Şayet radyasyonun tesirlerini azaltma konusunda daha başarılı formüller geliştiremezsek, astronotlar uzayda uzun bir müddet kaldıklarında kardiyovasküler hasar alma riski altında bulunuyorlar. Frontiers of Cardiovascular Medicine mecmuasında yayımlanan makaleye nazaran, uzun uzay uçuşları sonrasında miyokardiyal tekrar modelleme ismi verilen bir süreç ile kalp kaslarının sert, lifli fiberlerle değişmesi anlatılıyor.
Radyasyonun beşerler üzerinde güzel olmayan tesirleri olduğu aslında biliniyor. Lakin araştırmaya nazaran uzay araçlarına daha fazla kalkan katmanları eklemek tam manasıyla bir tahlil olmuyor. Araştırmada belirtildiği üzere astronotların kalp problemlerinden kaçınmak için kullanabilecekleri radyo-koruyucu bileşikler bulunsa da, şimdi bunların hiç biri kullanım için onaylanmış değil. Fakat gelecekte çok kıymetli bir hale gelebilirler.
Güneş patlamalarından gelen yüklü parçacıklar ve kozmik ışıklar, bedenimizdeki moleküller ile etkileşime girerek hür radikaller oluşturuyor ve olağandışı kimyasal yansımalar başlatıyor. Bu da hücrelerimizin yapısına hasar veriyor ve DNA'nın yanlış çalışmasına sebep olarak mutasyon geçirmesine, bunun sonucu olarak da dokuların bozulmasına ve organ iflasına sebep olabiliyor. Örneğin kalbin genel uzunluğu ve formu değişerek olağan fonksiyonlarının aksamasına ve kalp krizine sebep olabiliyor.
Bu yüzden araştırmacılar, gelecekte düzenlenebilecek uzun periyodik uzay seyahatleri için şimdiden hazırlanılması gerektiğini düşünüyorlar ve uzayın ziyanlı tesirlerini azaltacak yahut ortadan kaldıracak usullerin geliştirilmesi için özel laboratuvar formülleri kullanılması gerektiğini savunuyorlar. Laboratuvarlarda özel usullerle yapılacak olan testler ile yapılan müşahedeler sayesinde, radyasyona ve tesirlerine karşı daha düzgün savunma yolları geliştirilebileceğini belirtiyorlar.