İçindekiler Hide
Nefis Tatmin Olur mu?
Şüphesiz ruhla, nefsin arasında ki büyük bağdan dolayı nefsimizin de aklımızdan bir hissesi vardır. İşte bu akılla hep yanlış işlerle uğraşan nefis, hiç bir zaman tatmin olamaz. Bu tatminsizliğin nedeni ise ruhla olan bağlantısıdır. Çünkü o kendince tatmin olurken ruh asla tatmin değildir ve nefis bunun farkında değildir. Bu nedenle nefsin daima bir yanı eksik kalır ki o benzetildiği üzere şımarık bir çocuktur. İşte nefsi insan içinde farklı bir şey gibi düşünenlerin mantığında nefsi öldürmek gerekmektedir ki bu mümkün değildir. Bizim nefsin hiç tatmin olmayan bir yanı vardır dememize neden ise bu manadır. Şüphesiz nefsini kendinden ayrı bir şey gibi gören bir kulun nefsi asla tatmin olmaz. Çünkü ancak nefsinin kendinden bir parça olduğunu gören bir kul hatalarını görebilir ve bu hatalarını tamir ederek nefsini rıza makamına ulaştırabilir.
Eğer kul kendi güzelliğinin farkına varır ve nefsini de kendi parçası bilerek, nefsini kendinde ki bu güzellikle buluşturur ise nefis mutlaka kendi makamınca tatmin olacaktır. Kendi makamınca dedik çünkü her insan nefsinin birbirine benzer halleri olsa da her nefsin içinde farklı hastalıklar vardır. Fakat şunu bilmeliyiz ki Mevla’mızın yolunda savaş ne kadar büyükse, Mevla’mızın yolunda zaferde o kadar büyüktür.
Kimi kullar Abdülkadir Geylani hazretleri gibi kırk sene uğraşır ve bir Geylani olur, kimisi ise çok daha az uğraşırda hazreti Geylani den himmet isteyen bir mübarek zat olur. Bu açıdan bakarsak nefsin bir kulun nasılda büyük bir şan kazanmasına güzel bir vesile olduğunu görebiliriz.
Bazen günaha düşen insanlara Mevla dostlarından örnek verilince cevaben şöyle diyorlar; onlar büyük zatlardı, güçleri çoktu… Oysaki bilmeliyiz ki onların durumları bizim gibi fakirlerden çok daha zordu. Çünkü sırtlarında güçlerine nazaran nefisler taşıyorlardı. Bizlerde onlar kadar olmasa da elimizden geldiğince nefsimizi tatmin etme, daha açık ifade ile terbiye etme yolunda ilerlemeliyiz ve bilmeliyiz ki nefis tatmin olur, eğer ki biz tatmin olursak.
Rabbine dön, ey nefsim.
Rızaya koşmalı kul.
Rabbine dön, ey nefsim.
Durma dön tek Rabbine,
Teslim ol sahibine,
Kavuş her nasibine.
Rabbine dön, ey nefsim.
Dönersen gönlün coşar,
Hak yolu, durmaz aşar.
Gönlünden güller taşar.
Rabbine dön, ey nefsim.
Hak yolda her şey ayan,
Dönerken, şükret her an.
Rabbinden yüce ferman,
Rabbine dön, ey nefsim.
Ey Bâdıl, nefsini bil,
Böylece ol bir kâmil,
Ve deki; olma gafil.
Rabbine dön, ey nefsim. (Bâdıl,2010)
Şüphesiz ruhla, nefsin arasında ki büyük bağdan dolayı nefsimizin de aklımızdan bir hissesi vardır. İşte bu akılla hep yanlış işlerle uğraşan nefis, hiç bir zaman tatmin olamaz. Bu tatminsizliğin nedeni ise ruhla olan bağlantısıdır. Çünkü o kendince tatmin olurken ruh asla tatmin değildir ve nefis bunun farkında değildir. Bu nedenle nefsin daima bir yanı eksik kalır ki o benzetildiği üzere şımarık bir çocuktur. İşte nefsi insan içinde farklı bir şey gibi düşünenlerin mantığında nefsi öldürmek gerekmektedir ki bu mümkün değildir. Bizim nefsin hiç tatmin olmayan bir yanı vardır dememize neden ise bu manadır. Şüphesiz nefsini kendinden ayrı bir şey gibi gören bir kulun nefsi asla tatmin olmaz. Çünkü ancak nefsinin kendinden bir parça olduğunu gören bir kul hatalarını görebilir ve bu hatalarını tamir ederek nefsini rıza makamına ulaştırabilir.
Eğer kul kendi güzelliğinin farkına varır ve nefsini de kendi parçası bilerek, nefsini kendinde ki bu güzellikle buluşturur ise nefis mutlaka kendi makamınca tatmin olacaktır. Kendi makamınca dedik çünkü her insan nefsinin birbirine benzer halleri olsa da her nefsin içinde farklı hastalıklar vardır. Fakat şunu bilmeliyiz ki Mevla’mızın yolunda savaş ne kadar büyükse, Mevla’mızın yolunda zaferde o kadar büyüktür.
Kimi kullar Abdülkadir Geylani hazretleri gibi kırk sene uğraşır ve bir Geylani olur, kimisi ise çok daha az uğraşırda hazreti Geylani den himmet isteyen bir mübarek zat olur. Bu açıdan bakarsak nefsin bir kulun nasılda büyük bir şan kazanmasına güzel bir vesile olduğunu görebiliriz.
Bazen günaha düşen insanlara Mevla dostlarından örnek verilince cevaben şöyle diyorlar; onlar büyük zatlardı, güçleri çoktu… Oysaki bilmeliyiz ki onların durumları bizim gibi fakirlerden çok daha zordu. Çünkü sırtlarında güçlerine nazaran nefisler taşıyorlardı. Bizlerde onlar kadar olmasa da elimizden geldiğince nefsimizi tatmin etme, daha açık ifade ile terbiye etme yolunda ilerlemeliyiz ve bilmeliyiz ki nefis tatmin olur, eğer ki biz tatmin olursak.
Rabbine Dön, Ey Nefsim
Gafletten kaçıp kurtul.Rabbine dön, ey nefsim.
Rızaya koşmalı kul.
Rabbine dön, ey nefsim.
Durma dön tek Rabbine,
Teslim ol sahibine,
Kavuş her nasibine.
Rabbine dön, ey nefsim.
Dönersen gönlün coşar,
Hak yolu, durmaz aşar.
Gönlünden güller taşar.
Rabbine dön, ey nefsim.
Hak yolda her şey ayan,
Dönerken, şükret her an.
Rabbinden yüce ferman,
Rabbine dön, ey nefsim.
Ey Bâdıl, nefsini bil,
Böylece ol bir kâmil,
Ve deki; olma gafil.
Rabbine dön, ey nefsim. (Bâdıl,2010)
