Çocukların öfke nöbetleri anne babaların bazen en çaresiz kaldıkları durumlardan biridir. Bebek, doğumundan sonra muhtaçlıklarının ağlama ile giderildiğini ve ailesini harekete geçirebildiğini öğrenir. Çocuk muhtaçlıkları giderilmediğinde başvuracağı davranışın ağlamak olduğunun farkına varmaktadır. Bir yaşından itibaren çocuklar öfkelenme ve bunu gösterme davranışına başlamaktadır. Çocuklarda öfke nöbetleri ekseriyetle 1.5 -2.5 yaş ortasında sıklıkla görülür. İstediği yapılmayan çocuk, bağırma, ısırma, eşyaları atma, vurma ve kendini yere atma formüllerine başvurabilir. Bu davranışları ailesine karşı da kullanmaya başlamaktadır. Zira hiçbir çocuk ona verilen "hayır" karşılığını sevmez. Birden fazla vakit öfkesini daha da artırabilmektedir. Bu türlü bir durumda ise tıpkı ölçüde çocuğa reaksiyon göstermek yapılan en büyük yanlıştır.
Öfke nöbeti sırasında çocuklar ağlar, bağırır, kendini yere atar hatta vakit zaman başını yere yada duvara vurur, nefesini fiyat. Her çocuğun mizaç yapısı değişkenlik göstereceği üzere öfke nöbeti yaşama biçimleri ve sıklıkları da değişkenlik göstermektedir.
Çocuğun öfke nöbeti sırasında yapılması gereken en değerli şey reaksiyon ve davranışlarda net olmaktır. Örneğin yemek saati gelmiş ise ‘’yemek yemek ister misin?' üzere açık uçlu bir soru sormak yerine "şimdi yemek yeme saati' demek krizleri önlemekte daha yararlı olacaktır. Bunun yanı sıra çocuğa birebir ölçüde reaksiyon vermek sakinleştirmek yerine daha fazla reaksiyon vermesine neden olacaktır. Krizi önlemek için hakikat cümleler yerinde sözler kullanmalıyız.
Çocuğun öfke nöbeti ile ilgili meseleleri çözülmez ise ilerleyen yaşlarda dikkat eksikliği, hiperaktivite, dert, depresyon üzere psikiyatrik durumların eşlik ettiği öfke denetim sıkıntıları yaşanabilmektedir. Bu türlü durumlarda ailelerin danışmanlık hizmeti alması hem çocuk hem aile hem de ortalarındaki alaka bakımından yararlı olabilir.