Uzun devrandır bir oyunun başından bu kadar büyük bir hayalkırıklığıyla kalktığımı hatırlamıyorum. Elbette bunda benim de yanlışım olabilir, sanırım Draugen’den beklentilerimi ziyade yüksek tutmuştum. Lakin işin içinde The Longest Journey üzere tüm devranların en uygun adventure oyunlarından birinin, Dreamfall ve Dreamfall Chapters oyunlarının da müellifi olan Ragnar Tørnquist olunca, daha fazlasını beklediğim için beni suçlayabilir misiniz?
Ancak maatteessüf “sizlere Dreamfall Chapters’ı getiren stüdyo Red Thread Games ve The Longest Journey ve The Secret World’ün gerisindeki yaratıcı ekibin yeni oyunu” olarak lanse edilen Draugen için dağ fare doğurdu demekten fazlasını yapamıyorum. Istenilmeyen bir oyun değil tahminen lakin beklediğim kadar yeterli bir oyun da değil Draugen.
1920’li yıllarda geçen Draugen bir Fjord Noir, yani Norveç’in fiyortlarında geçen bir gizem ve tansiyon hikayesi. Edward Hallen rolünde, yardımcımız Lissie ile birlikte bir kayıkla varıyoruz Graavik kıyılarına. Graavik dağların eteğine kurulmuş, uzak bir Norveç köyü. İkili, Edward’ın kız kardeşi Elizabeth’in peşinde Hannover’dan kalkıp buralara kadar gelmişler, zira Elizabeth kayıp.
Oyun birinci dakikasından itibaren bize Elizabeth’in başına neler geldiğini bulma hikayesi anlatacakmış üzere yapıyor lakin kısa mühlet içerisinde hem kendimiz, hem de köy hakkında öğrendiklerimizle hikayenin aslının çok daha farklı olduğunu görüyoruz.
Draugen’i bir yürüme simülasyonu olarak isimlendirmek mümkün, hem de ekstrem seviyede. Oyunun tanıtımında çeşidin en şık örneklerinden isimler okuyup da alıştığımız adventure cinsiyle alakası olmayan bir oyunla karşılaşmak haliyle benim için biraz can sıkıcı oldu. “Ekstrem” sözünü kullanmamın sebebiyse oyunda tek bir bulmaca bile olmaması.
Oyun boyunca tek yaptığımız bize verilmiş sonlar içerisinde Graavik köyünü dolaşmak, “tıklanabilir” şeylere tıklamak ve Lissie ile konuşmak. Yalnızca Lissie diyorum, zira köyde bir diğeri yok, oyun boyunca da o denli resmen yalnız başımıza takılıyoruz. Aslında köye adım attığımız andan itibaren buraların terk edilmiş olduğunu görüyor ve artta bırakılmış ipuçlarını takip ederek neler olduğunu anlamaya çalışıyoruz. Mektuplar ve gazete kupürleri okuyoruz, fotoğraflara bakıyoruz, arkada kalan birkaç eşyayı inceliyoruz. Bunun dışında etkileşim kurabileceğimiz bir canlı yok oyunda. Bu türlü olunca da tek arkadaşımız olan Lissie (ya da gayri ismiyle Alice) daha bir kıymet kazanıyor.
Lissie son kademe canlı, noktasında duramayan bir kız. Daima olarak bir konumlara koşuyor, ağaçlara tırmanıyor, perende atıyor. Edward ise somurtuk, hayattan bıkmış üzere davranan ve kardeşi Elizabeth’ten sair bir şey düşünmeyen bir tip olarak çıkıyor önümüze. Alice bize daima “moruk, ihtiyar, Teddy Bear” üzere hitaplarla sesleniyor (başlarda hoş olsa da bir noktadan sonra kulak tırmaladığını söylemeliyim). Lissie ile konuşurken yaptığımız açıklamalar, aslında bize hikaye hakkında haber vermek için kullanılmış. Ayrıyeten Lissie hikayede bizi yönlendiren isim, “şuraya bakalım” diyor, peşinden koşuyorsunuz falan. İkili arasındaki bağ aslında Draugen’in en güçlü yanlarından biri ve içinde önemli bir de sürpriz barındırıyor.
Oyun işte külliyen bundan ibaret. Meyyit bir köyde dolaşmak (gezebileceğiniz taraf sayısı son radde sınırlı) ve geçmişte bırakılmış olan ekmek kırıntılarını takip ederek hikayeyi anlamaya çalışmak. Ama Draugen burada hiç de düzgün bir iş çıkaramamış ve münhasıran de hikayenin 2. kısmı son nokta muallakta kalmış.
O denli ki oyun bittiğinde “hadi canım, daha bitmemiştir” dedim zira hikaye hiçbir konuma bağlanmadı. Diyelim ki bir sinema izliyorsunuz, katil ya A, ya B. Tüm sinema bunun üzerine konseyi ve sinema katilin kim olduğunu söylemeden bitiyor ve ne düşüneceğinizi büsbütün size bırakıyor. Tahminen bu usul bir hikaye anlatımını sevenler vardır lakin ben onlardan biri değilim. Üstelik oyun yaklaşık 2,5 – 3 saat üzere nispeten kısa bir müddete sahip ve bu vade içerisinde soruların yanıtları havada kalınca hiç lâtif olmuyor.
Draugen’in en güçlü yanı hiç elbet görselleri. Oyunun sanat idaresi fevkalâde. Seçilen renk paleti çok yeterli ve kendinizi çoğunlukla bir konumda durup fiyordların eşsiz manzarasını izlerken buluyorsunuz. Arkaplanda çalan müzikler eşliğinde bir noktada oturup etrafa bakınmak, gerçekten oyunu oynamaktan çok daha keyifli.
Seslendirmelerin de çok düzgün bir iş çıkardığını düşünüyorum, Lissie'nin tezcanlılığını sesinde bile duyabiliyorsunuz, doğal ki Edward’ın sıkıcılığını da. Oyundaki birden fazla metin Norveççe ve Edward bunları okurken bir yandan İngilizceye çeviriyor. Bu çeviriler sırasında takıldığı noktalar, okurken birtakım kısımları atlaması falan çok doğal olmuş. Lissie ile aramızdaki diyaloglar oyunun değerli bir kısmı ve bunlar da his yoğunluklarını pek güzel aktarmış. Velev diyaloglar sırasında şaşırtıcı şeylerle de karşılaşmak mümkün, örneğin Lissie ile bir mevzuyu tartışırken farklı bir tarafa baktığımda bana “lütfen benimle konuşurken yüzüme bak” deyiverdi. O an önemli bir şaşkınlık yaşadığımı itiraf etmeliyim.
Draugen’in hikayesi içerisinde akıl sıhhatiyle ilgili de bir şeyler işlenmeye çalışılmış fakat bunun başarılı olduğunu düşünmüyorum. Celeste yahut Hellblade: Senua’s Sacrifice üzere oyunlarda depresyonun, zihinsel illetlerin, kayıplara verilen yansıların nasıl işlendiğini bir hatırlayın. Draugen'deki 'söz konusu' sıhhat kısmı da bir alana bağlanmıyor aslında. Oyun bir yandan Edward ile Lissie’nin ilgisini, bir yandan Edward, Lissie, Elizabeth üçgenini, sair yandan ise Graavik köylülerinin başına gelen hadisesi anlatmaya çalışsa da bunlardan hiçbirine tam odaklanamıyor. Kendinizi tüm halkı kayıp bir köyde bulsanız yeniden de mütemadi olarak Elizabeth, Elizabeth diye mi sayıklardınız mesela? Yani sadece Lissie'yi değil, beni bile bıktırdı Edward bu tuhaf davranışlarıyla.
Oyunun hikayesi altı gün içerisinde anlatılıyor lakin bir sonraki güne “acaba neler olacak” diye merak ederek başlamıyorsunuz. Yani oyunda önemli bir heyecan eksikliği de var. Münhasıran oyunun 2. yarısı (ilk yarının nerede bittiğini ‘o olay’ olduğunda anlayacaksınız) güya aceleye getirilmiş üzere.
Aslında en farklı olan da bu aceleye getirilme hissi. Draugen 2013 yılında duyurulan ve 2015 yılında çıkması planlanan bir oyun. Ertelene ertelene 2019’u bulduk ancak bu kadar vade neye harcanmış, sahiden belirli değil. Dediğim üzere ortada yalnızca 3 saat süren ve tam olarak cevaplanmayan bir hikaye var ve bir oyuncu olarak beni tatmin etmeyi başaramadı.
Oyun bittiğinde ekranda “Edward ve Alice geri dönecek” yazıyor ve bu da Red Thread Games’in Draugen ile aslında bir şeylerin temelini atmak istediğini gösteriyor. Bu türlü bir durumda daha baştan bunun belirtilmesi, Draugen’in sadece bir ‘önsöz’ olduğu söylense tahminen bakış açım değişirdi. Bu iki karakteri gayrı oyunlarda da görmek isterim lakin bu biçimde değil, yalnızca etrafta gezinmek değil bulmacalar da çözerek, diğerleriyle da etkileşimler kurarak. Ya da oyunu tanıtırken açık açık bunun bir ‘etrafı keşfetme oyunu’ olduğunu söylemeleri gerek ki baştan beklentilerimizi malûm bir seviyede tutalım.