Geçtiğimiz günlerde başladığımız ve sizlerden de çok hoş yorumlar aldığımız öykü serimize süratli bir formda devam ediyoruz. Geçtiğimiz hafta yayınladığımız öykümüzde tüm dünyada elektrikler kesilirse nasıl bir hayatımız olacağını "Soner" isimli bir karakter üzerinden hikayeleştirdik. Şayet o öykümüzü okumak istiyorsanız buraya tıklayarak birinci kısmımıza ulaşabilirsiniz. Ayrıyeten çok yakında Soner'in yeni maceraları, elektriklerin neden kesildiğini keşfetme seyahatini aktaracağımız yeni bir kısım de gelecek.
Bugün sizlere sunacağımız kıssa ise tüm dünyanın su altında kaldığı bir kozmosta geçecek. Global ısınmanın tesiriyle önümüzdeki yıllarda hakikaten yaşama ihtimalimiz bulunan bu senaryoda karakterimiz sular içinde kalmış bir dünyada hayat gayreti veriyor. O vakit çabucak artık mutfağa gidip kahvenizi yapın, mümkünse rahat bir yere geçin ve sizler için sunduğumuz yeni kıssa serisinin tadını çıkarın.
Kısım 1: Bir bardak su içer miydiniz?
Herkese merhaba, ben Ece. Sonsuz okuyanuslarda tek başıma seyahat etmeye çalışan bir gezginim. Hayatım boyunca sonsuz sudan diğer bir şey görmediğim için bu benim gerçekliğim. Şimdi 24 yaşındayım ve bu hayatta pek çok şeyi gördüm. Elbette görmediğim kimi şeyler de oldu. Bunların başında eskilerin kara modülü dediği üzerinde içine düşmeden yürüyebildiğin son derece garip bölgeler var. Aslında bu türlü bir halde yaşamanın nasıl bir şey olacağını her vakit hayal etmişimdir. Geçmiş insanlardan geriye çok fazla bir şey kalmadı, onlarca metre dalıp bulduklarımız şeyler var elbette, esasen geçim kaynağım da genel olarak derinlerde bulduğum şeyleri ticaret merkezlerine götürüp satmakla sağlanıyor.
Artık bana çok uzakmış üzere gelen annem ve yolda karşıma çıkan gezginlerden elde ettiğim bilgilere nazaran dünyanın sular altında kalmasının akabinde yaklaşık 120 sene geçmiş olmalı. Bunun neden olduğu konusunda herkesin söylediği bir şey var elbette, lakin bulduğum bir kitapta yazanlara nazaran bunun geleceği taaa 100 - 120 sene öncesinden konuşuluyormuş. İnsanların dünyayı zehirlediğini anlatan kitap, bunun öngörüldüğünü, lakin kimsenin bu hususta bir adım atmadığını söylüyor. Neyse ne, bundan 100 yıl evvel yaşayan beşerler kendilerinden sonrakileri ve elbette Dünya'yı çok fazla önemsememiş. Bizler de onların yaraladığı dünyada ömür uğraşı veriyoruz.
Bu ortada size nerede yaşadığımı söylemedim değil mi? Yaşadığım yer yaklaşık 5 insan uzunluğunda küçük sayılabilecek yelkenli bir tekne. Çocukken annemden öğrendiğim bilgiye nazaran benim büyüklerim Türkiye'de yaşıyormuş, lakin şu anda tüm meskenim yurdum bu tekne diyebilirim. Kimi özel noktalarım var, bazen teknemi o noktalara çekerek dalış yapıyorum. Yemek muhtaçlığımız genel olarak denizin bize verdikleriyle oluyor, lakin su biraz daha sıkıntı. Tuzlu suyu içilebilir suya dönüştürmek için bir düzeneğim var. Suyu kaynatıp buharlaşan su taneciklerini diğer bir kaba aktarmak için bir bakır kablo kullanıyorum. Elbette buradaki en büyük zorluk ateşe ulaşmak.
Ateşe ulaşmak için balinaları yakalayıp onların yağını çıkartmak gerekiyor. Bu biçim yağlar da ticaret noktalarında satılıyor. Ayrıyeten teknemin pek çok noktasında su depoları bulunuyor. Yağmur yağdığında bu depoların ağzını açıp dolmasını sağlıyorum. Anlayacağınız benim dünyamda en sıkıntı elde edilen şeylerin başında su geliyor. Kimi günler 1 bardak su için adeta ömür çabası verdiğim de oluyor. Neyse ki şu sıralar yağmur dönemindeyiz, depolarım ağzına kadar dolu. Sahiden çok garip değil mi, tüm dünya ağzına kadar suyla doluyken ben içmek için su bulmakta zorlanıyorum.
Kısım 2: Biraz insan görmek lazım
Elimdeki pusula ve denizlerde elde ettiğim deneyimime nazaran bugün bir ticaret noktasına ulaşacağım. Ticaret noktaları, geçmişte askeri emelli yahut yük taşımak için kullanılan devasa gemilerin üzerine kurulmuş küçük adacıklar üzeredir. Yakıt olmadığı için genelde hareket etmeyen bu gemiler, benim üzere küçük teknelere sahip çok sayıda gezginin bir ortaya gelip ticaret yapmalarını sağlıyor. Ben size bunları anlatırken ticaret noktası da ufukta görünmeye başladı. Gemiyi gördükten sonra ben de çok fazla oyalanmadan ticaret noktasında satmayı planladığım modülleri almak için kamara kısmına inmeye karar verdim. Ticaret noktasındaki çalışanlar için 1 kasa kadar balık toplamıştım. Şu anda tam olarak neredeyim bilmiyorum, lakin 20 - 30 metrelik dalışlarla tabana ulaşabildiğim az noktalardan birinde bulunuyorum. Suyun derinliği genelde uçsuz bucaksız olur, o sebeple gezgin insanların büyük çoğunluğu derinliği fazla olmayan yerlerde bulunurlar.
Annemin bana anlattığına nazaran felaketin başlarında sular altında kalan Türkiye'den birkaç gemi, rakımı yüksek yerlere ulaşmak için göç seyahatine başlamış. Günümüzde hangi alanlarda bu beşerler yaşıyor bilmiyorum, lakin çok geniş bir alanda bu insanları görmeye devam edebiliyorum. Bu ortada çok farklı lisanlar konuşan beşerler da bulunuyor elbette, etrafımda daha çok Türk beşerler bulunsa da irtibatta kalmak için beşerler İngilizceyi de biliyorlar.
Evvelce beşerler nitekim çok garip şeyler kullanıyorlarmış, mesela ince bir dikdörtgen görünümünde olan taş üzere yapılar var. Bu yapıların ne işe yaradığını tam olarak bilmiyorum, fakat sayıları bir oldukça fazla. Onun dışında işe fayda da birtakım şeyler var. Mesela tencere, tava stili şeyler çok yeterli fiyattan satılıyor. Ayrıyeten her ne kadar artık çürümüş olsalar da kıyafetler çok kıymetli olabiliyor. Bu kıyafetler genelde teknelerin yelkenlileri için kullanıldığı için bir epey çok muhtaçlık duyuluyor. Benim üzere gezginler ise dalış yaparak bunları çıkarabiliyor.
Tabi dalış yapmak herkes için çok kolay bir durum değil. 20 - 30 metre derinliğe inip orada dakikalarca vakit geçirmem gerekiyor. Tekrar de bu durum beni çok zorlamıyor. Sanırım karada yaşayan beşerler birinci başta sular yükselince buna çok da fazla ahenk sağlayamamış, fakat denizle büyüyen benim üzere beşerler için bu durum çok da güç gelmiyor açıkçası. Satacağım birkaç eşyayı yanıma alıp tekneyi de geminin limanına bağladıktan sonra kendimi tekneden dışarı attım. Yaklaşık 1 aydır hiçbir insan görmüyorum. Hazır buraya gelmişken teknemi erzakla doldurup 1 gece handa takılacağım. Burada çalışan birkaç arkadaşımla sohbet edip öbür gezginlerden gelen bilgilere de ulaşabilirim böylece.
Evvel işlerimi halletmek için geminin takas kısmına gittim. Buraya gelen beşerler denizlerden topladıkları ganimetleri jeton karşılığında takas edebiliyorlar. Jetonlarla da geminin başka kısımlarından diğer eşyalar alınabiliyor. Elimdeki birkaç metal eşyayı ve adeta altın kıymetinde olan 10 kilo kadar toprağı jeton karşılığında sattıktan sonra çabucak yakıt kısmının yolunu tuttum. Buradan da gereksinimlerimi uzun mühlet karşılayacak balina yağını alıp tekneye yükledim. Sonraysa tekrar en az 1 ay boyunca gereksinimlerimi karşılayacak patates gibisi birkaç yemeklik materyal aldım. Yeni seferimde kullanacağım başka eşyaları da tekneme yükledikten sonra arkadaşlarla buluşmak üzere direkt hanın yolunu tuttum. Burada her geldiğimde takıldığım gemide çalışan Joseph ve Melisa'yla bir ortaya geldim.
Açıkçası arkadaşlarımla birlikte burada geçirdiğim vakitler beni daima keyifli etmiştir. Bir başıma günlerce engin denizlerde seyahat yapmak her vakit çok da zevkli değil. Arkadaşlarıma bu sefer biraz daha uzun seyahate çıkabileceğimi ve ne vakit geri döneceğimi tam kestiremediğimi söyledim. Joseph'in heyecanlı bir formda anlattığı gemi dedikoduları ve Melisa'nın başka gezginlerden öğrendiği bilgileri uygundan uyguna sentezleyip karnımı da bir hoş doyurduktan sonra sabahın erken saatlerinde başlayacağım seyahatten evvel biraz dinlenmek için uyumaya hazırdım. Arkadaşlarımla vedalaştım ve bir sonraki görüşmemize kadar kendilerine dikkat etmelerini tembihledim.
Kısım 3: Yeni ufuklar
Sabahın erken saatlerinde kalktıktan sonra tüm gereksinimlerimi karşılayan mütevazi teknemle yine yola çıktım. Bu sefer izleyeceğim rota daha evvel hiç gitmediğim bir rotaydı. Önümde uzun bir seyahat vardı, lakin teknem bu seyahat için hazır ve güçlüydü. Teknem de yiyecek yemeğim, içecek suyum da olduğu için bu seyahat için hazırdım.
Teknede günler genel olarak çok sakin geçiyordu. Rotamı belirleyip işlerimi de hallettikten sonra teknemin ön kısmında yer alan ağlara kendimi attım. Yorgunluğun tesiriyle gözlerim ufak ufak kapanırken, ayağımın altındaki şeyin hiç sallanmayacağı hayallere yanlışsız dalmaya başladım.
Uyandığımda güneş artık gerime geçerek oldukça bir yol almıştı. Çabucak toparlanıp pusulayı aldım ve bir rota denetimi yaptım. Rotamı doğrulayıp teknemin yerini düzenledikten sonra alt kattaki depoya gidip biraz su içtim ve 2 patates çıkardım. Patatesleri ateşe atıp pişmesini beklerken kendi elimde yaptığım oltamı çıkarıp balık avlamaya başladım. Her ne kadar erzağım olsa da bu erzağı çıkacağım uzun yolda dikkatli kullanmalıydım. Bu sebeple besin ihtiyacımın büyük bir kısmını denizlerden karşılamam gerekiyordu. Yaklaşık yarım saatlik bekleyişimin akabinde oltama orta uzunluklarda bir balık yakalandı. Yakaladığım balığı da süratlice temizleyip patatesin yanına pişmesi için koyduktan sonra bir köşeye oturup pişen yemeğimin olmasını bekledim. Elbette bu hoş âna mana katan bir öbür şey de sonsuz ufukları güneşin batışıyla birleştiren manzaramdı. Hava artık kararmıştı. Yemeği yediğim ve gün içerisinde yapacağım öbür bir şey kalmadığı için tekrardan yatmaya karar verdim. Hem teknede hayat erken başlardı.
Sabah kalktığımda karşımda ticaret noktaları kadar büyük olmasa da benim teknemden çok daha büyük olan bir gemi vardı. Ayrıyeten benim hayatımda gördüğüm en pak ve sağlam gemi olabilirdi. Günümüzde gemiler küflenmiş ve pek çok yeri parçalanmış biçimde yollarına devam ederlerdi, lakin bu geminin hiçbir yerinde hasar yoktu ve boyası güya dün yapılmış üzere duruyordu. Ben bunları düşünürken geminin içinden biri çıkıp bana el sallamaya başladı. 20 - 25 yaşlarında bir erkek olduğunu düşündüğüm bu kişi, beni gördüğüne bir oldukça mutlu görünüyordu. "Heyyy merhaba" diye seslendi bana. Ben de ona "Merhaba" dedim. "Ben Oğuz, uzun vakittir gördüğüm birinci beşersin. Tekneni yatın ardına bağlayıp yanıma çıkmak ister misin?" diye seslendi. Aslında bu türlü bir teklif yapıldığında tehlikeleri düşünerek bu duruma çok sıcak bakmazdım, fakat Oğuz bana ziyan verecek bir beşere benzemiyordu. Ayrıyeten bu türlü bir teknenin nasıl mümkün olduğunu merak ediyordum. "Tekneyi geriye çekiyorum, ipi meblağ mısın?" dedim ve çabucak dümene geçtim. Teknemi gemiye bağladıktan sonra ben de merdivenlerden Oğuz'un yanına çıktım. "Tekrardan merhaba" dedi Oğuz. Ben de hafif bir gülümsemeyle "Merhaba" dedim. "Sana hitap etmem için ismini söyler misin acaba" diye sordu Oğuz. "Aaa çok pardon, ben Ece" diye cevapladım çabucak.
Yatın ardında tanışma faslını geride bıraktıktan sonra kamaraya hakikat yürüdük. Yatın içinde daha evvel hiç görmediğim şeyler vardı. Oğuz kamaraya geçince koltuğa oturdu. Ben de onun oturduğu yerin karşısında duran öteki koltuğa yerleştim çabucak. "Nereden geliyorsun Ece hanım" diye sordu Oğuz. "Çok da uzak olmayan yerlerden çok uzak olan öbür yerlere gidiyordum." diye cevapladım. Arkası gerisine sorular sorarak hakkımda bilgiler elde etmeye çalışan Oğuz, "Tek başına mı yaşıyorsun?" diyerek bir öbür soru yöneltti bana. Ben de "Evet, tek başıma yaşıyorum. Babamı zati hiç tanımıyorum. Küçükken annemle birlikte seyahat ederdik, lakin ben 8 yaşındayken korsanların saldırısına uğradık ve beni son anda kayığa koyup oradan uzaklaştırdı. O gün bugündür bu hayatta tek başımayım." diye cevapladım.
Hızında üzüldüğünü muhakkak eden bir buruklukla "Bunu duyduğuma üzüldüm. Makûs anılarını tekrar canlandırmak istememiştim" dedi. "Elbette üzücü, lakin konuşmak eskisi kadar acıtmıyor" diye yanıtladım bende.
"Beni konuştuk, artık sıra sende Oğuz'cum. Sen kimsin, nereden geldin? Bu gemi nasıl bu kadar yeterli korunabildi? Bence cevaplanması gereken asıl sorular sende." dedim hızımda çarpık bir gülümsemeyle. "Aaa evet, az evvel söylediğim üzere ben Oğuz. Büyük büyük babam bir bilim insanıymış. Buzulların eriyip tüm dünyayı sular altında bırakacağını bildiği için elindeki tüm mal varlığını satıp bu yatı almış. Bugün bile yatın bu türlü olduğunu düşünürsek kendisinin çok zeki olduğunu varsayabiliriz. Bu yat, içindeki insanları kendi başına yaşatacak biçimde dizayn edildi. Deniz suyunu içilebilir suya çeviren bir filtreleme sistemi var. Ayrıyeten motorlara ve yatın başka aksamlarına güç sağlamak için üst tarafta güneş güç sistemleri var. Dedemlerin babama, babamın da bana öğrettiği şey teknenin her vakit korunması gereken şey olduğuydu. Bu sebeple tekneyi daima pak tutmak, tüm işlevlerini çalışır vaziyette bulundurmak için eğitildim. Şayet biz tekneyi sağlam tutarsak o da biz hayat verir. Mesela yatın orta katı büsbütün tarım için ayrıldı. Güneş gücünden elde ettiğimiz enerjiyi burada çeşitli zerzevat ve meyveler yetiştirmek için tutuyoruz. Tabi bir de eski dünyadan kalma pek çok tohum ve kitap da burada korumakla sorumlu olduğum şeyler ortasında bulunuyor" dedi.
Öğrendiğim bilgileri hala sindirmeye çalışırken hızıma kazınan şaşkın sözünü silmeye çalıştım ve "Bunlar benim için inanması çok güç şeyler. Deden anlattıklarına nazaran çok zeki bir insanmış ve tüm ailesi için çok yeterli bir şey başarmı. Artık senden dünyanın neden bu türlü olduğuna dair bilgiler öğrenmek istiyorum." diyerek samimi bir karşılık verdim. "Elbette anlatırım, ayrıyeten istediğin kadar burada kalabilirsin. Hatta gideceğin yere benimle gitmeye ne dersin?" diye seslendi Oğuz. Bu teklif karşısında ne diyeceğimi bilememiştim, yıllarca aradığım pek çok sorunun karşılığı burada olabilirdi. Bu karar, hayatım boyunca vereceğim en farklı karardı. Oğuz da âlâ bir beşere benziyordu. Bu türlü düşününce durum çok açıktı. "Böyle bir teklifi reddedemem sanırım. Fakat şimdiden söyleyeyim, sana soracağım çok soru var." dedim. İçten bir kahkaha atan Oğuz, "Elbette, merak ettiğin herşeyi sorabilirsin. Anne ve babamı kaybettikten sonra birinci kere kendimi yalnız hissetmiyorum" dedi. Çok hoş bir şey söylemişti, biraz düşününce ben de uzun bir mühlet sonra birinci kez bir seyahatte yalnız başıma olmayacaktım.
Kısım 4: Geçmişin yanlışları bizim geleceğimiz
Oğuz'la çok güzel anlaşmıştık. Aslında denizlerdeki birden fazla insan üzere bizler de yalnızlığımızı giderecek uygun beşerler arayışı içerisindeydik. Birlikte seyahate başlayalı yaklaşık 1 hafta geçmişti. Oğuz bana anne ve babasının kaldığı yeri vermişti. Ben de ona yatın günlük işlerinde yardım ediyor, merak ettiğim sorularla adeta başının etini yiyordum. Tekrar de halinden çok mutlu görünüyordu. Açıkçası ben de bu durumdan çok memnundum. Sonunda sahiden âlâ anlaşabileceğim bir yol arkadaşı bulmuştum kendime.
Oğuz'un bu süreçte bana anlattıklarımdan öğrendiğim kadarıyla içinde bulunduğumuz yıl 2212. Tüm dünyanın sular altında kalması ise o denli birden gerçekleşmemiş. 1900'lü yılların ortasında yaşanan 2. Dünya Savaşı'ndan sonra başlayıp taa 2100'lü yıllara kadar devam eden yıllarda beşerler dikkatsiz bir biçimde davranarak dünyayı bu hale getirmişler. Bilhassa 2000'li yılların başından itibaren bu olayın gerçekleşeceği pek çok araştırmada ortaya çıkmaya da başlamış, lakin beşerler kendi rahatlarına düşkün olduğu için bunu pek fazla önemsememişler.
Oğuz, dünyada hala kara kesimi olduğuna inanıyor. Bunun hakkında da çok sağlam bir tezi var. Buzul sularının erimesi sonucu dünyadaki okyanus ve denizlerin yaklaşık 4000 - 5000 metre ortasında yükseldiğini söyledi bana. Bunun sonucunda da bu rakımın üstünde kalan kimi bölgelerin var olabileceği sonucu doğuyor, lakin bu üslup yerler çok az ve bugünkü teknolojiyle bulması bir epey sıkıntı. Ayrıyeten bu kadar yüksek rakımlar bulunsa da muhtemelen küçük ada bölgeleri olarak kalmış olmalılar. Yeniden de geleceği evvelden görüp ailesine bir fırsat sunan Oğuz'un dedesinin bize sunduğu imkanlar sayesinde birlikte bir kara bulma seyahatine çıkmaya karar verdik. Bu seyahat uzun sürecek olsa da bizim de bir acelemiz bulunmuyor.
Bu ortada yatta yetiştirdiğimiz şeyleri görmeniz lazım. Hayatımda daha evvel hiç görmediğim şeyler var. Ortalarında en çok sevdiğim şey ise karpuz oldu. Çok lezzetli olmasının yanında içi adeta su deposu üzere. Karpuz dışında çilek, salatalık, domates, biber, patlıcan üzere zerzevat ve meyveler de yetiştiriyoruz. Açıkçası çabuk ahenk sağladığımı düşünüyorum. Oğuz da ailesini kaybettikten sonra hayatına tekrar mana kazandırdığımı söylüyor. Ne palavra söyleyeyim bu stil kelamlar beni çok keyifli ediyor. Zira birebir hisleri ben de Oğuz için hissediyorum.
Bu ortada daha evvel denizin altında bulduğum dikdörtgen biçimdeki siyah taş üzere yapılardan bahsetmiştim ya size. Onların ismi telefonmuş. Evvelce beşerler bu aygıtlarla dünyanın rastgele bir yerinden istedikleri bireylerle konuşabiliyorlarmış. Açıkçası bunu öğrendiğimde hayran kalmadım dersem palavra söylemiş olurum.
Anlayacağınız şu anda halimden bir epey mutluyum. Gelecek neler gösterecek bilinmez, fakat Oğuz'la birlikte önümde uzun bir macera varmış üzere görünüyor.
Yeni kısımda neler olmasını istersiniz?
Tüm dünyanın sular altında kaldığı bir cihanda geçen öykümüzün birinci kısmı burada sonlanıyor. Ece ve Oğuz'un yeni kısımlarda yaşayacağı uzun mu uzun bir seyahat var. Bu seyahatte yaşamalarını istediğiniz maceralar var mıdır? Şayet öykümüz hoşunuza gittiyse bizlere yorumlarda belirtebilir, yeni öykü teklifleri sunabilirsiniz.