Ilmî çalışmalar için denek olmayı kabul eden pek çok bireyden biri olan Philip Ball, bir bilim muharriri. Bir nöroloji laboratuvarında kendisinin hücreleri kullanılarak üretilen mini dimağları gören müellif, epey farklı tespitlerde bulunuyor.
Araştırmanın esas hedefi bunamaya karşı bir tahlil geliştirmek. Bunun için de dimağ modellerine muhtaçlık duyuyorlar. Sonunda araştırmacılar dimağda bunamayı tetikleyen mekanizmaları ortaya çıkarmayı amaçlıyor.
Lakin araştırmanın sonucunda müellif kendi dimağının kolaylaştırılmış bir genetik kopyası ile karşılaştı. Bir petri kabında saklanan mini dimağ, muharriri bizi biyolojik olarak insan kılanın ne olduğunu merak etmeye itti. Ball mevzuyla ilgili bir kitap kaleme aldı.
Ball, geçen kasım ayında mini dimağların birçoklarının kısa müddette öldüğünü söyledi. Bir tanesi ise hayatta kalmayı, kök salıp izole bir insan dimağı örneği oluşturmayı başardı. Ball, bu bu organın insan dimağı ile tıpkı olmadığını biliyor, örneğin mini dimağda algı sensörü bulunmuyor. Tekrar de varlığı bile muharriri biyolojik olarak kişisi tanımlayan etmenleri düşünmeye itmeye yetti.
“Bu hissi artık insan vücudunun hiçbir fizikî tarifiyle bağdaştıramıyorum, kompozit ve birleşik yapımızın tabiatı hakkında her zamankinden daha çokça farkındalığa sahibim: Biz hücreler topluluğuyuz.” diyen Ball, kitabında biyomedikal araştırmaların umumide cinsiyetçi ve ırkçı geçmişi olduğuna da değinerek, her periyotta ortaya çıkan önyargıların araştırmaları nasıl etkilediğini kaleme aldı.
Nature mecmuası için kitabın incelemesini yazan ve kitabın gayesinin saf, objektif bilim fikrinin saçmalığı olduğunu söyleyen Natalie Kofler, “Bilimin algısı amansız halde kültürle bağlıdır. Bu her vakit bu türlü oldu - ikisine de tesir etti.” diyor.