Uzun müddettir araştırmalar, fizyolojik özelliklerimizin izlediğimiz yahut dinlediğimiz şeylerle direkt kontaklı olduğunu önermekteydi. İster yürek hoplatan bir kaygı, ister düşündürmeyen fakat eğlenceli bir güldürü olsun, sinema izlerken nabzımız değişir, nefesimiz beyin aktivitemize nazaran değişir ve bu olay etrafımızdaki öbür izleyiciler için de birebirdir. Lakin artık, yeni bir çalışma son derece garip bir detay buldu: Kalp atışlarımız, büsbütün farklı vakitlerde ve farklı yerlerde olsalar bile, tıpkı şeyi izleyen yahut dinleyen beşerlerle senkronize oluyor. Yani herkes, birebir reaksiyonlari gösteriyor.
City College of New York'ta profesör olan kıdemli muharrir Lucas Parra "insanların fizyolojilerini birbirleriyle senkronize ettiğini gösteren çok sayıda literatür var. Lakin ön kabul, bir formda etkileşimde bulunduğunuz ve fizikî olarak tıpkı yerde bulunduğunuzdur" diyor. Parra, açıklamasının devamında ise şunları söylüyor: "Bulduğumuz şey, olayın çok daha geniş çaplı olduğu ve yalnızca bir kıssayı takip edip uyarıcıları işlemenin insanların kalp atışlarında emsal dalgalanmalara neden olacağıdır. Kalp atış suratınızı artıran yahut azaltan bilişsel fonksiyondur."
Sonuçlar, Paris Beyin Enstitüsü ve Inserm tarafından desteklenen New York Kent Koleji tarafından Cell Reports üzerinde yayınlandı.
Bilişin kalp atış süratimizi nasıl etkilediğini anlamaya çalışmak için araştırmacılar dört deney yaptılar. Birinci olarak, 27 sağlıklı istekli sesli kitap dinledi ve kalp atışları bir elektrokardiyogram (EKG) ile ölçüldü. Kıssanın ilerleyişi ve olayları boyunca, deneklerin kalp atış suratları buna nazaran ve ekseriyetle baştan sona tıpkı noktalarda değişti. Deneklerin birçoklarının birbiriyle alakalı kalp atış suratları vardı, bu da öykünün fizyolojilerini direkt değiştirdiğini ve farklı olay örgüsü noktalarının tıpkı tesire sahip olduğunu gösteriyordu.
Bugüne kadar yapılan birçok araştırma, bu tesirin duygusal bir reaksiyon olduğunu varsayıyordu - fecî öyküler bizi korkutuyor, muhtemelen kalp atış süratimizi yükseltiyor. Bu nedenle, araştırmacılar, onlara standart bir eğitici görüntü göstererek bunun duygusal olup olmadığını belirlemeye başladılar. Birinci deneye nazaran, görüntüye neredeyse hiç duygusal ilgi göstermemelerine karşın kalp atışları benzeri noktalarda değişti, lakin bu tesir yalnızca dikkatlerini verdikleri vakit gerçekleşti. Araştırmacılar iştirakçilerin dikkatini dağıttığında, kalp atış suratları birebir halde dalgalanmadı.
Diğer bir deneyde, araştırmacılar, en çok dikkat verenlerin (anlatı hakkındaki soruları ne kadar düzgün cevaplayabildikleri ile ölçülen) kalp dalgalanmaları ortasında en fazla senkronizasyona sahip oldukları bulundu. Son olarak, birinci deneyi, bitkisel hayatta olanlar üzere daha düşük şuur derecelerine sahip iştirakçilerle tekrarladılar. Bu insanların sağlıklı insanlara nazaran daha az senkronizasyona sahip olduğunu ve altı ay sonra şuurlarının düzeldiği durumlarda kalp atışlarının başkalarıyla daha uyumlu hale geldiğini keşfettiler.
Bu deneyler, görsel ve işitsel bir uyarana reaksiyon olarak bilişin, kalp suratı ve teneffüs suratları ile direkt bir irtibatı olduğunu ve emsal uyarıcıların, birlikte olmadıklarında bile insanlarda tıpkı yansıyı ortaya çıkaracağını gösteriyor. Dahası, vücutlarımızın ve beyinlerimizin biliş açısından ne kadar ilişkili olduğunu ispatlıyor.
Çalışmanın muharrirlerinden Jacobo Sitt, "Bu çalışma şimdi başlangıç basamağında, lakin bunun beyin işlevlerini ölçmek için uygulanabilecek kolay bir test olduğunu düşünebilirsiniz. Çok fazla ekipman gerektirmiyor. Hatta hastaneye giderken ambulansta da yapılabilir" diyor.
Bu nedenle, tek başınıza bir sinemadan keyif alıyor olsanız bile, vücudunuz onu izlemiş ve izleyecek birçok bireyle neredeyse tıpkı halde hissediyor ve hepsi de birebir halde deneyimliyor...