Dişte çokça unsur kaybı varsa diş dolgusu kaçınılmazdır.Ve umumide art azı dişlerde uygulanır.Diş dolguları hem estetik olup,hem de çiğneme basınçlarına dirençli, uzun vadede muteber bir tedavi biçimidir.
Dolgu yaparken ana kural olarak uygun bir kavite (oyuk) hazırlanır; ve dişe yapılacak dolguyla çürümeden evvelki doğal biçimi tekrar verilmeye çalışılır. Kullanılan dolgu tipi dişin konumuna ve işlevine bağlıdır.
Çiğneme işlevinin birçoklarını yapan azı dişleri daha ziyade basınca maruz kalırlar ve ön dişlerden daha dayanıklı bir unsura gereksinimleri vardır.
Evvelce en yaygın dolgu gereci gümüş amalgam idi ve art dişlerde kullanılmaktaydı. Bu cins dolgular aslında civa, gümüş ve gayri metal alaşımlarıdır.
Fakat görünümleri itibariyle estetik karşılanmamaktadır.
Tekrar ön nahiye dişlerde husus kaybına bağlı olarak dolgu pratikleri yapmak gerekebilir.
Porselen dolgular çok ziyade unsur kaybı olan ve dişin tümden küçültülerek kuron pratiği gerektiren durumlarda sağlıklı diş dokusunu korumak maksatlı geliştirilmiş bir dolgu sistemidir.Daha estetik ve kullanışlı olduğundan amalgam dolguların yanına tercih edilmektedir.
Birinci seansta dişin hastalıklı ortamları dışında, sağlıklı dokusundan tutuculuk için hiçbir aşındırma yapılmadan hazırlanan kavitelerin ölçüleri laboratuara gönderilir. Burada hastanın bu dişine hususî hazırlanan dişin eksik olan yapısını tamamlayan porselenden dolgu hazırlanır ve 2. seansta hastanın dişine yapıştırılır.Dişle birebir sertlikte olan bu porselen dolgu, ısırma kuvvetlerinden oluşan kırılmaları önler ve dişin eskisi kadar sağlıklı olmasını sağlar. Diş renginde olduğu için dolgu çıplak gözle ayırt edilemeyecek kadar doğaldır.
Artık tamami ile kişinin kendi dişi ile tıpkı renkte, dişin formuna mütenasip olan kompozit dolgular yapılmaktadır. Gözle ayırd edilemeyecek kadar doğal olan bu dolgularda, gelişen cila teknikleri ile devranla oluşabilecek sigara vb. boyayıcılara bağlı renklenmeler de önlenmektedir. Hasta adeta dişinde hiç dolgu yokmuş üzere uzun yıllar bu sağlıklı ve estetik dolgulu dişlerini kullanırlar.
Dolgu yaparken ana kural olarak uygun bir kavite (oyuk) hazırlanır; ve dişe yapılacak dolguyla çürümeden evvelki doğal biçimi tekrar verilmeye çalışılır. Kullanılan dolgu tipi dişin konumuna ve işlevine bağlıdır.
Çiğneme işlevinin birçoklarını yapan azı dişleri daha ziyade basınca maruz kalırlar ve ön dişlerden daha dayanıklı bir unsura gereksinimleri vardır.
Evvelce en yaygın dolgu gereci gümüş amalgam idi ve art dişlerde kullanılmaktaydı. Bu cins dolgular aslında civa, gümüş ve gayri metal alaşımlarıdır.
Fakat görünümleri itibariyle estetik karşılanmamaktadır.
Tekrar ön nahiye dişlerde husus kaybına bağlı olarak dolgu pratikleri yapmak gerekebilir.
Porselen dolgular çok ziyade unsur kaybı olan ve dişin tümden küçültülerek kuron pratiği gerektiren durumlarda sağlıklı diş dokusunu korumak maksatlı geliştirilmiş bir dolgu sistemidir.Daha estetik ve kullanışlı olduğundan amalgam dolguların yanına tercih edilmektedir.
Birinci seansta dişin hastalıklı ortamları dışında, sağlıklı dokusundan tutuculuk için hiçbir aşındırma yapılmadan hazırlanan kavitelerin ölçüleri laboratuara gönderilir. Burada hastanın bu dişine hususî hazırlanan dişin eksik olan yapısını tamamlayan porselenden dolgu hazırlanır ve 2. seansta hastanın dişine yapıştırılır.Dişle birebir sertlikte olan bu porselen dolgu, ısırma kuvvetlerinden oluşan kırılmaları önler ve dişin eskisi kadar sağlıklı olmasını sağlar. Diş renginde olduğu için dolgu çıplak gözle ayırt edilemeyecek kadar doğaldır.
Artık tamami ile kişinin kendi dişi ile tıpkı renkte, dişin formuna mütenasip olan kompozit dolgular yapılmaktadır. Gözle ayırd edilemeyecek kadar doğal olan bu dolgularda, gelişen cila teknikleri ile devranla oluşabilecek sigara vb. boyayıcılara bağlı renklenmeler de önlenmektedir. Hasta adeta dişinde hiç dolgu yokmuş üzere uzun yıllar bu sağlıklı ve estetik dolgulu dişlerini kullanırlar.