Telefondaki Arkadaş

Telefondaki Dost Daha numarayı çevirirken, nasıl bilmiyorum fakat, numaranın yanlış olduğunu biliyordum Telefon iki kere çaldı, sonradan birisi açtı Ters bi erkek sesi, Yanlış numara!dedi ve telefonu yüzüme kapattı Canım sıkkın, bir daha çevirdim Aynı ses, Size yanlış dedim!dedi ve yine yüzüme kapattı Hatalı numarayı çevirdiğimi nereden biliyordu? Bu durum olduğunda New York City Polis Departmanı'nda çalışıyordum Bir polis defalarca meraklı ve acelecilik bir insan elde etmek konusunda eğitim görür Ve benzer numarayı üçüncü defa çevirdim Yeter artık,dedi adam Yine sen misin?Evet, benim,diye yanıtladım onu Daha ağzımı bile açmadan hatalı numarayı çevirdiğimi nereden biliyorsunuz?Bunu da sen bul!Telefon yüzüme kapandı Ahize elimde kalakaldım oturduğum yerde Adamı bir daha aradım Buldun mu?dedi Aklıma bir tek şey geliyor Sizi kimse aramazHazır buldun!telefon dördüncü kere yüzüme kapandı Sinirlerim gevşediği için, gülerek aradım adamı bu kere Şimdi ne istiyorsun?diye sordu Sadece bir merhaba demek istedimMerhaba mı? Neden?Ne bileyim Sizi kimse aramıyorsa, bari ben arayayım dedimPeki Merhaba Kimsiniz?Sonunda başarmıştım Meraklanma sırası ondaydı Kendimi tanıttıktan daha sonra, ona kim olduğunu sordum Adım Adolf Meth Seksen sekiz yaşımdayım ve son yirmi yıldır bir gün içinde telefonla bu değin aranmamıştım, yanlışlıkla olsa da!İkimiz de güldük Takriben 10 dakika sohbet ettik Adolf'un ne ailesi, ne de bir arkadaşı vardı Yakınlarının tümü ölmüştü Daha Sonra ortak bir özelliğimiz olduğunu keşfettik: New York City Polis Departmanı'nda bütün 40 sene çalışmıştı Orada asansör görevlisi olarak çalıştığı günlere ilişkin anılarından söz ederken sesi fazla içten geliyordu Kendisini baştan arayıp arayamayacağımı sordum Neden böyle bir şey gerçekleştirmek istiyorsun?diye sorarken şaşkınlığını saklayamıyordu Ne bileyim Telefon arkadaşı olabiliriz, hani şu mektup arkadaşları gibiKararsızlık etti Kendimce bir sakıncası değil yani yeni bir arkadaşım olmasının Sesi oldukça duyarlıydı bu kez Ertesi gün öğleden daha sonra ve sonraki günlerde Adolf'u yeniden aradım Sohbeti tatlıydı Bana I ve II Dünya Savaşı anılarından, Hindenburg felâketinden ve diğer tarihi olaylardan söz etti Çok etkileyiciydi Ona evimin ve ofisimin telefon numaralarını verdim, bu vesile ile o da beni arayabilecekti Aradı da, derhal her gün Yalnız ve yaşlı bir adama karşısında iyilik gerçekleştirmek değildi amacım yalnızca Onunla konuşmak benim için önemliydi, çünkü benim yaşamımda da büyük bir boşluk vardı Yetimhanelerde, bakıcı ailelerin yanında büyümüştüm, hiç babam olmamıştı Adolf yaşamımda ağır ağır babam yerine koyduğum bir insan olup çıktı Ona işimden, üniversitedeki derslerimden laf ediyordum Adolf yavaş yavaş yaşamımda psikolojik danışmanım rolünü üstlenmişti Üstlerimden biriyle aramdaki anlaşmazlıktan söz ederken, yeni arkadaşıma, Onunla aramdaki bu sorunu bir an önce çözmem gerekiyordedim Adolf, Acelen ne?diye uyardı beni Bırak aranızdaki olaylar azıcık yatışsın Benim yaşıma geldiğinde, zamanın böylece fazla şeyin ilacı olduğunu anlıyorsun İşler kötüye giderse, o zaman konuş onunlaUzun bir sessizlikten sonradan, Biliyorsun,dedi sakin bir sesle Seninle kendi oğlumla konuşuyormuşum gibi konuşuyorum defalarca bir ailem ve çocuklarım olmasını istedim Bu duygunun ne olduğunu anlayamayacak kadar gençsinHayır, değildim Ben de defalarca bir ailem ve bir babam olsun istemiştim Ama ona hiçbir şey söylemedim Çok uzun zamandır yüreğimde taşıdığım acıya daha pozitif katlanamamaktan korktum Bir akşam Adolf 89'uncu doğum gününün yaklaşmakta olduğunu söyledi Kendi ellerimle hemen çok büyük bir doğum günü kartı hazırladım Kartın üstünde bir doğum günü pastası ve 89 tane mum vardı Tüm meslek arkadaşlarımdan, hatta komiserimden bile kartı imzalamalarını istedim Takriben 100 imza oldu kartta Adolf'un bundan fazla hoşlanacağından emindim Dört aydır telefonda sohbet ediyorduk, bundan böyle yüz yüze gelmemizin zamanı gelmişti şimdiden ve kartı kendi elimle götürmeye karar verdim Kendisini ziyarete gideceğimi söylemedim Adolf'a Bir sabahleyin oturduğu apartmana gidip, arabamı sokağının başına park ettim Apartmana girdiğimde bir postacı elindeki mektupları ayırıyordu Adolf'un adının yazılı olduğu posta kutusunu yoklama ederken postacı dürüst yerde olduğumu göze çarpan etti başıyla Evet 1H nolu dairede yaşıyordu, durduğum yerden yaklaşık on metre ileride Yüreğim heyecanla çarpıyordu Acaba telefonda kurulan aramızdaki kimyasal yaklaşım, yüz yüze de kurulacak mıydı? İçimden bir değişkenlik duygusu gelip geçti Belki de babamın beni reddettiği gibi o da reddedecekti Adolf'un kapısını çaldım Cevap gelmeyince daha seri çaldım bu kez Postacı başını kaldırıp bana baktı Kimse değil,dedi Evet,dedim, kendimi azıcık tuhaf hissediyordum Telefonu yanıtlaması dek uzun sürüyorsa, kapıyı açması daAkrabası falan mısınız?Hayır, arkadaşıyım yalnızcaÇok üzgünüm,dedi acıklı bir sesle Bay Meth önceki gün öldüÖldü mü? Adolf mu?Bir lahza verecek bir cevap bulamadım Şaşırma içindeydim, inanamıyordum bir türlü işittiklerime Sonradan kendimi toparladım, postacıya teşekkür ettim ve dışarıya çıktım Arabama doğru yürürken gözlerim yaşlarla doluydu Tam köşeyi dönerken, bir kilise gördüm ve o anda İncil'den şu tümce geldi aklıma: Bir dost defalarca sever Özellikle öldükten daha sonra, dedim içimden O anda bir şeyin farkına vardım Yaşamlarımızdaki güzelliklerin farkına varmak kimi vakit ani ve beklenmedik bir olayla olası olur Hemen, yaşamımda ilk önce, Adolf'la birbirimize ne dek yakın olduğumuzu anladım Her şey ne değin da kolay olmuştu, bir dahaki sefere kendime yakın bir arkadaşı çok daha zahmetsizce bulacaktım yavaş yavaş bir sıcaklık kapladı bedenimi Adolf'un ters sesini işittim Yanlış numara!Sonra kendisini neden yeniden çağırmak istediğimi sorması geldi aklıma Yüksek sesle, Çünkü sen benim için önemlisin Adolf!dedim Çünkü ben senin arkadaşındımAçılmamış doğum günü kartını arabamın arka koltuğuna koydum ve direksiyona geçtim Arabamı çalıştırmadan arkama döndüm, Adolf,diye fısıldadım: Ben hatalı numara çevirmedim Sen benim arkadaşımdın Jennings Michael Burch