Özellikle öykülü oyunlar oynarken sık sık başımıza gelen bu durum, aslında o oyunun ne kadar başarılı bir iş çıkardığının göstergesi diyebiliriz. Güzel bir halde tasarlanmış olan karakterler, bir oyuncuyu daha yolun başındayken dâhi etkilemeyi başarabilir.
Geralt, Arthur ve Kratos üzere örnekler verebileceğimiz bu karakterler, kendi kişiliklerini bizlere o denli yeterli aktarıyor ki bu karakterler ile adeta duygusal bütünlük sağlayabiliyoruz. O hâlde gelin, bu durumun altındaki nedenlere etraflıca göz atalım.
İlk olarak en vurucu noktadan başlayalım, oynadığımız karaktere tam manasıyla bağlanabilmemiz için onun kişiliğini tanımamız ve benimsememiz gerekiyor.
Bir oyun karakteri ne kadar başarılı tasarlanmış olursa olsun, birinci olarak bizlere o karakterin kişiliği ve hikâyesi aktarılır. Oyuncu, denetim ettiği karakterin kişiliğini tanımaya başladığında ise bu karakterin hangi durumlarda nasıl davranacağını yavaş yavaş kestirmeye başlar ve kendisiymiş üzere benimser. Denetim ettiğimiz karakter ayrıntılı bir kişiliğe sahipse ve bu kişiliği başarılı bir biçimde aktarabiliyorsa şiddetli bir seçim ile karşılaştığımızda bu durumu karakterimizin gözünden düşünür, onun vereceği kararı vermeye çalışırız.
Karakterimizin derin bir yapısı yoksa ve oyun, hâlihazırda kişiliği olan bir karakter sunmak yerine bu karakterin kişiliğini oluşturmayı büsbütün bize sunmuşsa öteki bir güçlü seçim ile karşılaştığımızda kendi hislerimizi dinlemeyi seçip, kendimizi ‘’Ben olsam ne yapardım?’’ sorusunu sorarken bulabiliriz.
Ana karakterimizin derinliği, oyunun atmosferi, dünyanın kalitesi ve yan karakterlerin başarısı da bu mevzuda kıymetli bir rol oynuyor.
Oyun dünyasının en tanınan karakterlerinden bir tanesi olan Kratos, dışarıdan bakıldığında; berbat bir baba, duygusuz ve acımasız bir karakter olarak gözükebilir. Lakin Kratos’un maceralarına tanıklık etmiş olan bir oyuncu, onun geçmişin yüklerini ve acısını nasıl içerisinde biriktirdiğini ve içinde kopan fırtınaları yüzünden okuyabilir.
Bu da oyundaki ana karakterin başarılı ve eşsiz bir formda tasarlanmış olmasından kaynaklanan bir durum diyebiliriz. Ana karakterimiz ne kadar derin olursa, onu o kadar âlâ tanırız ve o oyuna daha çok bağlanırız. Doğal, yalnızca ana karakterin uygun olması kâfi olmaz.
Oyunun bizlere sunduğu dünya, bu dünya içerisindeki nizam ve ömür da ziyadesiyle değerli. Şayet bu dünyanın işleyişi ve atmosferi oyuncuya düzgün bir formda aktarılabilir ise oyuncu kendisini o dünyaya ilişkin hisseder ve oyun içerisindeki karakterine daha sıkı bağlanır.
Bir başka çok değerli ögeyse oyun içerisinde yer alan yan karakterlerin çekiciliği. Bizlere serüvenimiz boyunca yoldaşlık edecek olan bu karakterler, oyunun seyri açısından büyük bir değere sahip. Yakın vakitte çok severek oynadığınız öykülü bir oyundaki yan karakterleri düşünün, kimilerini hakikaten çok seviyor, kimilerinden da nefret ediyordunuz değil mi? İşte tam olarak bundan bahsediyoruz.
Kontrol ettiğimiz bir karakteri kendimizmiş üzere hissederek oyunun oynanış zevkini de ikiye katlıyoruz.
Kontrol ettiğimiz karaktere bağlanmaya çalışmamızdaki asıl neden, gerçek hayatta yaşamamızın mümkün olmadığı maceraları gerçekçi bir formda deneyimleyecek olmamız. Şayet bir oyun bizlere bunu hissettirecek kadar başarılı oluyorsa o oyunu oynarken aldığımız keyfin birkaç katına çıkabildiğini bile söyleyebiliriz.
Bu durum, oyunun sürükleyiciliğini artırırken, daima olarak bir merak hissi de uyandırmayı başarıyor. Bilhassa oyunlarda sıkça karşımıza çıkan; ihanet, ıstırap, memnunluk, dehşet ve aşk da dâhil olmak üzere birçok duyguyu deneyim etmemize imkan sağlıyor.