Kişi sevdiğiyle olmak ister!
Sevdiğinin haliyle hallenir… Sevgisi kadarıyla, onunla yaşar!
Sevginin ne olduğunu tam olarak bilemediğimiz icin,
coğunlukla, “beğeni ile “sevgiyi birbirine karıştırırız
“Beğeni yanında “sahip olma arzusuyla acığa cıkar!
Bir nesneden hoşlandığında, beğendiğin şeye sahip olmak ve
uzerinde tasarruf edebilmek arzusuyla yaşarsın…
Bu tum mahlukatta cok yaygın bir duygudur!
Kimi, beğendiğini cebine sokar;
kimi beğendiğine tasma takıp yanında taşıyarak onunla hava atmak ister;
kimi yakalayıp inine surukler… Her mahlUk yaradılış fıtratına gore,
beğendiği uzerinde tasarruf etmek ister
“Sevmek ise bundan cok farklıdır…
Sevince, yanlızca sevdiğin icin yaşamak istersin!
Yalnızca yanında olmak, yalnızca onun olmak,
yalnızca onun zevk aldığıyla zevk alıp, sevmediğinden kacmak istersin!
Sevdiğin oylesine sarmıştır aklını, fikrini, ruhunu ki, her şey sana,
onu hatırlatır; yanında iken bile onun icinde olmak istersin!…
Yakınlık bile uzak gelir sana!…
Sen kaybolursun, sende; sevdiğin kalır yalnızca, beyninde!
Onun bakışıyla bakar, onun değerlendirmesiyle değerlendirir,
onun diliyle konuşmaya başlarsın! Gozun ondan başkasını gormez,
kulağın ondan başkasını duymaz,
elin ondan başkasına uzanmaz olur!
Her an sana sahip olmasını; varlığının, tasarrufunun her an
uzerinde olmasını, her an seni kucaklamasını istersin!…
Bedensel yakınlık bile, korkunc uzaklık gibi gelir sana;
ve onunla tek bir beden, tek bir ruh, tek bir şuur olmayı dilersin!
Sevgi, fıtratın musait ise, sevdiğinde yok edesiye yakar seni;
ve gun gelir kaşındagozunde, yuzundedilinde
sevdiğini gorurler de, “sen o olmuşun derler!
Beğenen sahip olmak ister…
Seven ise sevdiğinde yok olur; feda eder her şeyi sevdiği uğruna!
Bazılarının da sevgi kokusu surulur ustune; “aşığım sanır!
Ama sevdiği uğruna, fedakarlık etmeye gelince sıra,
o koku siliniverir uzerinden “kopamama sabunuyla!
Parasından kopamaz… Mevkiinden kopamaz…
Yakınlarından kopamaz… İcinde yaşadığı ortamın
guzelliklerinden kopamaz… “Etraftan kopamaz!
Derken kusurlar belirmeye başlar sevdiğini sandığının uzerinde…
Eksiklikler gormeye başlar başlar, yetersizlikler gormeye başlar…
Bunlar once acıma duygusuna donuşturur sevgisini;
uzaktan acıyarak seyretmeye başlar…
Sonra tatlı bir anıya donuşur, sevgi sandığı duyguları!
Bu tecrube gosterir ki, onun fıtratında sevgi programı yoktur!
Beğeniyi, sevgi sanmıştır!
Uzaklaşma ondan gelmemiş de, karşısındakinden gelmişse,
bu defa “nefrete doner “beğeni; ondan intikam alma duygusu
gelişir icinde; ve vicdanla intikam dalgaları arasında
bir o yana bir bu yana suruklenir durur; terkedilmişliğin, uzaklaşmanın,
layık olmadığını yaşamanın sanısı icinde!
Oysa yanlızca, fıtratında olmayan gercek sevginin sonuclarını yaşamaktadır!
Cuzdanı icin, guzelliğiyakışıklılığı icin, kendisine hoş gelen huyları icin,
mevkiikoltuğu icin, ilmi icin beğenmiştir; sevdiğini sanmış;
sahip olamayınca da arzusuna erişememenin duş kırıklığı icinde kopmuş;
yalnızca cıkarları doğrultusunda yaşamayı tercih etmiştir…
Seven ise goze almıştır kopmayı… Dışlanmayı…
Paradanpuldan, namdan nişandan, dosttan akrabadan uzak kalmayı…
Fıtratından gelir sevgi! Kulluğu sevmek uzeredir!
Onunla, sevmeyi yaşamak istediği icin yaratmıştır onu Yaratan…
O yuzden kopar anadanbabadan; dunyadan paradan!
Seven, karşılıksız sever!…
Beğenen karşılığını ister!
Benim istediğim gibi yaşarsan seni boğarım sahip olduklarıma, der beğenen!
Onun zaten fıtratında yoktur sevgi, bilmez aşkın ne olduğunu!
Ne uzere yaratılmışsa, odur tum meşgalesi… Karınca gibi calışır;
maymun gibi ciftleşir; aslan gibi yavrularına sahip cıkar…
Ama pervane gibi sevemez! Atamaz kendini ateşe!
Sevgi sonunda yanmayı getirir! Beğeni ise sonunda kacmayı!
Beğenen mahlUkat coğunluğuna gore, “sevgi delilikten bir turdur!
Anlamazlar onlar, sevdiği uğruna, etraf ne derse desin deyip,her şarta katlanmayı!
Ve “delillik bu derler…
Beğenme bir tur “hobidir!…
Bazen omur boyu surer, bazen bir kacyıl, bazen bir kac ay!
Sevgi bir omur boyudur!…
Bitmez, tukenmez, bazen durulur, bazen coşar ama hic gerilemez!
Sevdiğinin haliyle hallenir… Sevgisi kadarıyla, onunla yaşar!
Sevginin ne olduğunu tam olarak bilemediğimiz icin,
coğunlukla, “beğeni ile “sevgiyi birbirine karıştırırız
“Beğeni yanında “sahip olma arzusuyla acığa cıkar!
Bir nesneden hoşlandığında, beğendiğin şeye sahip olmak ve
uzerinde tasarruf edebilmek arzusuyla yaşarsın…
Bu tum mahlukatta cok yaygın bir duygudur!
Kimi, beğendiğini cebine sokar;
kimi beğendiğine tasma takıp yanında taşıyarak onunla hava atmak ister;
kimi yakalayıp inine surukler… Her mahlUk yaradılış fıtratına gore,
beğendiği uzerinde tasarruf etmek ister
“Sevmek ise bundan cok farklıdır…
Sevince, yanlızca sevdiğin icin yaşamak istersin!
Yalnızca yanında olmak, yalnızca onun olmak,
yalnızca onun zevk aldığıyla zevk alıp, sevmediğinden kacmak istersin!
Sevdiğin oylesine sarmıştır aklını, fikrini, ruhunu ki, her şey sana,
onu hatırlatır; yanında iken bile onun icinde olmak istersin!…
Yakınlık bile uzak gelir sana!…
Sen kaybolursun, sende; sevdiğin kalır yalnızca, beyninde!
Onun bakışıyla bakar, onun değerlendirmesiyle değerlendirir,
onun diliyle konuşmaya başlarsın! Gozun ondan başkasını gormez,
kulağın ondan başkasını duymaz,
elin ondan başkasına uzanmaz olur!
Her an sana sahip olmasını; varlığının, tasarrufunun her an
uzerinde olmasını, her an seni kucaklamasını istersin!…
Bedensel yakınlık bile, korkunc uzaklık gibi gelir sana;
ve onunla tek bir beden, tek bir ruh, tek bir şuur olmayı dilersin!
Sevgi, fıtratın musait ise, sevdiğinde yok edesiye yakar seni;
ve gun gelir kaşındagozunde, yuzundedilinde
sevdiğini gorurler de, “sen o olmuşun derler!
Beğenen sahip olmak ister…
Seven ise sevdiğinde yok olur; feda eder her şeyi sevdiği uğruna!
Bazılarının da sevgi kokusu surulur ustune; “aşığım sanır!
Ama sevdiği uğruna, fedakarlık etmeye gelince sıra,
o koku siliniverir uzerinden “kopamama sabunuyla!
Parasından kopamaz… Mevkiinden kopamaz…
Yakınlarından kopamaz… İcinde yaşadığı ortamın
guzelliklerinden kopamaz… “Etraftan kopamaz!
Derken kusurlar belirmeye başlar sevdiğini sandığının uzerinde…
Eksiklikler gormeye başlar başlar, yetersizlikler gormeye başlar…
Bunlar once acıma duygusuna donuşturur sevgisini;
uzaktan acıyarak seyretmeye başlar…
Sonra tatlı bir anıya donuşur, sevgi sandığı duyguları!
Bu tecrube gosterir ki, onun fıtratında sevgi programı yoktur!
Beğeniyi, sevgi sanmıştır!
Uzaklaşma ondan gelmemiş de, karşısındakinden gelmişse,
bu defa “nefrete doner “beğeni; ondan intikam alma duygusu
gelişir icinde; ve vicdanla intikam dalgaları arasında
bir o yana bir bu yana suruklenir durur; terkedilmişliğin, uzaklaşmanın,
layık olmadığını yaşamanın sanısı icinde!
Oysa yanlızca, fıtratında olmayan gercek sevginin sonuclarını yaşamaktadır!
Cuzdanı icin, guzelliğiyakışıklılığı icin, kendisine hoş gelen huyları icin,
mevkiikoltuğu icin, ilmi icin beğenmiştir; sevdiğini sanmış;
sahip olamayınca da arzusuna erişememenin duş kırıklığı icinde kopmuş;
yalnızca cıkarları doğrultusunda yaşamayı tercih etmiştir…
Seven ise goze almıştır kopmayı… Dışlanmayı…
Paradanpuldan, namdan nişandan, dosttan akrabadan uzak kalmayı…
Fıtratından gelir sevgi! Kulluğu sevmek uzeredir!
Onunla, sevmeyi yaşamak istediği icin yaratmıştır onu Yaratan…
O yuzden kopar anadanbabadan; dunyadan paradan!
Seven, karşılıksız sever!…
Beğenen karşılığını ister!
Benim istediğim gibi yaşarsan seni boğarım sahip olduklarıma, der beğenen!
Onun zaten fıtratında yoktur sevgi, bilmez aşkın ne olduğunu!
Ne uzere yaratılmışsa, odur tum meşgalesi… Karınca gibi calışır;
maymun gibi ciftleşir; aslan gibi yavrularına sahip cıkar…
Ama pervane gibi sevemez! Atamaz kendini ateşe!
Sevgi sonunda yanmayı getirir! Beğeni ise sonunda kacmayı!
Beğenen mahlUkat coğunluğuna gore, “sevgi delilikten bir turdur!
Anlamazlar onlar, sevdiği uğruna, etraf ne derse desin deyip,her şarta katlanmayı!
Ve “delillik bu derler…
Beğenme bir tur “hobidir!…
Bazen omur boyu surer, bazen bir kacyıl, bazen bir kac ay!
Sevgi bir omur boyudur!…
Bitmez, tukenmez, bazen durulur, bazen coşar ama hic gerilemez!