Bundan 7,5 sene kadar evvel çıkan birinci RAGE, John Carmack’ın id Tech 5 ile bir arada bir alanda teknoloji demosu minvalinde de kullandığı (Megatextures, Megatextures, ne olacak bu Megatextures?), oyun yerküresinin Mad Max açlığını gidermesi amaçlanan bir oyun olarak beklediği ilgiyi pek görememişti. Durum bu olunca RAGE markası, Scorchers eklentisinin akabinde seri haline bile gelemeden, kendine bir mutlaklaşmış bir yol çizememiş haliyle uzun yıllar sürecek bir nadasa bırakıldı.
Aradan geçen uzun yılların akabinde elbette RAGE de Ark kazazedeleri misali uykusundan uyandı: geçtiğimiz yıl bu devirlerde, oyunun yeni ve pembe halini birinci kez gördük. Yürütülen pazarlama kampanyası ilgi cazipti, oyun ton olarak Borderlands’e yaklaşacak ancak yağmacılık işine öykünmeden katıksız FPS aksiyonuna ağırlaşacak üzere duruyordu. “Güzel yapılırsa yenir” dedik ve beklemeye başladık. Bugün de burada sizlerle, “güzel yapılmış mı?” sorusunun karşılığını aramak üzere toplanmış bulunuyoruz.
Bu noktada peşin peşin söylemek gereken bir şey var. RAGE 2, birinci oyunda oturtulamayan marka vizyonunun kalıntılarını sallayan bir oyun değil. Şahsi fikrim birinci oyunun bir boşluğu doldurmak ismine çıkarıldığı yanındaydı ve birebir boşluğu farklı sanat kısımlarında dolduran oyunlardan ögeler alırken, onları kendinin kılmayı pek de becerememişti. Markanın yükünü devralan Avalanche Studios ise bu durumun ismini koyup, birinci oyuna bağlı kalmaya hiç kasmamış. Bunu yaparken daha âlâ yaptıkları noktalar da var, daha berbatları de.
Adamı Delirtmeyin!
RAGE 2, birinci oyundaki sessiz sedasız ana karakterimiz Nicholas Raine’in Authority Capital’a dalıp mekan altında gömülü Ark’ları ve içlerinde uykuya yatan eski medeniyet kişilerini yüzeye çıkarmasından 30 sene sonrasında geçiyor. Bu süreçte uykularından uyananların da tesiriyle yerküre farklı bir taraf haline gelmiş ama aslında o kadar da değişmemiş. Hatun yahut erkek versiyonları arasında seçim yapabildiğimiz, bu yüzden de kişilerin kendisine daima soyadıyla seslendiği yeni ana karakterimiz Walker, Rangers of Vineland isimli, kıyamet öncesi yerküreden kalma Nanotrite teknolojisiyle ekipman ve silahlarını güçlendirerek kötücül Authority önünde savaş veren bir fraksiyonun hayatta kalan son üyesi. Üvey validesi Prowley oyunun başında ana kötümüz General Cross önünde can verirken, kendisine tüm oyunu taşıyacak olan Authority’yi çökertme hizmetini bırakıyor. Bu noktada RAGE 2’nin açık yerküresine bir hoş salınıyor ve bundan memnunluk duyuyoruz.
Bu mutluluğun en büyük sebeplerinden birisi ise, oyunun yazımının pek iç açıcı olmaması. O birinci yarım saatteki diyaloglar o kadar vasat ki, hikâyeye değer veren bir oyuncuysanız motivasyonunuz anında eksilere düşüyor. Prowley hizmetinizi açıklarken “sen benim saklı silahımdın, bu yüzden yıllarca seni Ranger yapmadım, son anı bekledim” halinde bir cümle kuruyor ve bu cümlenin oluşturduğu mantıksızlık bir kara delik üzere içine çekiyor sizi ve maatteessüf hikâyenin kalanında da bir cacık yok. Karakterler hiç akılda kalıcı değiller, birinci oyundan gelenlerimiz var lakin birinci oyunda bile zerre akılda kalıcı olamamışlar demek ki fark bile etmiyorsunuz. Ben ki bu hususlarda hafızası güzel biriyimdir, hatırlamak için vikipedi karıştırmak zorunda kaldım. Oyunun pazarlama kampanyalarında kullanılan uçuk kaçık, Borderlands gibisi hava bile yalnızca pembe rengin gayrı renkler üzerinde diktatörlük kurduğu görsellikte barınabiliyor, yazımda bir varlığı yok. Oyunu biraz oynayıp senaryodan pek bir şey beklememeniz gerektiğini çakozladığınızda her bir diyalog modülü “geç beni, bekleme yapma” diye bağırmaya başlıyor suratınıza. Hikâyenin arka arda yapmanız gereken vazifelere bir bağlam sunmak dışında en ufak bir hırsı, gayesi yok. En son saniyede bir aksi zaviye yapma teşebbüsünde bulunuyor oyun lakin metinlerin ertesinde çıkan sahne onun da sahip olduğu kuş kadar etkiyi anında silip atıyor. Oyunun bittiği noktada “yaşandı bitti saygısızca” deyip işinize bakacaksınız, orası garanti. Lakin yiğidi öldürelim hakkını yemeyelim, “ciddiye almama” kartını alana sürer, ismi “RAGE 2’nin senaryosu” olan o kara deliğin hadise ufkunda kalmayı başarabilirseniz sefalı saatler sizi bekliyor olacak.
Delirttiniz İşte!
O partinin menşesi elbette ki mekanikler! Birinci oyun etraftan bir şeyler toplamak ve bunlarla tek tasarrufluk alet edevatlar yapmak üzerine heyeti çok daha statik bir oynanışa sahipti. Mekan yer düşmanlarla saklambaç oynadığımız siper çatışmaları bile yaşayabiliyorduk mesela. RAGE 2 ise oyuncunun “güç fantezilerini” tatmin etmek üzerine konseyi, asla yanınızda durmadığınız bir oynanışa sahip. Nanotrite güçlerimiz sağ olsun savaş ortamındaki hareket kabiliyetimizin ucu bucağı yok. Örtük alan vazifeleri de çok daha az olduğu için ağır düşman dalgası geleceğini anladığımız konumlarda etrafa taret kurmak yahut bombalı oyuncak otomobille uzaktan adam avlamak üzere aksiyonlara girmiyoruz artık. Çatılarda atlayıp zıplıyor, kalkan kuruyor, drone çağırıyor, koşup alandan kayarak hasımlarımızla yakın temasta kalıyoruz. Havaya zıplayıp Slam ile tarafa vurarak taş taş üstünde taş bırakmıyor, Vortex atarak düşmanları tek noktada havada süzülmeleri sağlayabiliyor, Shatter ile zırhlarını kırıp uçurumlardan aşağı atabiliyoruz.
Silah çeşitliliği de çok yanında. Halihazırda bildiğimiz silahlara ufak hinliklerle taze hissiyatlar vermeyi başarmış yapımcılar. Attığınız kurşunları ateşleyebildiğiniz Revolver, sıktığınız mermileri manyetize ederek milleti duvarlara tezek üzere yapıştırma talihi sunan Grav-Dart Launcher, namluyu yakınlaştırdığınızda menzili artan Shotgun, güdümleme özelliğini kullandığınızda tekil roket sıkmak mahalline ufak roketlerden salvo yollayan Rocket Launcher falan derken farklı hallerde kullanabileceğiniz tatmin edici bir silah repertuvarı koyuyor önünüze. Bir de bu silahları geliştirip eklentiler taktığınızda her biri birer irtihal makinası haline geliyor. Münhasıran Shotgun ve Assault Rifle külliyen geliştirildiklerinde oyunu taşıyabilecek hale geliyorlar. Bir de üzerine sizi düzgünleştirirken her silahın birincil atışlarını çok daha ölümcül hale getiren (ve de ekranı pembeye boyayan) Overdrive özelliğini eklediğinizde soru dövüşü atlatıp atlatamayacağınız değil, keyfinizin ne halde atlatmak istediğini haline geliyor.
Bütün bunları göz önüne aldığınızda, birinci oyunun taraf mahal Bioshock’u andıran ağırkanlı havasını bilhassa sevip arayan oyunculara hitap edemiyor RAGE 2. id Software’in bu oyuna el attığı ve atarken DOOM 2016’dan hayli şey taşıdığı, Eternal’daki kimi mekaniklerin(Dash gibi) testini yaptığı görünür; çatışmalar Avalanche’tan beklenmeyecek kadar tok, dinamik ve en azından “hiddet, hışım” formunda çevirebileceğimiz “RAGE” sözünün hakkını veriyorlar bu sefer.
Çatışma demişken RAGE sözü aslında GARAGE sözünün içinde bulunduğu için seriye isim seçilmiş. Yani araçlar aslında bu markanın olmazsa olmazı. id Software nasıl çatışmalara el attıysa bu noktada da Avalanche’ın Just Cause ve Mad Max’teki tecrübesi devreye girmiş. Oyundaki araçlar çok ehil sayıda ve işlevsel olarak birbirlerinden net biçimlerde ayrışıyorlar. Tanıtımlarda söylenildiği üzere, bir şeyi gözünüz görüyorsa direksiyonuna geçebiliyorsunuz. Her biri kullanması inanılmaz keyif veren araçlar değiller elbette, fantezi olsun diye motosiklet, canavar kamyon velev devasa konvoy lideri taşıtlar da oyunda var, “bu nasılmış?” diye bakıp 5 dakika sürdükten sonra kenara atıyorsunuz lakin çeşit konusunda ellerini korkak alıştırmamış olmaları şık. Kendi gedikli aracınız Phoenix ise uyuz uyuz konuşmasıyla taraf mahal kişisi bezdiren, nispeten jenerik bir araç. Geliştirdikçe çeşit çeşit silah kazanıyor lakin bunların cephaneleri oyun yerküresinde nadiren bulunduğundan tatlarına vararak kullanamıyorsunuz. Konvoy kovalarken milletin araçlarını süse süse patlatmak durumunda kalıyorsunuz sonra.
Post Apokaliptik İklim Çeşitleri
Oyunun aksiyonu hoş, yerküresini doya doya dolaşmak için gerekli araç gereç de emrimize sunulmuş, pekala oyun yerküresi nasıl? Bu sorunun yanıtı da oyunun çizdiği umum portre üzere artılar ve eksilerle bezeli. Oyunun yerküresi görsel tasarım olarak pek yerinde ve çeşitli. Birinci oyundaki, külliyen Cell-Shade olmaktansa yalnızca hafiften çizgi sineması andıran, oyun için manzaraları güya konsept çizimlermişçesine portre eden sanat tasarımı alanını daha gerçekçi, daha alışıldık bir adede bırakmış. Bu kısmen bir eksi, oyunun nevi şahsına münhasırlığı kalmamış zira fakat yapımcıların “Biome” ismini verdiği farklı yerler sayesinde haritadaki çeşitlilik de artıp tatmin edici bir hale gelmiş.
Artık bataklık, cangıl, kum denizi, kanyon üzere farklı renk ve engebelere sahip modüllerden oluşan daha büyük ve keşfi daha keyifli bir haritamız var. Kenara bucağa yerleştirilen, ufak dokunuşlarla birbirlerinden ayrıştırılan mekanlara giden emeği de azımsayamayız. Ama sorun oyuncuya bu mekanlarda yapacak bir şey sunmaya gelince, RAGE 2 çuvallıyor; mekanların içinde sandık açıp materyal toplamak ve adam vurmak dışında yapabileceğimiz bir şey yok. Mekanların kendi çeşitliliği de bir Fallout ya da The Elder Scrolls seviyesinde olmadığından, keşfetmekten gelen safi bir keyif de yok ortada. Her gittiğimiz mahalde yaptığımız temelde tıpkı, farklı fraksiyonlardan mutantları/haydutları temizleyip mekânı talan etmek. Farklı silah ve güçleri aldığımız Ark’lar biraz işin içine tazelik katabiliyor lakin onları açmak yaptığımız tekrar tıpkı.
Yalnız oyunun ziyadesiyle pratik olmak üzere bir hoşluğu var. Yükleme vadeleri ziyadesiyle kısa, araçları kullanmak kolay, süratli seyahat sistemi rahat, başarımlar umumide kasması keyifli şeyler. Bu üslup pratiklikler sayesinde gereksiz şeylerle hengam kaybetmeden oyunun sunduğu içeriği başınız çok rahat bir biçimde tüketebiliyorsunuz, dövüşlerin tadına varabiliyorsanız oynanış döngüsünün sizi sıkması oldukça hengam alıyor. Bu yüzden bir kez başladınız mı sonunu görmeniz kuvvetle olası. Oyun da esasen vade olarak kendisini çok gereksiz uzatmıyor, 20-25 saate paketlersiniz. İçerik dağılımındaki en büyük mesele, senaryo vazifelerinin o 20-25 saat içerisinde pek az taraf kaplaması; totalde 8 tane falan ana vazife var, gerisi açık yerküre yağması.
Ortamların Parlak ve Mütevazı Evladı: Apex Engine
Yazıyı nihayetine erdirmeden biraz da teknik kısımlara girmek gerekiyor malumunuz. RAGE 2, birinci oyunun bilakis id Tech serisinden bir motor kullanmıyor. Avalanche Studios’un kendi motoru olan ve Mad Max ile Just Cause oyunlarında gördüğümüz Apex Engine’i kullanıyor. Oyunun sanat dizaynında bir değişiklik olduğundan üst paragrafta bahsetmiştim, Apex Engine’in de oyun görselliğinde bu noktada yarattığı bir farklılık var; mekân dizaynları eski oyunda motorun çalışma prensibinden de ötürü vakti için ekstra detaylı ve hoş gözüküyordu. RAGE 2’deki kent ve binalar nokta yan birinci oyundan makûs gözükebiliyor lakin Apex Engine’in duruma getirdiği bir büyük avantaj, tüm haritayı tek seferde ve ziyadesiyle süratli yükleyebilmesi. Ayrıyeten motorun arazi çizim becerisi takdire şayan, haritadaki bitki örtüsü ve konum formları nitekim şık gözüküyor.
Efektler de motorun parladığı bir gayri nokta. Patlamalar ve patlamalara bağlı bulanma efektleri çok şık. Optimizasyon da ziyadesiyle kâfi olunca, haritanın tadını çıkarmak evlat oyuncağı haline geliyor. GTX 970 ekran kartı ve i7-4790k işlemci ile 1080p çözünürlükte kenar yumuşatma ve çözünürlük ölçekleme ayarları örtülü, doku kalitesi dahil gayri tüm ayarlar en tepedeyken istikrarlı bir biçimde 50-60 FPS alabildim. Ekranı komple patlamalara boğmadığım sürece de bu kare orantılarının altına pek düşmedim.
Oyundaki sesler ise sorunlu olan noktalardan. Nokta mekan karakterlerin diyalog seslendirmeleri yok yana havaya karışıyor. Diyalogların kendileri en başında uygun yazılmadığından bunu ne kadar umursarsınız bilemem ancak oyunun çıkışıyla bu bahiste rastgele bir düzeltme yapılmamış olması biraz üzücü. Müzikler de pek akılda kalıcı değil, devrimizin en sağlam oyun müziği bestecilerinden ve Bethesda’nın gediklisi olan Mick Gordon ile çalışılmadığından herhalde, bilemedim.
RAGE 2’nin umumî tablosu bu formda. Tıpkı Darksiders 3 üzere, indirime girmeden almanızı tavsiye edeceğim bir oyun değil maatteessüf. Ziyadesiyle sefalı, muhtemelen daha yüksek bütçeli olduğundan oyuncusuna bolca oyuncak sunan lakin bir anlatı olarak feci çuvallayan bir oyun olarak 300 lira fiyat etiketini hak ettiğiniz düşünmüyorum. Öte yandan indirimlerde kesinlikle aklınıza gelsin diyor ve kaçıyorum, kalın sağlıcakla.
