Ebeveynler çocukların tuvalet ihtiyaçlarını kendilerinin çözümlemelerini beklerler. Oysa bu faaliyet yeterli düzeyde kas kontrolü gerektirdiğinden, 2-3 yaşından önce gerçekleşemeyebilir.
Anne babanın bu işlemi çocuktan çok sert biçimde istemesi, çocukta korku endişe yaratabilir. Bu sert tutum çocukların duygusal dengesini bozar.
15 aylıktan önce çocuk, kendiliğinden lazımlığa oturamaz. Kontrolün ilk aşamalarında idrar kesesi boşalma ihtiyacı duyduğunda bekleyemez.
2 yaşına gelindiğinde çoğunlukla çocukların tuvaletlerini anneye vaktinde haber verdikleri görülmektedir. 2,5 yaşlarında çocukların tuvaleti geldiğinde tuvalete koşması tırmanmaya çalışması gözlenir.
3 yaşına geldiğinde gün içinde rastlanan idrar ve dışkı kaçırılmaları azalır. Bununla birlikte çocukların tuvaletlerini son dakikaya kadar tuttukları gözlemlenir. Aslında 2,5 yaşına geldiğinde çocuğu geceleri tuvalete kaldırılarak geceyi kuru geçirilmesi sağlanılabilir. Tabi 4-5 yaşına kadar ara ara kaçırmalar doğal karşılanmalıdır.
Çocuk annesine ‘çişim var’ deyinceye kadar onu lazımlığa oturtmamak en sağlıklı karardır. Tuvalet alışkanlığı sakin bir şekilde zor kullanmadan gerçekleştirildiği sürece yararlıdır. Çocuk lazımlığa konulduğunda ağlarsa onu hemen kaldırmanız gerekmektedir. Tuvalet eğitiminden kaynaklanarak ortaya çıkan çeşitli davranış sorunlarının en yaygın nedeni yapılan bu zorlamalardır. Zorla lazımlığa oturtulan çocuklarda oradan kalkar kalkmaz idrar veya dışkılarını yaptıklarını görebilriz. Çocuk zamanı geldiğinde normal bir biçimde o kontrolü öğrenecektir. Ebeveynlerin sakin ve sabırlı olması bu konu açısından oldukça önemlidir.
Genellikle çocuğu her beslenmeden sonra lazımlığa oturtmak yeterlidir. Diğer eğitim konularında da olduğu gibi önemli olan tuvalet alışkanlığının kazandırılmasında da, özverili ve sağduyu sahibi bir birey olunmasıdır. Sevecen bir yaklaşımla ebeveynlerin halledemeyeceği sorun hemen hemen yok denecek kadar azdır.