“İki yıldır nostaljiyi umursamadığımı söylüyorum. Fakat bu dönem her şeyin başladığı yer. Kendimi tekrar tekrar merak ederken buldum: Ya biraz Manet'i birleştirirseniz; biraz Lacroix; biraz 1980'ler; biraz 1880'ler; biraz matador; küçük bir uzaylı; biraz Ingres; biraz ışıltı; çok renk? Yapabilir miyim? Ve nasıl görünecek?” diye başlıyor Schiaparelli, koleksiyonu anlatmaya…
Schiaparelli’nin dördüncü özel tasarım koleksiyonu “The Matador”: Elsa'nın vizyonunu onurlandıran fakat onun esiri olmayan bir koleksiyon. Geçen dönem yapısöküm, modanın hudutlarını zorlamak, söylenmemiş tüm kurallarını altüst etmeye çalışmak, "yapmamız" gerekmeyen şeyleri yapmakla ilgiliyse, bu dönem şiddetle bir şeyler yapma özgürlüğünü hissederek koleksiyonu yaratmış.
Koleksiyon, birebir vakitte masumiyete, tasarımcıyı en başta modaya sürükleyen sevince dönüşü temsil ediyor. “Bir yıl evvel, dünyanın sonu için tasarım yapıyormuşum üzere hissettim. Lakin dünyanın sonu gelmedi. Hala buradayız. Moda hala burada… Couture hala burada. Ve yalnızca hala burada değil, birebir vakitte kolay kolay kopyalanabilen ve dijital olarak yayılana giderek daha fazla bağımlı hale gelen bir dünyada, gücü her zamankinden daha büyük.”
Dizayncı, gençliğinde sevdiği modaya geri dönerek sanat formunun potansiyelini ve gücünü onurlandırmak istemiş. Kör nostalji sağlıklı değildir: Geçmişi romantikleştiremeyiz, bilhassa de birçok insan kümesi için geçmiş hiç romantik olmadığında. Lakin modanın armağanı, bizim rol yapmamıza müsaade verme yeteneğidir ve bu birebir vakitte onun vaadidir; Gereğince hayal kurarsak tahminen o hoş geçmişi hayata geçirebiliriz.
Koleksiyon üç kısım olarak tasarlandı
Birincisi, geçmişin Schiaparelli ceketlerine hürmet duruşunda bulunuyor: Yapılandırılmış bir tül eteğin üzerine giyilen, işlemeli geniş kolları ve siyah ipek püsküllerle süslenmiş beyaz kot matadordan ilham alan kısa cekette; Maison'un daha evvelki ikonik formlarına göndermeler görüyorsunuz. 1937'den Jean Cocteau x Schiaparelli başyapıtına direkt bir hürmet niteliğinde; düzinelerce ipek gülle ağır bir formda işlenmiş siyah yün krep kıvrımlı kollu bir görünüm mecvut. Koleksiyonda, tam olarak tekrar yaratılan eski Schiaparelli renk örneklerinden yapılmış giysiler bulunuyor. Hepsi, Elsa Schiaparelli'nin 30'ların sonlarındaki en saygısız, yaratıcı kreasyonlarından kimileriyle sohbet halinde oldukları düşünülüyor, birebir teknik ve gereçlerin birçoğu kullanılarak tekrar yaratıldı.
Koleksiyonun ikinci kısmı, moda konutunun görsel söz dağarcığının kıymetli bir ögesi olan gövde ve bijuteri üzerine odaklanıyor. Burada sert ve yumuşak, makine ve insan, metal ve kumaş ortasındaki diyaloglar var. İşte, altın rengine batırılmış bir kılcal damar ağından yapılmış, önemli siyah krep elbisenin üzerine giyilen hassas bir insan akciğeri çifti… Saf ipekle birbirine örülmüş siyah parçalanmış çöp torbalarından yapılmış bir çalıntı ile eşleştirilmiş gövde pervazları…
Son olarak, ortasında devasa bir şok edici pembe ipek şal ile kusursuz bir biçimde oturan siyah streç kadife bir elbise olan bir renk kutlaması var; yumuşak, göğüsleri olan ipek kadife bir elbise… Buradaki her şey hem abartılı hem de kasıtlı görünüyor: renkler - peygamber çiçeği mavileri, somon pembeleri, pişmiş toprak portakallar - hallerin kendileri kadar gösterişli ve sevinçli.
Bu koleksiyon, âşık olmak kadar sersemletici bir halde duygusal olarak tanımlanıyor. Birebir vakitte romantizme, aşırılığa, hayallere bir övgü, zira nitekim bugün büyük hayaller kurmaktan daha acil bir şey var mı? Daha uygun bir dünya hayal etmekten dahası var mı?
“İşte istediğim şey: Artık kalıplaşmış yok. Artık kimse tarafından yapılmış üzere görünen modüller yok. Artık sinizm yok. Artık ironi yok. Artık çekingenlik yok. Artık serinlik yok. Bana daha fazla hoşluk, daha fazla ciddiyet, daha fazla romantizm, daha fazla gayret ver. Umarım bu koleksiyon, onunla karşılaşan herkese, modanın bize sıkıntı vakitlerde getirebileceği saf zevki ve onunla birlikte bulutlar dağıldığında daha fazla sevinç vaadini hatırlatır. Bana daha fazla moda ver. Bana daha fazla umut ver.”