Yunus Emre Şiirlerinde Neler anlatır
Yunus Emreye gore hayat, gecmiş ile gelecek yani ezel ile ebed arasında yapılan bir seyahattir Yunus, hayatı tasavvuf felsefesinin bu temel alegorisi yani benzetmesi cercevesinde kavrar ve şiirlerinde bu alegoriden doğan bircok imaj kullanır Mutasavvıflar insanın asli macerasını yani dunyaya geliş ve gidişini bir daire hareketi gibi hayal etmişlerdir Devr nazariyesine gore manevi alemden maddi aleme gelen ruhlar, tekrar ilk ve asli vatanlarına geri donerler Maddi aleme inen ruhların izlediği yola kavsi nuzUl, donuşte izlenen yola kavsi urUc adını vermişlerdir Bu iki kavis, yarım daire bir daire teşkil eder Devr, bu daire hareketini tamamlamaktır Tasavvufta kullanılan salik, rehber, menzil, misafir, sefer, teferruc, seyr gibi kavramlar aynı alegoriye bağlıdır Tasavvuf duşuncesinde onemli bir yeri olan hal ve makam kavramları, yol imajına dayanır, basitten karmaşığa doğru belli menzillere ulaşmayı ifade eder Bu yolculuktaki konaklama yerlerine makam veya menzil denir Tasavvufun bu temel alegorileri, Yunus Emrenin temlerini olduğu kadar uslUbunu da belirlemiştir: Yol ve seyahat alegorilerinden doğan harekete dayalı imajlar, Yunusun şiir sanatının en belirgin niteliğidir
Aşk: Yunus Emrenin şiirlerinde tasavvufi aşk, asli temdir Şair, bu soyut kavramı ifade ederken ateş, icki, cinnet gibi klasikleşmiş olan istiarelerle birlikte oldukca orijinal olan hareket imajlarından ve tasvirlerinden yararlanmıştır
Yunus Emre gibi Hak aşıklarının, vahdeti vucuda mensup evliyanın sozleri ancak teville anlaşılır
Aşkın ile yanıyorum, bana seni gerek seni
Adını hep anıyorum, bana seni gerek seni
Ne varlığa sevinirim, ne yokluğa yerinirim
Aşkın ile avunurum bana seni gerek seni
Aşkın aşığı oldurur, aşk denizine daldırır
Arananı buldurur, bana seni gerek seni
Aşkın şarabından icem, Mecnun olup dağa duşem
Sensin benim hep endişem, bana seni gerek seni
Aşıklara Mevla gerek, Mecnunlara Leyla gerek
Sofulara Cennet gerek, bana seni gerek seni
Eğer beni oldurseler, kulum goğe savursalar
Toprağım yine cağıra bana seni gerek seni
Yunus Emre benim adım, gun gectikce artar odum
İki cihanda maksudum bana seni gerek seni
Yunus Emreye gore hayat, gecmiş ile gelecek yani ezel ile ebed arasında yapılan bir seyahattir Yunus, hayatı tasavvuf felsefesinin bu temel alegorisi yani benzetmesi cercevesinde kavrar ve şiirlerinde bu alegoriden doğan bircok imaj kullanır Mutasavvıflar insanın asli macerasını yani dunyaya geliş ve gidişini bir daire hareketi gibi hayal etmişlerdir Devr nazariyesine gore manevi alemden maddi aleme gelen ruhlar, tekrar ilk ve asli vatanlarına geri donerler Maddi aleme inen ruhların izlediği yola kavsi nuzUl, donuşte izlenen yola kavsi urUc adını vermişlerdir Bu iki kavis, yarım daire bir daire teşkil eder Devr, bu daire hareketini tamamlamaktır Tasavvufta kullanılan salik, rehber, menzil, misafir, sefer, teferruc, seyr gibi kavramlar aynı alegoriye bağlıdır Tasavvuf duşuncesinde onemli bir yeri olan hal ve makam kavramları, yol imajına dayanır, basitten karmaşığa doğru belli menzillere ulaşmayı ifade eder Bu yolculuktaki konaklama yerlerine makam veya menzil denir Tasavvufun bu temel alegorileri, Yunus Emrenin temlerini olduğu kadar uslUbunu da belirlemiştir: Yol ve seyahat alegorilerinden doğan harekete dayalı imajlar, Yunusun şiir sanatının en belirgin niteliğidir
Aşk: Yunus Emrenin şiirlerinde tasavvufi aşk, asli temdir Şair, bu soyut kavramı ifade ederken ateş, icki, cinnet gibi klasikleşmiş olan istiarelerle birlikte oldukca orijinal olan hareket imajlarından ve tasvirlerinden yararlanmıştır
Yunus Emre gibi Hak aşıklarının, vahdeti vucuda mensup evliyanın sozleri ancak teville anlaşılır
Aşkın ile yanıyorum, bana seni gerek seni
Adını hep anıyorum, bana seni gerek seni
Ne varlığa sevinirim, ne yokluğa yerinirim
Aşkın ile avunurum bana seni gerek seni
Aşkın aşığı oldurur, aşk denizine daldırır
Arananı buldurur, bana seni gerek seni
Aşkın şarabından icem, Mecnun olup dağa duşem
Sensin benim hep endişem, bana seni gerek seni
Aşıklara Mevla gerek, Mecnunlara Leyla gerek
Sofulara Cennet gerek, bana seni gerek seni
Eğer beni oldurseler, kulum goğe savursalar
Toprağım yine cağıra bana seni gerek seni
Yunus Emre benim adım, gun gectikce artar odum
İki cihanda maksudum bana seni gerek seni
