ölme anne!!!

ölme anne!!! Ne olur ölme anne!!! Küçücük bir yürek, her atışında anne diye çarpan Öteki çocuklar gibi biraz, fakat birazcık da ayrı sanki Geceleri dudaklarından meydana çıkan dualara eşlik eden göz yaşları var onun Başını okşayan yumuşacık bir anne eli değildi onun başında gezinen Deli rüzgarlar okşadı onun saçlarını koşarken tozlu sokaklarda ya da nasır tutmuş toprak kokulu eller!!! Kendine kurduğu dünyasında omuzlarına ağır gelen yükleri vardı Ağlasa da, üzülse de hep içinde yaşardı Saklardı göz yaşlarını Çünkü o kadar öğretmişti annesi farkında olan olmadan O güçlü olmalıydı Inanmak ne çağırmak derdi kendi kendine! Ne demek itimat etmek dedikleri şey Hiç bilmemişti bu duyguyu, sırtını birilerine yaslamayı Her Zaman ayakta durmalıydı Ayağı sendelediğinde birilerine tutunarak ayağa kalkmayı değil bir an önce düşmeden yürümeyi öğrenmeliydi Sağlam duvarları yoktu onun etrafında Sadece herkesten sakladığı göz yaşları vardı Kim bilir kimsenin bilmediği küçücük yüreğin de neler, ne dertler vardı? Annesini uzaktan sever gözleriyle okşardı Diğer annelerden, diğer sevgilerden farklıydı onun yaşamı Dokunmamalıydı annesine, dokunamamalıydı Yüreği acırdı, hoyrat yangınlar vardı Denizlerin bile söndüremediği Etrafında beyaz giyen halk vardı her zaman Hap kokan odalarda yatardı Annesinin sıcaklığını hissedebilmek için tek karakter hastane yatağına annesinin koynuna sıkışırdı En güzel uykuları orada tadar en mutlu düşleri orada yaşardı Gürültüsüz çığlıklar atardı, çünkü bağırsa bile sesi çıkmazdı, çıkamazdı Boğazına bir yumru otururdu oysa Allah''ım o nasıl bir acı Yutkunsan gitmez, açsan ağzını çıkmaz O daima tek başınaydı, sırtını yaslayabileceği duvarları hiç olmadı, Öğrenmeliydi düşmeden yürümeyi, çünkü güvenmeyi hiç bilmedi oysa minik dudaklarının arasından çıkan duaları ve akıcı gözyaşları vardı onun Ne olur ölme anne!!!