Orwell mükemmel kitaplarının yanında, 1937'de İspanya İç Savaşına katılarak şahsen cephede savaşmasıdır. Kurşunla vurulmanın nasıl bir his olduğunu onun ağzından dinleyelim.
İç savaş sırasındaki deneyimlerini ''Katalonya'ya Selam'' (Homage to Catalonia) isimli yapıtında kaleme alan Orwell bu anılarıyla İspanya savaşının iç yüzünü ortaya seriyor.
Bilhassa milis kuvvetlerinin düzensizliği ve lojistik eksikliklere değinen muharrir, İspanyolların makûs nişancı olduklarının yanında, çok cana yakın ve yardımsever bir kültüre sahip olduklarını da bilhassa belirtiyor.
Birkaç ay cephede ve sonrasında Barcelona'da sokak savaşlarında bulunan George Orwell, 1937'de cephede nöbet tuttuğu sırada yaralanarak savaştan ayrıldı.
Orwell o günleri ve vuruluşunu anılarında şu satırlarla anlatıyor:
Olay sabahın beşinde, esirgeyici duvarın köşesinde oldu. Nöbet değiştirmeye hazırlanan askerlerle konuşuyordum. Birdenbire, sözümün ortasında bir şeyler hissettim. Muazzam bir şok hissettim. Acı falan yoktu, yalnız elektrik çarpmış üzere şiddetli bir şok. Sonra onunla birlikte çok bir zayıflık, hiçliğe gerçek itilme duygusu.
Vurulduğumu çabucak anladım. Ancak yanı başımda bir tüfeğin kazara ateş alarak beni yaraladığını sandım. Bütün bunlar bir saniyeden daha az bir vakit aralığında oldu.
Çabucak gerisinden dizlerim büküldü, düşüyordum, başımı yere vurdum, lakin neyse ki canım acımadı. Ağır yaralandığımın şuurundaydım ancak olağan manasında hiçbir ağrım sızım olmadı. Amerikalı, gömleğimi kesip açmak için bir bıçak istedi. Cebimde bir bıçak olduğunu biliyordum, çıkarmaya çabaladım, lakin sağ kolumun felce uğradığını fark ettim.
Lakin bundan sonra neremden ve ne derecede yaralandığımı merak etmek aklıma geldi.
Hiçbir şey duymuyordum, lakin merminin bedenimin ön tarafından bir yere saplandığının şuurundaydım. Konuşmaya çabalayınca sesimin olmadığını fark ettim, ağzımdan sadece zayıf bir mırıltı çıktı. Fakat ikinci bir denemede nereden yaralandığımı sormayı becerdim, boğazından dediler.
Beni kaldırdıklarında ağzımdan bir dolu kan boşandı. Ardımda bir İspanyol'un ''kurşun boğazından girip ensesinden çıkmış'' dediğini işittim.
Boğazının ortasına kurşun yiyip de canlı kalan bir insan ya da hayvan hiç işitmemiştim. Kan ağzımın kenarından sızıyordu. Atardamar parçalanmış olmalı diye düşündüm. Her şey gözüme bulanık gözüküyordu. Katiyetle öleceğimi düşünmem iki dakika kadar sürmüş olmalı.
Birinci aklıma gelen karım oldu. İkinci fikrim bana çok güzel uyan bu dünyadan ayrılıyor olmanın şiddetli hüznüydü.
Bu budalaca talihsizlik beni öfkeden meczuba çevirdi. Nasıl da anlamsızdı! Siperlerin köşesinde, bir saniyelik dikkatsizlik yüzünden vurulmak... Beni vuranın ne biçim bir adam olduğunu da düşündüm. İspanyol muydu yoksa yabancı mı, beni zımbaladığını biliyor muydu? Ve daha bunun üzere sorular aklıma geldi... Felce uğrayan kolum tekrar canlanıp acımaya başladığında beni sedyeye daha yeni yatırmışlardı. O sırada kolumu düşerken kırmış olabileceğim aklıma geldi.
George Orwell vurulduktan sonra Lérida'da bir hastaneye nakledilmiş ve buradaki tabipler kendisine sesinin bir daha eskisi üzere çıkmayacağını söylemişler.
Sağ kolundaki kısmi felcin sebebi de kurşunun ensesindeki sonları delip geçmesiymiş. Neyse ki Orwell şanslıymış ve mermi atardamarını yalnızca birkaç santimle ıskalamış.
Bu tehlikeli savaş deneyiminden sonra George Orwell ülkesi İngiltere'ye geri dönerek yazarlığa devam etti. Ancak bahtsız bir biçimde 10 yıl sonra tüberküloza yakalandı. 1950 yılında daha yalnızca 47 yaşında iken bu başarılı muharrir hayata veda etti. Günümüze ise hala popülerliğini yitirmeyen iki kitabı, 1984 ve Hayvan Çiftliği kaldı.