Fenerbahçe'nin unutulmaz isimlerinden Alex de Souza, futbol mesleğine dair uzun bir yazı ele aldı. Şimdilerde Sao Paulo'da misyon yapan Brezilyalı, The Players Tribune için bir mektup yazdı.
Alex de Souza, The Players Tribune'e 2004'te adım attığı ve oynadığı futbol ve karakteriyle bir efsaneye dönüştüğü Fenerbahçe günlerini anlattı.
Hem Fenerbahçe yıllarını hem de Türkiye'deki futbol ortamını özetleyen Alex, başından geçen bir olayı da paylaştı.
The Player Tribune'e uzun ve kusursuz bir yazı yazan Alex de Souza'nın tabirlerinden öne çıkanlar şu biçimde
Fenerbahçe’de yaşadığım yılların en çılgın yıllar olacağını hayal bile edemezdim. Sözlere dökmek hakikaten çok sıkıntı. Ancak deneyeceğim…
Türkiye’deki futbolun eşsiz olduğunu düşünüyorum ve öbür hiçbir şeye benzemediğine eminim. Herkes kulübüne tutkuyla bağlı. Evet, Brezilya’dan daha kuvvetli bir tutku. Lakin çok temel bir farkla…
Herkes rakibi ıslıklıyor, rakip futbolcuyu ıslıklıyor. Ancak güya bir limit var ve o hudut geçilmiyor. Bana her vakit Galatasaray, Beşiktaş, Trabzonspor, Bursaspor taraftarı tarafından yeterli davranıldı. Havaalanında, sokakta beni gören rakip grup taraftarları gelip benimle pek beğenilen muhabbet ediyorlardı. İşte bu yüzden Türk halkına olan sevgimi hiçbir şey silemez. Benim için unutulmaz bir tecrübeydi…
Kulüpten ayrıldığım gün konutumun etrafını çeviren insanları hatırlıyorum. Duvarlardan atlayıp, konutun bahçesine girip, kilometrelerce öteden her şey için teşekkür edip elimi sıkmaya gelen insanları unutmuyorum.
Hemen çabucak bir hafta süren bu nöbet günlerinden birinde ailemle konutta otururken kapı çaldı. Devasa biri çıktı karşıma. Gözüm bir yerden çıkarıyordu bu kişiyi lakin o an nereden olduğunu bulamadım. Daha evvel mahpusa girmiş çıkmış Galatasaraylı bir fanatikti.
Eee artık ne yapacaktım?
Kapıyı açtım ve adam bana: Merhaba, benim için bir kaç forma imzalayıp bir de benimle fotoğraf çekilir misin?
Ben: Doğal ki, içeri gir.
— Alex, bize az çektirmedin. Fakat sana hayranlık ve hürmet duyuyorum.
Bana sarıldı, teşekkür etti ve gitti. Çılgınlık!
Rekabet orada büyük. Fenerbahçe x Galatasaray maçları adeta birer savaş.
Sen lig şampiyonu olabilirsin lakin şayet rakibine kaybettiysen, tam bir şampiyonluk sayılmaz. Şayet her ikisi de şampiyon olmadıysa da tüm muhabbet ligi başkasından üstte bitirmek üzerine. Ben bunları büyük yoğunlukta yaşadım.
Tam 8 dönem. Şampiyon olup, gol hükümdarı olup, Şampiyonlar Ligi’nde küme etabını geçerken, hayatımın en memnuniyet verici hislerini yaşadım.
Çeyrek finalde Chelsea’ye karşı oynadık ve daha ileri gitmemiz işten bile değildi. İçeride kazandık ve Londra’da 2-0 mağlup olduk. Her şeyi bir kenara bırakıp futbolun ne kadar kusursuz bir spor olduğunu bir defa daha hatırlatan gecelerden biriydi…
Çok hoş anılardı. Bir seferinde Fenerbahçe tarihinin en büyük oyuncusu Lefter ile öğlen yemeği yemeye gittik.
80'li yaşlarındaydı. Konuşma sırasında takılarak “benim heykelim varsa, Alex’in de olmalı” dedi. Heykel de yapıldı.
Bir defasında, askerlik misyonunu yaparken ayağını kaybeden Murat isminde bir taraftarın yeni bir protez için protez modelini değiştirmesi gerekiyordu
Teknoloji ve ayrıntılı bir çalışma gerekiyordu. Tabipler ona birinin ayağının modelini seçmesini istiyorlar ve o 80 milyonluk ülkeden benim ayaklarımı istediğini söylüyor. Bugün bile konuştuğumuzda bana artık onun da “de Souza” olduğunu söylüyor.
Bütün bu yaşananlar sonunda bana kalan, Cruzeiro’daki geri dönüşümün Türkiye’de bir hayat deneyimine dönüşmesiydi.
Orada yaptığım işten keyif almayı ve futbolda yeni bir ortamda çalışmanın daima mümkün olduğunu öğrendim. Bu nokta, geleceğini kuran gençler için değerli bir detay.
Hayal kurmaya tekrar başladım. Yalın ayak kurbağa çalımlayan çocuğum tekrardan. Palyaçonun ağzına yedi defa topu sokan çocuk oldum yeniden. Şunun farkındayım ki; yaşananlar, başarılanlar yahut kazanılanlardan daha çok, geride kalıcı olan daima “duygular” oluyor. Hisler kalıcı olduğuna nazaran, onlara yeterli bakmalıyız. Onları hafızamızda yeterli saklamalıyız.
İşte bu yüzden bugün bir antrenör ve eğitmen olarak, mesleğimde keyifli olduğum anları hatırlamayı seviyorum. Tıpkı İstanbul’da Fenerbahçe’nin futbolcusuyken yaşadığım yıllar üzere. Bütün bunlar, Futbol’da hayallerin kabuslardan daha fazla olduğunu bana hatırlatıyor.
Tek muhtaçlığımız olan, şortlu tişörtsüz top peşinde koşan çocukların ışıklarının sönmemesini sağlamak.
Yazının tamamını okumak isteyenler için
theplayerstribune