Adriano ne futbolcuydu ancak...
Kaynak: anilsirincom
Adriano, bir devrin gözdesiydi. Lakin bir anda ortalıktan kayboldu. 11 Mayıs'ta bir yazı paylaştı. Tüm öyküsünü anlattı.
Adriano'nun babasının vefatından öncesi ve sonrasına dair her şeyi anlattığı hayat kıssası:
‘’Favela.’’ Beşerler, bu kelimeyi yanlış anlıyor. Brezilya ve kenar mahallelerdeki küçük çocuklar hakkında konuşurken daima karanlık bir fotoğraf çiziyorlar.
Acı ve sefalet görüyorlar. İçinde büyüdüğüm mahalleyi hayal edince, aslında ne kadar eğlendiğimizi hatırlıyorum.''
"15 yaşındayken Flamengo'da sol bektim. Yıl sonunda antrenörler, tüm çocukları sıraya dizip iki kümeye ayırdı. 'Sol taraf, hürsünüz. Öbürleri kalacak. Adriano, güle güle’ dediler.
Sonra yürürken, antrenörlerden biri ‘Hey! Adriano değil. O şimdilik kalacak’ diye bağırdı."
"Tanrı elini hayatımıza atınca, açıklanabilir bir tarafı yoktur. O an yaşadığım, hayatta kalmakla ilgiliydi. Bunun son bahtım olduğunu biliyordum. Öyleyse ne yaptım?
Hengame ettim. Yoluma çıkan herkesi yumrukladım. Yabancıların anlamadığı diğer bir şey de bu."
"Forvetler yarışmaz. Top ayağınıza geldiğinde ve ardınızda sizi öldürmeye çalışan iki büyük stoper varken, orada yarış değil, sokak arbedesi olur. Ben ne yaptım? Önüme geleni yumrukladım!"
"Inter'e gittim, bana 'İmparator' diyenler oldu. Bunu nasıl açıklarsınız ki? Rab'ın eli işte.
Şimdi pek bir şey yapmamama karşın herkes bana kralmışım üzere davranıyordu."
"Bazen gezegendeki en yanlış anlaşılan futbolculardan biri olduğumu düşünüyorum. Beşerler bana ne olduğunu anlamıyor. Öyküyü yanlış biliyorlar.
Aslında çok kolay. Dokuz gün içinde hayatımın en memnun gününden en makûs gününe, cennetten cehenneme geçiş yaptım."
”25 Temmuz 2004'te, Copa America finalinde Arjantin'le karşılaştık. Son dakikalarda bizimle alay ediyorlardı. Sonra bir anda top ayağıma geldi. Sert bir biçimde vurdum, gol.
Beraberliği sağladık ancak onları bozduğumuzu ve penaltılarda ne olacağını biliyorduk. O denli de oldu.”
”Şampiyon olduk. Arjantin'i bu türlü yenmek, ülkem için, ailem izlerken... Muhtemelen hayatımın en keyifli günüydü.
Kim olursanız olun, dünyanın tepesine çıkabilir ve İmparator olabilirsiniz lakin hayatınız değişebilir...”
”4 Ağustos 2004. Dokuz gün sonra Inter'e döndüm. Meskenden bir telefon aldım. Babamın öldüğünü söylediler. Kalp krizi geçirmiş.
Bunun hakkında konuşmak istemiyorum lakin size o günden sonra futbola olan sevgimin asla eskisi üzere olmadığını söyleyeceğim.”
"Babam futbolu sevdi, ben de sevdim. Bu kadar kolaydı. Bu, benim kaderimdi. Futbolu ailem için oynadım. Onlar için gol attım. Babam ölünce futbol, eskisi üzere olmadı.
İtalya'da okyanusun karşısında, ailemden uzaktaydım ve bununla baş edemedim."
"Moralim bozuldu. İçmeye başladım. İdman yapmak istemiyordum. Inter'le alakası yoktu. Konuta gitmek istiyordum. Birkaç yıl içinde Serie A'da çok gol attım ve taraftarlar beni sevdi lakin neşem gitmişti.
O adam benim babamdı, bir düğmeyi çevirip tekrar eskisi üzere hissedemezdim."
“Her yara fizikî değildir. 2011'de aşillerim koptuktan sonra futbolun benim için bittiğini biliyordum.
Ne yaparsam yapayım, hiçbir vakit eskisi üzere olamayacaktım. Birebir şey, babam öldüğünde de oldu. Tek farkı, bu yara ruhumdaydı. Bileğimde ve ruhumda büyük bir boşluk var.”
“Medya, bazen insan olduğumuzu anlamıyor. İmparator olmak, büyük bir baskıydı. Ben yokluktan geldim. Ben yalnızca futbol oynayıp, sonra içkisini içen, akabinde çocuklarıyla takılmak isteyen bir çocuktum.”
"Bu, günümüz futbolcularından duyduğunuz bir şey değil zira her şey çok önemli ve işin içinde çok fazla para var.
Ama ben dürüstüm, faveladaki o çocuk olmaktan hiç vazgeçmedim."
"Basın, benim kaybolduğumu söylüyordu. Favelalara geri döndüğümü, uyuşturucu kullandığımı ve her türlü çılgın kıssayı anlatıyorlardı.
Fotoğraflarımı yayınlıyorlardı. Etrafımı gangsterlerin sardığını ve öykümün trajedi olduğunu söylüyorlardı. Buna gülüyorum."
"Her şeyin bir bedeli var. Fizikî ve zihinsel olarak güzel değildim. Yardıma gereksinimim vardı. Sao Paulo'nun tesislerine gittim.
Dünyanın en yeterli tabiplerinden kimileri oradaydı. Depresyonla başa çıkmak için bir psikologla görüşmeye başladım ve kendimi toparladım."
"İtalya-Brezilya ortasında birkaç kere gidip geldim. Bir gün Bay Moratti, beni aradı ve 'Nasıl hissediyorsun?' diye sordu. 'Artık Brezilya'da kalmak zorundayım' dedim. Ayrılmama müsaade verdi, ona çok hürmet duyuyorum."
"Adriano, yuvasına dönmek için milyonlardan vazgeçti. Fakat ruhunuza ne fiyat biçersiniz? Özünüze dönmek için ne kadar para harcarsınız?
Babamın vefatından sonra tekrar kendim üzere olmak istedim. İçtim mi? Evet. Lakin uyuşturucu kullandığım gün, annemin ve ninemin öleceği gündür."
"Flamengo'da oynamak için Rio'ya gelirken, artık İmparator değil, Adriano olmak ve eğlenmek istiyordum.
Kulübe 17 yıl sonra birinci lig şampiyonluğunu kazandırdık. Babam öldükten sonra hiçbir vakit eskisi üzere olamadım fakat o dönem nitekim konutumda üzere hissettim."
“Adriano, faveladaki çocuktu. Adriano, ninesiyle otobüsteki çocuktu.
Adriano, Flamengo'nun özgür bırakacağı çocuktu. Adriano, savaşan çocuktu. Adriano ayakta kalan son o***** çocuğuydu. O kişi olmaktan hiç vazgeçmedim. Para ve şöhret, nereden geldiğinizi değiştirmez.“
"Dünya Kupası ve Libertadores hariç her şeyi kazandım. Berbat bir hayatım vardı.
İmparatorluktan gurur duydum ancak Adriano'suz İmparator bir işe yaramaz. Adriano, Rab'ın dokunduğu, kenar mahallelerden gelen bir çocuk. Adriano, favelalarda kaybolmadı. Yalnızca konutuna döndü."
İşte Adriano, bu türlü bir karakterdi. Yaşadığı kırılma anının onun üzerinde uyandırdığı tesir büyük oldu. Yeşil alanlar, onu daima özleyecek.
Yeşil alanlardan bir Adriano geçti...
Kaynak: anilsirincom