Dünyanın her yerinde bayanlar fizikî, ruhsal, ekonomik ve cinsel şiddete maruz kalmaktadır. Bu şiddetin kökeninde bayanlara yönelik yapılan cinsiyet ayrımcılığı yatmaktadır. Bu cinsiyet ayrımcılığı, toplumun gelenek ve göreneklerine işlemiştir. Toplumun gelenek ve görenekleri de her geçen gün bu ayrımcılığın güçlenmesine neden olmaktadır. Kendi toplumumuza baktığımızda “Karı üzere yürümek”, “karı üzere gülmek” üzere tabirler günlük hayatta beşerler tarafından aşağılayıcı bir manada kullanılmakta ve bunun üzere toplumun söz haznesine yerleşmiş cümleler bu cinsiyet ayrımcılığını beslemeye devam etmektedir. Bayan cinsiyetini aşağılayıcı bir sıfat haline getiren toplum, yalnızca cümleleri ile değil davranışları ile de bu ruhsal şiddeti devam ettirmektedir. Toplum, bayanı “güçsüz, kırılgan, bakıma muhtaç” olarak nitelendirerek onun bir erkeğin bakımına ve korunumuna muhtaç olduğunu düşünmektedir. Yetişkin bayanlar bu etiketler ile çaba etmeye çalışırlarken yeni doğan kız çocukları içine doğdukları bu sistemin kurallarına nazaran yetiştirilmektedir. Bu da maalesef ki ayrımcılık ve ayrımcılıktan doğan şiddet döngüsünün devam etmesi ile sonuçlanmaktadır. Şiddet yalnızca bir beşere tokat atmak üzere fizikî bir güç uygulamak demek değildir, şayet onun özgürlüğünü elinden alıyor ve onun hayatını kısıtlayarak daima ruhsal bir baskı uyguluyor iseniz bu da bir şiddettir. Ne yazık ki bayanların sıklıkla maruz kaldığı bir şiddet çeşidi de budur.
Ayrımcılığın en yıkıcı sonucu her birimizin her gün haberlerde gördüğü şiddet, taciz ve cinayet olaylarıdır. Bu olayların öznesi olan bayanlar için, bu olayların öznesi olmaktan korkmak zorunda bırakılan bayanlar için bu haberlerin her an, her platformda gündemde olması gerekmektedir. İsimler değişse de katiller daima birebir, mağdurlar daima bayandır. Bir gün annemiz, bir gün en yakın arkadaşımız, bir gün tahminen de biz o haberdeki “kadın” olabiliriz. Bu olasılığın hepimize bu kadar mümkün geliyor olması, içinde yaşadığımız tertipten kaynaklanmaktadır ve bizi tek başımıza karanlıkta yürürken korkmaya, dolabımızdaki en sevdiğimiz kıyafetimizi giymekten alıkoymaya itmektedir. Bu noktada tekrar bayanların seçimleri ve özgürlüklerinin kısıtlandığını görmekteyiz. Engellenmesi gereken bayanların özgürlükleri değil onların özgürlüklerini ellerinden alma hakkını kendilerinde bulanlardır.
Her yıl yüzlerce bayan cinayete kurban gitmekte, taciz ve şiddet görmektedir. İstatistikler son on yılda bayan cinayetleri sayısının 3 kat arttığını, yalnızca 2020 yılında 300 bayanın öldürüldüğünü, 171 bayanın ise vefatının kuşkulu olarak kayda geçtiğini göstermektedir. Bunlar süratlice okuyup geçeceğimiz birer sayı değil yüzlerce canın, yüzlerce hayatın kaybedilmesi demektir. Gitgide sayıları artan bu bayanlar, bir erkeğin öfkesinin, kıskançlığının kurbanı olmaya devam etmektedir. İstatistikler gösteriyor ki cinayet ve şiddet olaylarının neredeyse tamamı bayanın eş, baba, abi olmak üzere en yakınları tarafından gerçekleştirilmektedir. Bir insan içine doğduğu aile ve kendi kurduğu aileye güvenemezse kime güvenebilir diğer? Şiddete maruz kalan bayan, hayatında derin izler bırakan bir travma yaşar ve ömrünü sürdürmeye yönelik bir çaresizlik hissine kapılır. İzleri silinmeyen bu türlü bir berbatlığın hiçbir münasebeti olamaz, olmamalıdır.
Bayana şiddete yol açan nedir pekala? Neden binlerce bayan çocuklarının önünde, savunmasız bir biçimde şiddete uğramaktadır? Namus kavramı, gelenek ve görenekler her yıl bu ülkede yüzlerce bayanın hayatını kaybetmesine yol açmaktadır. Bayan toplumun anlamlandırdığı namus kavramı üzerinden tanımlanmakta, bu kavram yüzünden kısıtlanmaktadır. Ülkemizde bayan vücudu üzerinde, bayanın kendisi hariç herkes kelam sahibidir. Bayanın neyi nerede giyeceği, saat kaçta, nerede, ne kadar bulunması gerektiği toplumun bakış açısına nazaran hudutlu ve makuldür. Bayan kahkaha atarak gülemez, gece geç saatte dışarıda olamaz. Bayanın namusu, esnetilemez kurallarla korunan bir ögedir toplumumuzda. Bayana şiddet her an her yerde yaşanmaktadır: işyerinde, konutta, okulda… İster ruhsal, ister fizikî olsun bayanlar şiddete hayatlarının birden fazla devrinde maruz kalmaktadır
Şiddetin birçok biçimi toplum tarafından normalleştirilmiştir. “Kızını dövmeyen dizini döver” atasözü, şiddetin toplum tarafından ne kadar normalleştirildiğinin kolay bir örneğidir. Bir babanın kız evladına giydiği kıyafet yüzünden şiddet uygulaması, bir sevgilinin kıskandığı için sevgilisinin dışarıya çıkmasını engellemesi ve daha birçok örnekler bayanların hayatlarında normalleştirilmemesi gereken şiddet öyküleridir. Şiddet toplum tarafından normalleştirilmeye başlandığı noktada asıl insanın içini ürperten kısım ortaya çıkar. Beşerler bayanın nerede, kimle olduğuna, ne giyip ne yaptığına nazaran bu şiddeti hak edip hak etmediklerini yorumlamaya başlarlar. Bir insanın haksız yere şiddet görmesinin, genç yaşında hayatına son verilmesinin bile tartışmaya açık olması durumun ne kadar vahim olduğunu bizlere göstermektedir. Erkek istediği yerde istediği şeyi yapma özgürlüğüne sahip iken bayan, bir erkek yüzünden başına gelen berbat olayların sonucunda toplum tarafından yeniden kendisi sorumlu tutulmaktadır. Zira toplumumuz erkeğe verdiği tüm ödünleri bayandan sakınmaktadır. Bu gitgide kendisini besleyen beşerlerle büyüyen ayrımcılık, binlerce hayalin sönmesine neden olmaktadır. “Şiddet” ve “kadın” sözlerini yan yana görmemek için şiddeti oluşturan, şiddet uygulayanlara taviz veren tüm bu faktörlerin ortadan kaldırılması gerekmektedir. Şunu asla unutmayalım, şiddeti haklı çıkaran her zihniyet şiddete yol açan zihniyettir.