İnsan yaşamının ilk yılı son derece önemlidir Nasıl bir bebek gereken besinleri almadığı ve yeterince bakım görmediği zaman büyüyemezse, yeterli alaka ve sevgi gösterilmediğinde yalnızca duyguları değil beyni ve zekası da dinç gelişemez Zamanında yürüme, hitabe, muhakeme yapabilme, dikkat, empati, duruma tarafından yerinde davranışta bulunabilme, dürtüsel davranışları yoklama altına alabilme gibi pek çok zihinsel ve hissi becerinin gelişiminin belli başlı etkeni sevgi ve ilgidir*
*
Fazla gerginlik hormonlarının salgılanması bebeğin gelişimini olumsuz etkiler
Yeterli ilgiden yoksun büyüyen bebeklerin kendilerini dış dünyaya kapattıklarını, çünkü çaresizliği öğrendiklerini biliyoruz veya onları tedirgin hemen zararsız hale getiren kimse olmadığında, kendilerini sakinleştirebilme yeteneklerini geliştiremediklerini biliyoruz Bu bebekler *fazla tepkisel, sulu göz, aralıksız kendini risk içinde hissederek güven duygusundan mahrum kaldıklarını hissediyorlar Böyle bir durumda kalan bebek kime güveneceğini bilemez Daha doğrusu kendini aralıksız gerginlik aşağı hisseder, gerginlik hormonları fazla salgılandığında bebeğin beyin gelişimi bundan zarar görür Böylece yalnızca ruhsal yok, bedenen da gelişimi potansiyelinin altında kalır
*
Aldırmazlık güvensizliği beraberinde getirir!
Sağ beyin doğumdan daha sonra gelişir Beceriksiz ilgiye maruz kalan bebeklerin Sağ beyin fonksiyonları yeterli düzeyde gelişemez Duygu ve davranışlarını yerine göre uygun olarak ayarlayamaz, fazla tepkisel ya da içe dönük olurlar İnsan ilişkilerinde sorun yaşarlar Büyüdüklerinde kimselere güvenemezler Aralıksız çevrelerinden iyilik yok musibet beklentisi içinde olurlar Benzeşen seçerken ya ondan ona giderler, veya bir kişiye yapışıp kalırlar Devamlı terk edilme korkusu içinde yaşarlar Çünkü kendilerini değerli bulmazlar veya narsistik bir savunma *geliştirerek “en kıymetli benim gibi bir yanılsamaya düşerler Kimse onlara hasar vermesin diye onlar başkalarına acımasız davranır, terk edilmemek için terk eder Okul çocuğu ise “ben bunu anlamadım diyemez, “öğretmen anlatamıyor veya “ben ders çalışmayı sevmiyorum bahanesiyle gerçekte başaramadığı derslerden uzakta kalmaya çabalar “Ben kötüyüm diyemez, “sen kötüsün der Gerçekten bu şekilde yalnızca kırılgan öz benliğini korumaya çalışır Bazıları da kendini o kadar yetkisiz ve güvensiz hisseder ki sürekli birilerine yoksul yaşar Bağımlı kişilik geliştiren bu kişiler depresyona da fazla yatkın olurlar Zahmetsizce kırılır, hayatla mücadele edecek gücü kendilerinde bulamazlar Karamsardırlar*
*
Aşırı alaka ve sevginin de çocuğa hasar verdiğini çakmak fazla önemlidir Aşırı doyum verilmiş, her istediği hemencecik yapılmış, beklemeye, sabretmeye alışmamış çocuklar kendilerini fazla kuvvetli hisseder Gücün tümünü önce aile içinde ele geçirir Annesini, babasını dinlemez Disiplin uygulamakta anne ve baba çok zorlanır Hatta zamanla tükenirler Sabredip sonra aniden parlamaya başlarlar sonra okulda öğretmeni ve kuralları hiçe sayar Arkadaşları aralarında lider olmak, herkesi idare etmek ister Bunu gerçekleştiremezse mutsuz olur Yenilgiye tahammülü yoktur Kaybettiğini ya da başaramadığını gördüğünde aşırı tepkiler verir Öfke krizi yaşar*
*
Buna engel olmak için bebeklere daha 4 6 aylıktan itibaren anne ve babalarının her an yanlarında olamayacağını, ihtiyaçlarının giderilmesi için bazen beklemeleri gerektiğini aydınlatmak gerekir Bunu yapacak kişi de anne babadan başka biri değildir 1 yaşından sonra bebeğe araştırma, keşfetme imkanı sunarken bir yana da hayırların gündeme gelmesi gerekir Özellikle 2 yaşından daha sonra disiplin fazla önemlidir Disiplin derken cezadan değil, çocuğun doğru ve yanlışı ayırt edebilmesi için ona yol göstermekten laf edilmektedir Onu anlayarak, isteklerini gerçekleştirememesinin nedenleri özet olarak açıklanarak, ilgisini kabul edilir diğer alanlara kaydırarak ufak çocuklar disipline edilmelidir *Alternatif sunarak ihtiyacını fark ettiğimizi kullanmak, fakat sınırları çizmek çok önemlidir *Çocuk, ama yetişkinin belirlediği sınırlar içinde güvendedir ve oysa bu sınırlar içinde serbest olmalıdır Sınırsız bir bağımsızlık önce çocuğun kendine zarar verir Bunu anne babalar akıllarından çıkarmamalıdır*
*
Fazla gerginlik hormonlarının salgılanması bebeğin gelişimini olumsuz etkiler
Yeterli ilgiden yoksun büyüyen bebeklerin kendilerini dış dünyaya kapattıklarını, çünkü çaresizliği öğrendiklerini biliyoruz veya onları tedirgin hemen zararsız hale getiren kimse olmadığında, kendilerini sakinleştirebilme yeteneklerini geliştiremediklerini biliyoruz Bu bebekler *fazla tepkisel, sulu göz, aralıksız kendini risk içinde hissederek güven duygusundan mahrum kaldıklarını hissediyorlar Böyle bir durumda kalan bebek kime güveneceğini bilemez Daha doğrusu kendini aralıksız gerginlik aşağı hisseder, gerginlik hormonları fazla salgılandığında bebeğin beyin gelişimi bundan zarar görür Böylece yalnızca ruhsal yok, bedenen da gelişimi potansiyelinin altında kalır
*
Aldırmazlık güvensizliği beraberinde getirir!
Sağ beyin doğumdan daha sonra gelişir Beceriksiz ilgiye maruz kalan bebeklerin Sağ beyin fonksiyonları yeterli düzeyde gelişemez Duygu ve davranışlarını yerine göre uygun olarak ayarlayamaz, fazla tepkisel ya da içe dönük olurlar İnsan ilişkilerinde sorun yaşarlar Büyüdüklerinde kimselere güvenemezler Aralıksız çevrelerinden iyilik yok musibet beklentisi içinde olurlar Benzeşen seçerken ya ondan ona giderler, veya bir kişiye yapışıp kalırlar Devamlı terk edilme korkusu içinde yaşarlar Çünkü kendilerini değerli bulmazlar veya narsistik bir savunma *geliştirerek “en kıymetli benim gibi bir yanılsamaya düşerler Kimse onlara hasar vermesin diye onlar başkalarına acımasız davranır, terk edilmemek için terk eder Okul çocuğu ise “ben bunu anlamadım diyemez, “öğretmen anlatamıyor veya “ben ders çalışmayı sevmiyorum bahanesiyle gerçekte başaramadığı derslerden uzakta kalmaya çabalar “Ben kötüyüm diyemez, “sen kötüsün der Gerçekten bu şekilde yalnızca kırılgan öz benliğini korumaya çalışır Bazıları da kendini o kadar yetkisiz ve güvensiz hisseder ki sürekli birilerine yoksul yaşar Bağımlı kişilik geliştiren bu kişiler depresyona da fazla yatkın olurlar Zahmetsizce kırılır, hayatla mücadele edecek gücü kendilerinde bulamazlar Karamsardırlar*
*
Aşırı alaka ve sevginin de çocuğa hasar verdiğini çakmak fazla önemlidir Aşırı doyum verilmiş, her istediği hemencecik yapılmış, beklemeye, sabretmeye alışmamış çocuklar kendilerini fazla kuvvetli hisseder Gücün tümünü önce aile içinde ele geçirir Annesini, babasını dinlemez Disiplin uygulamakta anne ve baba çok zorlanır Hatta zamanla tükenirler Sabredip sonra aniden parlamaya başlarlar sonra okulda öğretmeni ve kuralları hiçe sayar Arkadaşları aralarında lider olmak, herkesi idare etmek ister Bunu gerçekleştiremezse mutsuz olur Yenilgiye tahammülü yoktur Kaybettiğini ya da başaramadığını gördüğünde aşırı tepkiler verir Öfke krizi yaşar*
*
Buna engel olmak için bebeklere daha 4 6 aylıktan itibaren anne ve babalarının her an yanlarında olamayacağını, ihtiyaçlarının giderilmesi için bazen beklemeleri gerektiğini aydınlatmak gerekir Bunu yapacak kişi de anne babadan başka biri değildir 1 yaşından sonra bebeğe araştırma, keşfetme imkanı sunarken bir yana da hayırların gündeme gelmesi gerekir Özellikle 2 yaşından daha sonra disiplin fazla önemlidir Disiplin derken cezadan değil, çocuğun doğru ve yanlışı ayırt edebilmesi için ona yol göstermekten laf edilmektedir Onu anlayarak, isteklerini gerçekleştirememesinin nedenleri özet olarak açıklanarak, ilgisini kabul edilir diğer alanlara kaydırarak ufak çocuklar disipline edilmelidir *Alternatif sunarak ihtiyacını fark ettiğimizi kullanmak, fakat sınırları çizmek çok önemlidir *Çocuk, ama yetişkinin belirlediği sınırlar içinde güvendedir ve oysa bu sınırlar içinde serbest olmalıdır Sınırsız bir bağımsızlık önce çocuğun kendine zarar verir Bunu anne babalar akıllarından çıkarmamalıdır*