Psychonauts 2 için dev reklam kampanyaları yürütülmedi, internetin her köşesinden fırlayıp gözümüze sokulmadı ve bütün bunlar oyunun arkasında Xbox Game Studios gibi bir dev olmasına rağmen yapılmadı. Çünkü net olan bir şey varsa o da iyi bir ürünün kendi kendini gayet iyi bir şekilde pazarlayabileceği.
Evet, yazıyı doğrudan karşımızda iyi bir oyun olduğunu söyleyerek açıyorum. Çünkü Psychonauts 2 paragraflar boyunca süren iyi mi yoksa kötü mü gibi tartışmaları hak etmiyor. Psychonauts 2, üç boyutlu bir platform oyunundan beklenebilecek her şey ve daha fazlası.
Aksiyon ve komedi nasıl mı işlenmeli? İşte böyle:
Psychonauts 2 daha ilk görevle birlikte aksiyon türünün ciddi sahnelere, sözde unutulmaz repliklere esir olmak zorunda olmadığını bütün senaryoyu birkaç tane havalı karaktere emanet eden aksiyon oyunlarının kafasına vura vura gösteriyor.
Oyun aksiyonu doğru bir şekilde işlerken Psychonauts serisinin temel taşı olan mizahı da kenara atmıyor. Oyun oynarken gerçekten kahkahalara boğan espriler görmek sık sık denk geldiğimiz bir şey değil. Psychonauts 2 ise ilk oyunun üstünden geçen on altı senenin ardından bunu yeniden başarıyor.
Oyunun en güzel yanlarından biriyse aksiyon ve komedi türünü aynı potada eritebilmesi. Bunu yer yer koltuğa yapıştıran aksiyon, bazense sandalyeden düşüren şakalarla değil, ikisini de aynı anda yaparak başarıyor. Dünyanın kaderini elimizde tuttuğumuz anlarda hiç beklenmedik kelime oyunları, ucuz olmayan şakalar ve daha fazlasını oyunda görmek mümkün.
Güçlü karakterlerin ne kadar fark yaratabileceğini hatırlamak:
Aksiyonun ve komedinin bu kadar sağlam bir şekilde işlenebilmesinin en önemli sebeplerinden biri karakterler. Karakter çizimleri, seslendirmeleri ve kişilikleri çok iyi. Yüzlerce farklı karakterle tanıştığımız oyunların verdiği yorgunluğu Psychonauts 2 ile attım ve kendimi uzun bir zaman sonra bir oyundaki karakterleri tanımaya vakit ayırırken buldum.
Her karakterin bambaşka bir görünüşe sahip olması, ana hikâye için önemi büyük karakterlerin bile neredeyse birbirinin aynısı olduğu üst düzey yapımlara ders niteliğinde. Bu yaklaşımın, oyundaki her karaktere farklı bir kimlik yüklenebilmesine yardımı çok büyük.
Psychonauts oyunlarında karakterlerin zihinlerinde uzun bir zaman geçirdiğimiz için çoğu karakterin iç dünyasını yakından tanıma şansımız oluyor. Karakterlerin travmalarına zihinlerinin içindeyken tanık olmak ve oyunun bu travmaları kendi içinde sapasağlam bir temele oturtması, karakterlerin bilinçaltı ile dış dünyaya gösterdikleri kişiliklerinin tutarlılığı gibi detaylar harika bir keşif deneyiminin de kapılarını aralıyor.
Karşımızda sistemi yormayan görsel bir şölen var:
Oyunun görsel kalitesine de değinmeden geçmeyeceğim. Psychonauts 2 çok güzel görünen bir oyun. Bu güzellik yüksek çözünürlüklü doku kaplamalarından veya ultra gerçekçi gölgelerden değil, 2005’te oluşturulan tarzın 2021’de de korunabilmesi ve o zamanlardan bu yana gelişen teknolojinin doğrudan bu tarza aktarılabilmesinden kaynaklanıyor.
Eğer Psychonauts serisine aşina biriyseniz, Psychonauts 2’den herhangi bir sahne görmeniz hangi oyuna baktığınızı anlamanız için yeterli olacaktır. Her oyunun birbirine benzemeye başladığı günümüzde bu tarz bir kimlik yaratabilmiş ve devam ettirebilmiş olmak takdire şayan.
Biraz yavan fakat yine de sıkmayan bir dövüş sistemi:
Psychonauts 2’de ilk oyuna oranla çok daha geniş bir düşman yelpazesi var. Her düşman tipi de kendine has yeteneklere sahip. Dolayısıyla dövüş sırasında her şey vurmak ve zıplamaktan ibaret değil. Her düşman tipine farklı şekilde yaklaşmak ve dolayısıyla düşünerek hareket etmek gerekiyor.
Oyunun dövüş mekanikleri ortalama seviyede. Bu noktaya pek ağırlık verilmediği belli oluyor. Özellikle yakın dövüş yer yer yavan ve can sıkıcı olabiliyor. Yakın dövüşten çıkıp yeteneklerimizi kullanarak dövüşmeyi tercih ettiğimizde işler bir miktar daha eğlenceli hale geliyor ancak yine de çok daha iyisi yapılabilirdi.
Yetenekler demişken, oyunda sekiz farklı yeteneğimiz bulunuyor. Fakat maalesef bu sekiz yetenekten yalnızca dört tanesini aynı anda kuşanabiliyoruz. Karşımızda birden fazla düşman tipi varken sürekli olarak yetenek havuzumuz üzerinde oynama yapmak bir yerden sonra oyunun atmosferinden kopmaya sebep oluyor. Klavye ve fare ikilisiyle oynayanlar da kontrolcülerde yalnızca dört tane tetik tuşu bulunmasından dolayı getirilen bu sınırlamadan payını alıyor.
Boss dövüşleriyse bambaşka bir hikâye. Boss dövüşleri yerde yuvarlanmak ve mümkün olduğu zaman gidip yumruk atmaktan ibaret değil. Her boss’a ayrı saldırı çeşitleri, ayrı zayıf noktalar eklenerek bir çeşitlilik yüklenmiş. Bu nedenle her boss dövüşü bambaşka bir senaryoya sahip. İlk birkaç saat oyundaki boss sayısı yetersiz geliyor ancak sona doğru tatmin edici miktarda farklı boss’la karşılaşıyoruz.
Keşfetmeye değen bir dünya:
Oyunun harita tasarımları övülmeyi hak eden bir başka yanı. Platform öğelerini aniden değiştirip üçüncü ve ikinci boyut arasında gelgit yapan hareketli harita tasarımları oynanışa canlılık kazandırıyor. Canlılık da keşfetmeye açık haritalarla birleşince oradan oraya koşturmacalar epey eğlenceli hâle geliyor.
Oyundaki keşfin en güzel yanlarından biri kafamızın üstünde sürekli olarak neyin nerede olduğunu gösteren sinir bozucu okların olmaması. Oyunda elimize geçen haritalar gerçekten harita gibi. Nereye nasıl ulaşacağımızı anlamak için biraz bakınmamız gerekiyor.
Keşfi eğlenceli yapan detaylardan bir diğeriyse günümüzde sıkça gördüğümüz, birbirini tekrar eden görevlerle doldurulan bir açık dünya olmaması. Psychonauts 2 kendi yarattığı görece küçük, yarı açık dünyasında sıkılmaya mahal vermiyor. Açık dünya mekaniğini sırf insanlar oyunda yüzlerce saat geçirsin diye suistimal eden, bir de üstüne bununla övünen geliştiriciler umarım Psychonauts 2 ile en nihayet derslerini alırlar.
Etrafa bakınmanın karakter gelişimine olan etkisini de unutmayalım. Oyunda çeşitli geliştirmeler ve kozmetik eşyalar satın alabilmemizi sağlayan Psitanium’u elde etmek oldukça kolay. Ancak Psitanium ile alabildiğimiz geliştirmelerde dengesiz bir seviye sınırı olması uzun bir süre bazı geliştirmelere kedinin ciğere baktığı gibi bakmama sebep oldu. Elimde fazla miktarda Psitanium olmasına rağmen harcama yapacak fırsat bulamadım.
Görevler bazen hâlâ bitmedi mi dedirtebiliyor:
Görev yapıları Psychonauts 2’nin çeşitlilik anlamında elini güçlü tuttuğu bir nokta. Neredeyse her görevde hem yaratıcı hem de kendini tekrar etmeyen parkur ve bulmaca çeşitleriyle karşılaşıyoruz. Görevlerle ilgili canımı sıkan tek nokta zaman zaman gereğinden fazla uzun olduklarını hissetmek oldu.
Gereğinden fazla uzun görevlerse zaten karmaşık olan hikâyenin zaman zaman anlaşılması epey zor bir hâl almasına sebep oluyor. Hikâyeyi takip etmek bazen o kadar zor ki Christopher Nolan görse kıskanır, Hans Zimmer da “Müziği neden ben bestelemedim?”, der. Fakat belirtmeden geçmek olmaz, Monkey Island ve Grim Fandango gibi başyapıtlardan tanıdığımız Peter McConnell müzikler konusunda çok iyi bir iş çıkarmış.
Hatta müzikler o kadar beğenilmiş olacak ki yer yer arkaplanda çalan müzikten dolayı (ki oyunun bir kısmı tamamen müzikle alakalı) diyalogları duyamadığım oldu. Bazı zamanlardaysa dış sesler konuşmaları bastırdı. Bunlar her ne kadar oyuncu tarafından ses ayarları düzenlenerek kolayca halledilebilir şeyler olsa da not olarak düşmek istedim.
Sonuç: Yılın en iyi oyunu olmaya aday
- Artılar: Aksiyon ve komedi dengesi
- Karakterler
- Görsellik
- Boss dövüşleri
- Harita tasarımları
- Dövüş sistemi
- Kuşanılabilen kısıtlı yetenek sayısı
- Geliştirmelerdeki seviye sınırı
- Yer yer uzun görevler