geri kalan tüm şahsi prodüksiyonlar için o denli ya da bu türlü standartın üzerinde bir kalite laf konusu.
Bend Studio'nun geliştirdiği Days Gone'sa ne yazık ki öbür imalatlarla The Order 1886 arasındaki bir yerde takılı kalmış üzere gözüküyor. Zombiler (gerçi oyunda zombi değiller de Freak'ler), kıyamet sonrası devri ve hayatta kalma üzere detaylar beni acilen kendisine çekmeyi başarıyor. Lakin Days Gone aklınıza gelebilecek bir güruh imalattan esinlenmiş, ancak hepsinin düzgün yanlarını almaya çalışırken bunu yarım yamalak becerebilmiş bir oyun.
Not: Freak'ler aslında zombi değiller, hastalanmış canlılar. Gelgelelim mütemadi olarak Freak demek yanına zombi demeyi tercih ettim.
Hikaye ve macera hissiyatı olarak The Last of Us'tan ödünç alınmış teknikler var, ancak bunlar ustalıkla verilmediği için kişide birebir etkiyi bırakmıyor. Oynanış olaraksa bende çağrışım yaptığı birinci oyun Uncharted Serisi oldu. Bununla birlikte Nathan Drake üzere fantastik aksiyon sahneleri, dikey kısım dizaynları falan da beklemeyin. Bu benzerlikler çatışma mekanikleri ve karakter denetimiyle sonlu diyebilirim. Esintiler saymakla bitmiyor, fakat hiçbir esinlenme kâfi seviyede aktarılamamış onu da gönül rahatlığıyla söyleyebilirim. Oyunun kendisi olmaya çalıştığı noktalarsa bunların tam zıttı, inanılmaz noktada başarılı. Ne yazık ki bunlar hikayenin sonlarına hakikat önümüze çıkıyor. Güya bu hoşlukları "hak etmek" gerekiyor üzere hissediyorsunuz.
HİKAYE VASAT, YAN KARAKTERLER TATSIZ, AÇIK YERKÜRE BAŞARILI
Days Gone'da Deacon St. John isimli bir motorcuyu oynuyoruz. Kendisi bir motorsiklet çetesi üyesi, tıpkı devirde bir armağan avcısı ve kısmen de paralı er. Baş yan roldeyse Boozer isimli kankası var, lakin olmasa da olurmuş. Aslında bir güruh yan karakter var gelgelelim bir iki tanesi hariç hepsi alabildiğine sıradan ve unutulmak için yazılmış gibiler. Velev hikaye boyunca önümüze çıkacak iki baş beğenilmeyen de hiç iz bırakmıyorlar.
Boozer'ı içeren vazifelerin birçok aslında temel mekanikleri tanıtmak için eklenmiş. Kağıt üstünde biricik dostumuz, lakin karakter o kadar boş yazılmış ki onun için telaş duyamıyorsunuz. Başına gelen şeylere gram üzülmedim. Her ne kadar yapımcı biz The Last of Us klonu değiliz dese de hikaye bazında mutlaka Naughty Dog'dan yararlanmaya çalışmışlar ve bunu da başaramamışlar. Bu hikayenin Tommy'si biraz da Tess'i Boozer, Sarah'ı ise şey aslında burada da Sarah lakin bu sefer kızımız değil de eşimiz. Gerçi Sarah öldü mü kaldı mı bilemiyoruz.
Boozer, yalnızca senaryoda ona gereksinim olduğu için var üzere. Duygusal mealde da vukuatlara hiçbir artı kıymet eklemiyor. Joel'ın kızı Sarah'ı hatırlayalım, Tess'in ısırıldığını öğrendiğindeki ruh halimizi bir tekrar yaşayalım... İşte bunların hiçbirini Boozer için hissetmeyeceksiniz. Yani Deacon'ın hikayesini yürütmeye çalıştıkları iki karakterden biri kendisi ve velev %50-%60 Boozer için koşturuyoruz, fakat yok, ı ıh. O duygusal bağ yok dostlar.
Önümüze çıkan birinci iki yerleşke ve onların önderleri de hudut bozucu tipler aslında. Bir tanesi kafayı sıyırmış komplo teorisyeni, başkasıysa personel kampının başındaki bir teyzemiz. İkisiyle de bolca diyalog kuruyoruz ve bir o kadar da vazife alıyoruz, fakat kendileri de Boozer kadar odun karakterler.
Üçüncü yerleşkeyle birlikte oyun şenlenmeye başlıyor aslında. Çünkü hikayeye tesiri olan, yaşaması için kendimizi feda edebileceğimiz isimler birinci kere burada önümüze çıkıyorlar. Koca yürekli Iron Mike'ı anmış olayım böylelikle. Lakin bu karakterler bile bir Henry ve küçük kardeşi Sam kadar iz bırakmayacak. Muhtemelen oyunu bitirdikten birkaç ay sonra unutacaksınız.
Oyunun açık yerküresi beni biraz ikilemde bıraktı diyebilirim. Yapımcıların şöyle bir lafı vardı: "Tüm yerküre sizi öldürmeye çalışacak". Sezarın hakkı sezara, beklemediğiniz bir yandan çıkan zombi sürüsü, zombileşmiş kargalar, kurtlar, ayılar ve bunların enfeksiyon kapmamış olağan hayvan halleri, hikaye ilerledikçe önünüze çıkan yeni zombi çeşitleri (gerçi çok çokça yok ama), farklı insan çeteleri, motorlu insan devriyeleri, mahsusen benzin istasyonları civarlarında size pusu kuran insan kümeleri derken yerleşkeler dışında pek de inançta hissedemiyorsunuz.
Oyunun denetimleri de tahminen yeni bir şey sunmuyor, fakat bildiğimiz tüm her şeyi kusursuz bir halde işlemiş. Böylelikle oynanış yağ üzere akıyor (aynı şeyi ara sahneler ve hizmet yükleme anları için diyemeyeceğim). Silahlar ne yazık ki pek farklı hissettirmiyorlar. Vuruş hissi birbirine ziyadesiyle yakın, silah tipleri dışında farkı hissetmek güç. Üstelik düşmanlarımız da mermi yiyince pek sarsılmıyorlar.
Hayatımda hiç motora binmediğim için oyunun sürüş kısmı hakkında ne kadar isabetli tahlil yapabilirim bilemiyorum. Bununla birlikte motor sürmek zorunda kaldığım anlar (ki oyunun yarısından fazlasıdır herhalde) pek de keyifli değildi. GTA V'teki üzere sevdiğim araçlara binip de yalnızca gezmek için gezdiğim hiç olmadı. Yahu etraf zombi kaynıyor, kurt kaynıyor, zombi ayılar falan var diyeceksiniz tahminen de ancak vakit zaman tüm bu karmaşanın içinde huzur dolu anlar yaşamak oyuna kıymet katmıyor mu? Oregon'da bir zürafa besleyelim demiyorum, lakin motorla uzun seyahata çıkarken iki kere çalan müzik de bu etkiyi yapmıyor.
Aslında birinci baştaki motoru sürmek yeniden keyifliydi, gelgelelim hikaye gereği bu motoru kaybediyoruz ve sıfırdan bir motor toplamamız gerekiyor. Onu da şık bir seviyeye getirene kadar uzun bir müddet geçiyor.
ZOMBİ GÜRUHLARI MUH-TE-ŞEM
Hatırlarsanız E3 2016'da Days Gone için bir oynanış görüntüsü paylaşılmıştı, ağızlarımız açık kalmıştı. Deacon, koca bir zombi sürüsüne karşı hayatta kalma uğraşı veriyordu. Bunu da elindeki tüm mühimmatı kullanarak, etrafını avantajına çevirerek yapıyordu. Alışılmış ki oynanış görüntüsü evvelden kodlanmış biçimde bize sunulmuştu ve dikkatli gözler zombilerin mermi rüzgarından bile öldüklerini fark etmişti. Bununla birlikte daha evvel hiç bu türlü bir şey görmediğimiz için tekrar de büyülenmiştik. Merak etmeyin zombi güruhları oyunda mevcut. Velev hikayenin sonlarına sahih açık yerküre hizmetleri olarak her noktada önümüze çıkıyorlar ve hayli keyifliler. Aslında bu son aşamalara gelmeden evvel de güruhları birkaç sefer görüyoruz, lakin hizmet gereği ya güruhtan kaçıyoruz ya da onları gizlice takip ediyoruz.
Ne yalan söyleyeyim sevgili Oyungezerler, en çetin seviyede bu güruhlara karşı savaş vermek bana inanılmaz keyif verdi. Velev bunu alıp munfasıl bir oyun yapsalar ve eş, dost ile güruhlara karşı savaşsak tadından yenmez. Açık yerküre hizmeti olan güruhlarla başa çıkmak, hikayedekilerden çok daha kolay. Küçük sürülerde en ziyade birkaç yüz zombicik oluyor, ama ana hizmetlerdeki güruhlarla kapışabilmek için harbiden tam donanım olmanız kural. Keza etrafınızı de çok âlâ kullanmanız gerekli. Zira binlerce zombiden bahsediyorum efendim. Şaka değil, sahiden binlerce zombiye karşı tek başınıza savaşıyorsunuz. Size nefes aldırmıyorlar üstelik. Mütemadi ensenizdeler ve bazen güruhtan kopan zombiler sağdan soldan önünüze de çıkabiliyorlar. Esasen en güçlükle seviyede güruh sizi bir sefer yakalarsa daha içinden çıkamıyorsunuz.
Güruhlarla araya mesafe koymak için ya depara kalkmak gerekiyor (ki direnç güçlendirmelerini yapmadıysanız staminanız hemencecik bitiyor) ya da muhitteki araçları, mahzurları, duvarları lehinize kullanmanız lazım. Ha, bunlar da size birkaç saniye kazandırıyor, yerküre kadar vaktiniz yok. Artık etraftaki varili mi patlatırsınız, üzerlerine odun yığını mı düşürürsünüz, zayıf tahta bir köprüden aşağı düşmelerini mi sağlarsınız bilemiyorum.
Üstelik zombi dostlarımız küme halinde olduklarında daha da agresif hale geliyorlar. Hele çeşitli hava kaidelerine nazaran hal ve tutumları da değişince alın başınıza belayı. Sıradanda 10 tane zombiyle başa çıkmak çok sıkıntı değil, lakin bir güruhun son 10 zombisiyle uğraşıyorsanız hala dikkatli olmanız gerekli. Olağan koşullar altında "Yok evvel sen vur. Vallahi olmaz evvel sen." formunda saldırıyorlar, fakat güruh halindeyken o nezaketten eser yok. Kayıp Balık Nemo'daki martılar gibiler.
Saf ki yapay zekanın mekanın dibine utançla girdiği anlar da yaşanabiliyor. Keza bu zombi güruhlarını kesim parça yok etmek de mümkün. Yapay zekanın zaaflarını keşfettikçe güruhları zorlanmadan temizleyebilir hale geliyorsunuz, lakin keyif almak için bence tüm sürüyü tek bir seferde halletmeye çalışın efendim.
ARAYÜZE AŞIK OLMAK MÜMKÜNMÜŞ
Büyük bir artı da DS4 oyun kolunun dokunmatik kısmının kullanılışına gelsin. Menüler hem akıcı, hem de her detaya anında tek bir el hareketiyle ulaşabiliyorsunuz. Güçlendirmeler, yetenek ağacı, hikaye, harita, hepsi dokunmatik padle anında önümüze geliyor.
Buna ek olarak oyunun büyük bir modülü olan menşe yekuna ve menşe tasarrufu da yeniden oyunun akışını azıcık bile bozmadan yapılabiliyor. Aslında aşina olduğumuz, devranın yavaşlamasını sağlayan bir sistem var önümüzde. Bununla birlikte sistem kendi içerisinde çeşit çeşit kısımlara ayrılmış durumda ve her bir eşya yapma formülüne oyun akışından kopmadan ulaşabiliyoruz.
Süratli seçimler de en kritik gereksinimlerimizi karşılıyor. Üçgen tuşu ile silahlarımız arasında gezebiliyor yahut şahsi silaha geçiş yapabiliyoruz.
Yandan menşe toplamak oyunun değerli bir parçasıve bu da oyunun temposuna zarar vermeden yapabildiğimiz bir şey olmuş. Bu ne kadar değerli olabilir ki diyorsanız The Division oynamanızı öneririm. Açacağınız her kutu için bir buçuk saniye kadar bir animasyona giriyorsunuz. Days Gone bir looter shooter değil, lakin The Division kadar sık loot yapmanız gerekiyor. Şayet gibisi bir sistem olsaydı herhalde minik çaplı had buhranları geçirebilirdim. Bilakis oyunun ritmi hiç bozulmuyor. Etrafla etkileşimlere kadar her şey tıkırında.
DÜZ PLAYSTATION 4'TE PERFORMANS BİRAZ DALGALI
Konsola hususî çıkış yapan oyun için bu türlü bir bahse parmak basacağım aklıma gelmezdi, fakat durum hakikaten düşündürücü. İnceleme kopyası elimize ulaştığında oyun hakikaten kan ağlıyordu. Motorun üzerindeyken 15 fps'yi geçemediğim anlar bile oldu. Düşük kare suratının yanında kaplamaların eksik yüklenmesi, manzara ayarlarının düşmesi, partikül efektleri yüklenmediği için molotofların hasar vermemesi üzere kasvetler yaşadım. Ben oyunu bitirdikten günler sonraysa devasa bir güncelleme geldi ve bu düşüncelerin birçok yok oldu. Oyunun kullanıcıyla buluşacağı hali düzgünse bundan neden bahsediyorum evet? Zira oyunun hikayesi ziyadesiyle uzun ve oyunu baştan sona tekrar bitirecek vaktim yok sevgili Oyungezerler. Güncellemeli halini de yaklaşık sekiz saat oynadım, performans zahmetleri büyük orantıda ortadan kalkmış, ancak mahal bölge kare sayısı rahatsız edici seviyelere düşebiliyor. Bu da %99 siz motor kullanırken oluyor ve beklenmedik kazalar yapmanıza sebep olabiliyor. PlayStation 4 Pro'daysa güncelleme sonrasında hiçbir performans zahmeti yaşamadım. Gelgelelim belirttiğim üzere tüm hikayeyi baştan sona 2. kez oynayamadığım için oyunun tamamına referans olma talihim şu an yok.
Bu ezayı en son Middle-Earth: Shadow of Mordor'da yaşamıştım. Çokça sayıda orku kendi saflarıma kattığımda performans badiresi yaşıyordum, gelgelelim bu eza daha sonra çözülmüştü. Days Gone bu açıdan daha güzel bir durumda ve çözülmeyecek bir külfet değil üzere. Tahminen de birinci gün güncellemesiyle bu ezayı da ortadan kaldırmış olurlar. Çünkü sıkı bir çalışma içerisindeler.
Oyun görsel olarak doyurucu (gerçi Uncharted 4 ve Uncharted Lost Legacy gördü bu gözler) ve açık yerküre ile motorsiklet üzere süratli bir aracı birleştirdiği için performansta dalgalanmalar çok da şaşırtıcı değil. Neticede düz bir çizgi üzerinde ilerleyen oyunları optimize etmesi birkaç kat daha kolay. Buna ek olarak bir konsol neslinin daha son devirlerini yaşıyoruz.
Deacon ayaklarının üzerindeyken performansa en ufak bir ıstırap yaşamıyoruz. Bu hususta içiniz rahat edebilir. Velev binlerce zombili ortamlarda bile oyun çok akıyor.
SES TASARIMI, KISIM TASARIMI, YAPAY ZEKA...
Benim için en büyük problemler aslında tam da bu başlık altında. Hikaye ortalama, oynanışsa yeni çok bir şey sunmasa da (dinamik hava kaidelerini farklı tutuyorum) oyuna keyif katıyor. Lakin gelin görün ki bu teknik sorunlar oyundan aldığım keyfi inanılmaz kademe baltalamayı başardı.
Deacon'ın yanı başındaki kişilere bile güya ortam çok sesliymiş ve uzaktalarmış üzere bağırarak konuşması (bir, iki defa değil oyun boyunca bu türlü oluyor), vakit hengam silah ve efekt seslerini oyundan büsbütün kaybolması, Deacon'ın yaptıklarıyla ağzından çıkan lafların birbirini tutmaması, yeniden kahramanımızın etrafta düşman bile yokken durduk panik bir halde konuşması yahut birdenbire nefes nefese kalması üzere saçma sapan düşünceler mevcut.
Kısım tasarımı da temel olarak tıpkı problemlerden müzdarip Oyungezerler. Mesela Boozer'ın hal hatrini sormamız gereken bir ana hizmet var. Bu hizmet de yerleşkeden uzaklarda olmadığınız sürece başlamıyor. Üsten kilometrelerce uzaktayken birdenbire başlayan bu vazife insanın hadlerini bozuyor. Neden mi? Zira o kadar uzun yolu döndükten sonra (eğer ki zombi istilası olan konumları temizlemediyseniz süratli seyahat de edemiyorsunuz) Boozer ile aranızda geçen diyalog tam olarak şöyle:
Deacon: Hey Boozman,nasıl oldun ha?
Boozer: Sence nasıl görünüyorum (trip atıp işine döner)?
Ve bu anı yaşamak için gittiğiniz yola ek olarak üst üste iki tane farklı ara sahneyi kısa vadede geçmeniz gerekiyor. Her bir ara sahnede bi 15-30 saniye arası hengam alabiliyor. Ara sahneleri geçseniz bile yükleme ekranları da bir o kadar vakit tutuyor.
Ara sahnelerin ve yükleme ekranlarının zamanlamaları o kadar beğenilmeyen ve bazen inanılmaz kademede hudut bozucu ki oyunun tüm temposunu altüst ediyor. Oyunun mekanikleri ne kadar akıcı ve sizi oyunda tutmaya yönelikse kısım dizaynları da bir o kadar zıddını hedeflemiş güya. Neyse ki bunlar çözülemez problemler değiller.
Bir vesair eksi de yapay zekaya gidiyor. Zorluk seviyesi ne olursa olsun hala tıpkı tas aynı hamam aslında. Düşmanlar attığınız taşa, sesli zamazingolara falan odaklanıyor ve onları sessizce öldürebiliyorsunuz. Buna alıştık artık, lakin ben paldür küldür milleti öldürürken bile gerilerini dönmeyen arkadaşlar oluyor. Yahut çatışmada bir gayeye kilitleniyorlar ve ben etraflarında dans bile etsem bana bakmıyorlar. Buna ek olarak en güç seviyede bile siz şarjör değiştirene kadar ateş etmeyenler mevcut. Keza kimi zombi dostlarımız da çok anlayışlı, saldırmak için müsaade istemedikleri kalıyor.
Elimde modifiye edilmiş beyzbol sopasıyla beş düşman erini açık yerde hiç hasar almadan dövdüğüm oldu. Etraflarında takla attığınız devir yapay zekanın dimağı durabiliyor ne yazık ki.
Günün ahir Days Gone'ı oynarken keyif aldım mı? Evet, fakat her anından değil. Bazen keyifli anları yaşamak için evvel bunu hak etmem gerekiyormuş üzere hissettim ne yazık ki. Oyunun kendi içerisinde yaratmaya çalıştığı gerçekçiliği baltalayan teknik külfetler olmasa muhtemelen çok daha çokça keyif alırdım.