"Kabul ediyorum" dediğimde beş yılda nasıl bir insan olacağımı bilmiyordum, benim için kıymetli de değildi bu. Evliliğimin bir ay yahut yirmi yıl sürmesi değerli değildi. Büsbütün yanlış sebeplerden mi yahut o an için gerçek lakin sonra yanlışa dönüşecek sebeplerden mi evlendiğim de değerli değildi. Kıymetli olan bütün bunlara bakıp "Aynı şeyi tekrar yapar mıydım?" sorusu da değil (ki yapardım). Kıymetli olan korkusuz olduğum. Biraz yıpranmış da olsa kalbim artık daha da korkusuz. Kalbim yaşadıklarımın ışığında artık daha güçlü ve yine sevmeye hazır.
Daha güzel bir insan oldum
Evliliğim duygusal ve fizikî olarak sağlıklı değildi. Hayatımın 10 yılını sevgiyi hak eden bir insan olmam gerektiğini düşünerek ve buna çalışarak harcadım. Ahir uyanıp kendime geldiğimde fark ettim ki aslında istediğim sevgi benim kendimde bir şey değiştirmemi gerektirmiyordu. Yani, baştan başlamam gerekiyordu.
Kendi başıma bir meskeni çekip çevirmeyi ve bütçemi denetim etmeyi öğrenmem gerekiyordu. Devir geçirmek için yeni yollar ve arkadaş muhitleri bulmam gerekiyordu. Kendi pisliklerimle kendimin uğraşması gerekiyordu ve bu durum samimi olarak hiç beğenilen değildi. Kaç gece yatağımda ağladığımı sayamıyorum bile. Nitekim bütün bunları kendi başıma yapabilir miyim diye düşündüm.
Kendime daha çok güveniyorum, ne istediğimi tam olarak biliyorum (ve bunu lisana getirmekten korkmuyorum)
Evliliğim sona erdiğinde kişileri mesut etme modumdaydım; neye gereksiniminiz varsa o olmaya hazırdım, olağan şayet o şey olmak sizin beni kabul etmeniz ve sevmeniz mealine geliyorsa. Bundan sonra kendime geldiğimde gördüm ki çok ziyade şeyden uzak kalmışım. Hangi bahislerde taviz verebileceğimi, hangi bahislerde taviz vermek istemediğimi biliyordum. Diğerlerinin mütalaalarını değil, kendi hayatımın nasıl olmasını istediğimi biliyorum; razı olmak tabirini sözlüğümden attım. İstediğim hayatı özür dilemeden yaşamayı öğrendim. Bana karşılıksız sevgi ve destek gösterenlere değer duymaya başladım. Arkadaş yahut sevgilinin beni sevdiğini söylemesi, beni bir bütün olarak sevdiği mealine gelir; mükemmel olduğumda da, seni güldürdüğümde de, kusur yaptığımda da, koşarak kaçmak istediğim o günlerden birini yaşarken de. Beni bir bütün olarak sev ya da hiç sevme. Yarımlar için vaktim yok yahut bir şeyler hak ettiğimi sana kanıtlamak için de... Zira bir şeyler hak ettiğimi esasen biliyorum. Ben göze görünenden çok daha fazlasıyım; saç rengim değilim; yumuşak dudaklarımın muhitindeki gülümseme kırışıkları değilim; pantolonumun vücudu değilim ve benim neleri hak ettiğim sütyenimin kup büyüklüğüyle belirlenemez. Beni hususî yapan, beni kendim yapan beni tanıyanların benim hakkımdaki hatıraları: sairleri içinde uyandırdığım özgürlük hissi. Saçmaladığım için özür dilemek zorunda olmadığımı biliyorum; yoga yapıyorum fakat tahminen öncesinde bir kadeh şarap içiyorum. Hayattaki en şık şeylerin birçok tezatlık içerdiğini fark ettim ve bunun sonucunda kendi tezatlıklarım için özür dileme isteğimi kaybettim.
(Birazcık) Çılgın olduğumu kabul ettim
Evliliğimin sona ermesine birçok şey tesir etti lakin en kıymetlilerinden biri kendime karşı dürüst olmamdı; aslında bana makul bir hayat yaşamıyordum. Hayat benim için karmakarışık, öngörülemez ve çoğunlukla istek ve tutku temelli aslında. Gürül gürül akan şelalelerin etrafındaki kayalıklarda üstsüz güneşlenirim; yıldızların altında müzik eşliğinde iç çamaşırımla yoga yaparım; aklımı başımdan alan bir adamın dudaklarından öperim. Şu an biliyorum ki, hayatımı yaşama biçimim hiçbir hengam bize anlatıldığı üzere olmayacak. Boşanmam sayesinde öğrendim ki, biri beni ne kadar severse sevsin bana büsbütün sahip olamayacak. Benim kalbim çılgın bir mahal ve ben dolunay ışığını arzuluyorum. Vahşiyim ve hayata çılgınca aşığım; bu hayatın manasını yahut beni nereye götüreceğini bilmiyorum ancak tekrar de bu hayat beni hayrete düşürüyor ve ben karanlık bir gökyüzü altında kayan yıldızlara dilekler tutarak oturacağım zira hayatın ve aşkın büyüsüne inanıyorum.
Kaynak: