Bowlby, bağlanma davranışını, bir bireyin korktuğunda bir figürle bağ kurmak ya da yakınlık aramak için duyduğu istek halinde tanımlamıştır. Temeli bebeklik devrinde oluşan bağlanma davranışı, yetişkinlik periyodundaki bağlanma davranışı üzerinde de tesirli olmaktadır.
Bebek doğduğu andan itibaren en evvel çoklukla anne ile temas halindedir. Anne bebeğe fizikî olarak bakım verir, en kıymetlisi de duygusal bakım verir. Duygusal bakım, anne ile çocuk ortasındaki sevgi, fizikî temas formundadır.
Bilhassa bebek 1 yaşına gelene kadar bir yetişkinin bakımına muhtaçtır. Bunun hepimiz farkındayızdır. O nedenle bebeğin bakım veren bir şahsa gereksinim duyduğunu biliriz. Ekseriyetle anne bakım veren kişidir. Fakat bazen şartlardan ötürü farklı bir kişi(baba, anneanne, bakıcı gibi) olabilmektedir. Burada değerli olan bebeğin fizikî ve duygusal muhtaçlıklarının tıpkı kişi ve şahıslar tarafından tertipli olarak karşılanmasıdır.
Anne ve bebek ortasında bebeğin doğumundan itibaren itimat ve özerklik muhtaçlığı gereğince karşılandıysa ortalarında inançlı bağlanma oluşmuştur. İnançlı bağlanan çocuk ileride, kendini kıymetli ve sevilebilir algılar.
Buna rağmen, şayet ebeveynler çocuklarının inanç ve özerklik muhtaçlığını sıkça göz gerisi ederler ve çocuğa karşı soğuk ve aralıklı yaklaşırsa kaçıngan bağlanma kelam bahsidir. Kaçıngan bağlanmaya sahip çocuk, annesinin gidişinden rahatsız olmamış üzere görünür ve anne döndüğünde ise yakın olmaktan kaçınır, sakin ya da ilgisiz görünür. Fizikî temas ya da rahatlama muhtaçlığı duymazlar.
Bunların yanı sıra ebeveynler, çocuklarının gereksinimlerine karşı tutarsız ve ilgisiz olursa çocukta telaşlı bağlanma oluşur. Dertli bağlanan çocuk, annesinden ayrıldığında ağır dert ve kızgınlık duygusu yaşayabilir. Annesi gittiğinde ağlar, anne geri döndüğünde ise sevinir. Lakin apansızın hudutlu görünmeye başlayarak annesini protesto davranışları (annesi sakinleştirmeye çalıştığında hudutlu olmaya devam etme, ağlama vs.) gösterir.
Bir bağlanma tarzına sahip çocuk ileride de buna nazaran alakalar kurar ve misal bağlanma davranışları stantlar. O nedenle bilhassa 0-2 yaş ortasında çocukların fizikî, duygusal muhtaçlıkları tertipli bir halde karşılanmalı, çocuğun gereksinimi ne olursa olsun yanında olduğu iletisi verilmelidir. Fakat burada gereksinimlerinin çabucak ve her vakit karşılanacağı anlaşılmamalıdır. Değerli olan çocuğu hakikaten dinliyor ve anlıyor olmak. En kıymetlisi de çocuğunu seviyor olmak ve çocuğun da sevildiğini biliyor olması inançlı bağlanmanın oluşmasında değerlidir.