3 gün süren ağır ve yorucu bir ebeveynlik hünerleri eğitimi aldım bu haftasonu. Eğitimin akabinde biraz “Ebeveyn eğitimleri neden gerekli?”, “Ebeveynler nasıl bu gereksinime sahip olduklarını nasıl fark edebilir?” üzerine düşündüm. Her şeyden evvel bu hafta sonu bana daha evvelce de fark ettiğim/ bildiğim birkaç şeyi tekrar hatırlattı.
Bir ebeveynin aslında kendini çok yalnız hissedebilir. Bu yalnızlık, ebeveynden çocuğa ve çocuktan topluma bir kartopu üzere büyüyüyebilir. Şayet erken müdahaleler yapılmazsa kartopu çığ olup toplumsal ruh sıhhatini tehdit eder hale gelebilir.
Ebeveynler (bizim toplumumuzda genelde bakım veren anneler- bu bu türlü olmak zorunda değil ancak bu öteki bir yazının konusu olsun.) çıkmaza girebilir. Neler yapacakları hakkında elleri ayakları birbirine dolaşabilir. Ve bu durumu yalnızca kendileri yaşıyormuş bu onların yetersizliğiymiş üzere algılayabilirler.
Bir yandan “ben yetersiz bir ebeveynim” fikriyle savaşırken, çocuğuna olumlu hislerle yaklaşmaya çalışıyor olabilir. Öte yandan olduramadığını düşündükçe, kendisinden ve çocuğundan beklentilerini yükseltip, daha çok yetersizlik niyeti ve olumsuz hislerle baş başa kalabilir. Hayatı bir anda içinden çıkılmaz üzere hissedilen bir ilgi yumağına dönebilir.
Aslında bu noktada takviye almak için bir arayışa girebilir ancak toplum karşısında yargılanacak olacağına dair tasa ebeveyni durdurabilir.
Bu yetersizlik daha bebek dünyaya geldiği anda toplum tarafından pompalanmaya başlanıyor. “Doğum biçimi, emzirme, bebeğe bakma maharetleri vs…” herkes tarafından sorgulanmaya açık durumlar olarak algılanıyor. Halbuki sorgulamak yerine herkes tarafından desteklenen durumlara dönüştürebilsek anneyi ve babayı baştan rahatlatabilsek tahminen her şey daha uyguna gidecektir ya da anne-baba takıldığı noktada buradan çıkışın yollarını arama konusunda daha hazır olacak daha az yetersizlik duygusu yaşayacaktır.
Çocuk büyüdüğünde “toplumsal normlara uymayan” davranış sergilediğinde ;
“Boşanmış annesiyle babası”,
“Annesi hiçbir şey öğretmemiş”,
“Ayy yazıııık!”
“ Yeterli ki bizimki bu türlü değil” demek yerine anneyi-babayı anlamaya çalışsak, yargılamasak!
Tahminen bu türlü davrandığımızda ebeveynler kendi içlerindeki şefkatli ebeveyni ortaya çıkarabilmek için biraz daha cüret bulabilirler ya da ebeveynliğin de öğrenilebilen taraflarının olduğunu kabul edip yardım alma yolunu seçebilirler.
Ebeveynlik bir seyahat bu seyahatte dayanak almak, eğitim almak, sizin yaşadıklarınızı yaşayan bireylerle profesyonel çerçevede bir ortaya gelmek hem sizim hem de çocuğunuzun hakkı! Kendinizi çıkmazda hissettiğinizde kendinize “yetersizim” demeden evvel tüm yolları deneyebilmek için gücün çocuğunuza duyduğunuz sevgide olduğunu hatırlayın. Küçük Prens kitabında dediği üzere yüreğinize bakın…
“İnsan fakat yüreğiyle baktığı vakit gerçeği görebilir.” Küçük Prens- Antoine de Saint-Exupery