Şehİt ÖĞretmen Saİt Korkmaz

Şehİt ÖĞRETMEN Saİt Korkmaz şehit öğretmen sait korkmaz ilköğretim okulu Merhaba, bu formda 28091994 tarihinde SızıDoğubeyazıtKazan Köyünde Hoca Sait KORKMAZ'ın şehit edilişini eşi Aklime KORKMAZın Şehit Mektupları isimli bir kitaptaki anlatımıyla aktarmak istedimŞehit eşi Aklime KORKMAZ o zamanı şöyle anlatmaktadır: 29 Eylül 1994 akşamı eşimle yemek yemek yedikten daha sonra sohbet ettikBen gebe olduğum için hastaydım,köyde su olmadığı için köydeki pis sular nedeniyle karahumma kapmıştımİlaç kullandığım için ayakta duramıyordumEşim ben ve kızımdan yatmamızı istediO gün Ulusal Takım maçı olduğu için ben izledikten sonradan yatarım dedi Ben uykudaydımKapının fazla sert çalındığını duydumBen zannettim fakat köylülerden biri hasta diye kapıyı çalıyorYataktan kalkıp baktığımda eşim kapıyı açmıştı, iki kişi elleri silahlı ve tam donanmış kişilerdiEllerinde telsizleri vardı,ben ve eşim çok şaşırmıştıkAdamlar içeri girip oturduktan daha sonra ben kızımı mahsustan uykusundan uyandırıp tuvalete götürdümAdamlar kızımızı görüp bize bir şey yapmazlar diye düşündümBiraz konuştuktan sonra eşime ''Bizi kapıya değin geçirir misin?''dedilerEşim ve ben balkona çıktıkBize dediler oysa,''dışarının lambasını kapatın evinizden çıktığımızı kimse görmesin''Kapımızda bir köylünün köpeği duruyorduAdamlar eşim ve bana''şu köpeğe ekmek verin bizi ısırmasın''dedilerBen ve eşim ekmeği alıp köpeğe verirken eşimi çağırdılar''Hoca gel,sana bir şey diyeceğiz''dedilerAdamlar iki metre ileride duruyorlardıEşim yanlarına gitti,pat diye kurşun sesleriyle birlikte eşim Ayten diye bağırdı ve balkondan koşup lambayı açtımZannettim fakat havaya ateş ediyorlarEşimi ayakta beklerken onu yerde can çekişirken gördükten daha sonra eşime doğru koşup ona sarılıp bağırdım ''beni de öldürün diye''Ama ortalıklarda kimse yoktuEşim o haliyle bana sinyâl ediyordu,''korkma yaşıyorum ben''dercesine Başımdaki yazmayı sağ göğsündeki kurşun yarasına bastırdım kan kaybetmesin diyeBağırıyordum,''ölme ne olur çocuğunu gör''diyeO an el fenerini alıp köye koştum,bütün kapıları çaldımKimse destek etmiyorduKöylüler beni kovuyor,''git başımıza bela mısın'' diyorlardıEşimin yanında koşup geldiğim vakit kızım ''ne oldu diye bağırıyor'',kızımı orda bırakıp her yerde köye gidip köyün gençleri ve erkekleri destek etmiyorsa kadınları destek eder diye umut ediyordumHepsine de yalvarıyor,''Bana bir şey yapmadılar size de yapmazlar'' diye söyledim''Ne olur biriniz bana beygir arabası verin,eşimi şehre götürüp tedavi ettireyim,eşim sizin çocuklarınız için buradaydı'' diyor ve yalvarıyordum En sonunda baktım ama kimse bana yardım etmeyecek eşimin yanında geldimBaşını dizime koydumBaktım ama eşim can veriyor,dudaklarını suyla ıslattımEşime kelimeyi şahadet getirttimKalkıp eşimin başının altına bir minder koydum,üstünü örttümEn sonunda köy muhtarının kardeşi gelip''ölmüş kızım gel gidelim bize''dediÖnce gitmedim,eşimin başında kalmak istedimSonra düşündüm adamlar geri dönüp kızıma ve bana musibet gerçekleştirmek isterse diye muhtarın kardeşinin evine sığındımŞimdi düşünüyorum da evimizin köye uzaktan olmasından diğer aramızda bir akarsu vardıDörtbuçuk aylık gebe olduğum halde,kim bilir kaç kere göğsüme değin sulara gömülüp köylülerden destek istedimBen ancak köyün barbar köpeklerinden korkuyordum,o gece köpekler benim feryatımdan benden korkup kaçıyorlardıO dek mücadele etmeme rağmen eşimi kurtaramadım Şehit öğretmenimize ayriyaten tüm şehitlerimize Allah rahmet eylesin,ailelerine katlanma versin