Nükleer bozunma olarak da bilinen radyoaktivite, atom çekirdeğinin tanecik yahut elektromanyetik ışıma yaparak zaten parçalandığı bir kuvvet tipidir. Çekirdek yansımaları sırasında açığa çıkan radyoaktiflik, hepimizin bildiği radyasyonu meydana getirir.
Birinci sefer 1 Mart 1896 tarihinde Fransız fizikçi Henri Becquerel tarafından keşfedilen radyoaktiflik, bir müddet Becquerel ışınları olarak isimlendirilmiştir. İnsan vücudu dahil birçok nesnenin içine girebilen radyasyon (X-ışınları sayesinde); toprağın, kayaların ve kurşunun içindense rahatça geçemez.
Radyasyon denilince akla birinci başta direkt zarar gelse de, durum o kadar olağan değil. Çünkü etrafımızda daima olarak radyasyona maruz kalıyoruz ve vücudumuz bunları yok etmede epeyce başarılı. Gelgelelim ve ama ağırlaştırılmış biçimde yüksek dozlarda alınan radyasyon kişiye zarar verir.
Uranyum üzere unsurlar doğal olarak radyoaktifken, röntgen cihazlarının yaptığı üzere yapay olarak radyoaktif hususlar de oluşturulabiliyor. Elbette bunun en bilinen örnekleri ise nükleer silahlar. Nükleer reaksiyon ve nükleer fisyonun birlikte kullanılmasıyla birlikte elde edilen güç, binlerce kişisi öldürmekle kalmadığı üzere kentlerin yok olmasına da sebep olur.
Atom bombaları, patlamanın denetimsiz çekirdek yansıması vasıtasıyla sağlandığı bombalardır. Çekirdek yansıması çok süratli ve zincirleme halde gerçekleştiğinden devasa bir güç açığa çıkar ve bu da şok dalgasını beraberinde getirir.
Elbette radyoaktivite yalnızca beğenilmeyen emellerle kullanılmıyor. Örneğin nükleer reaktörler, atom bombası mantığında çalışırken en temel farkı saniyeler içinde değil, on yıllar içinde bu enerjiyi kullanır. Böylelikle çok ufak mekanlarda çok önemli kuvvet elde edilebilir.