"Sen yeter ki sev, kulun olayım. Bir dile bin yıl kölen olayım. Kendimi boşvereyim, senin istediğin her şeyi yapayım. Tüm hatalarını görmezden geleyim, bana saygısızlık yapsan bile seni alttan alayım’’
Tüm bunları gerçekten yaparım çünkü o vereceğin bir damlacık sevgiye müthiş muhtacım. Nasıl mı bu hale geldim? Büyük ihtimalle hep koşullu sevildim. İnsanların istediklerini yaparsam değerli hissetmek vardı, görülmek vardı, insan yerine konulmak vardı, aferin vardı. Aksi halde ise yok sayılmak, görülmemek, aşağılanmak vardı. Yani uslu durana çikolata var, yaramazlık yapana yok. Dahası da var, mesela ben hep eleştirildim. Eleştirildiğim için de kendimle ilgili her şeyden sürekli kuşku duyar hale geldim. Sola dönsem suç, sağa baksam suç..
Vakti zamanında olanlar oldu. Aslında esas sorun bunları farketmeme rağmen hala daha birilerini suçlamaya devam etmekti. Elimi taşın altına koymamak, çocuk egosundan yetişkin egosuna geçiş yapamamak, sorumluluk alamamaktı. Eğer kendimi sevmeyi öğrenseydim, başkasının beni sevip sevmemesiyle haddinden fazla ilgilenmezdim. Yaptıkları kötülüklere rağmen onların yanlarında birazcık sevgi birazcık ilgi gördüm diye durmazdım.
Peki kendimi nasıl severdim?
Mesela her an için şükredebilirdim, sahip olduğum her şey için dini bir inancım olsun yada olmasın mutlak bir güç bulup ona şükrediyor olabilirdim ve bu da benim sahip olduklarımı fakat zaman içinde unuttuklarımı bana yeniden hatırlatırdı.
Sonra kendi ruhuma ve bedenime yatırımlar yapabilirdim, kendi bedenimi her haliyle severdim. Sevemiyorsam da onu en sevilesi hale getirmeye çalışır, neden sevmediğimi sorgulardım.
Kendimi her halimle kabul ederdim, severdim ve onaylardım; bu cümleyi de kendime çok sık hatırlatırdım. Bunları düzenli tekrarladıkça kendim ile olan muhabbetim artardı ve kendi beynime, kendini sevmeye giriş dersini tamamlatmış olurdum.
Şimdi tekrar düşün; sevgi tokluğuna çalışmayı mı seçiyorsun yoksa kendini sevmeyi öğrenmeyi mi?