Artik dayanacak gÜcÜm kalmadi güç hakaret bİyere dek yaŞamak bukadar aci verİrmİ

1984 bu tarih benim doğum günüm vee şuan 2019 aradan ne değin zaman geçmiş neler yaşanmış bilmiyorum inanın yaşımı bile hatırlamıyorum ruhum yaşlı hayatım bezginlik en iyi bildiğim tekşey bigün olsun yüzümün gülmediği,,,,,
Ben doğuduğum birincil yıllarda karşılaştım güçlü olarak annemle babam arasında defalarca bi ahenksizlik vardı babam ne annemi nede bizi mutlu etmeyi başaramadı alkol kumar aldatma dayak her şey vardı annemde hep sineye çekerdi az önce 5 yaşındayken annemi döverken babam onu ağlarken gördüğümde fazla etkilendim gidip sıkıca sarıldım anneme ve babam hiç acımadan kollarımdan tutup yere fırlattı annemi dövmeye devam etti evet evet özbabam hiç sevmedi bizi her şeyi severdi lakin bizi zerre dek sevmezdi annem ağlaya ağlaya sonunda gözlerinden ameliyat oldu annemin idareli özgürlüğü yoktu gidecek yeride minik yaşta anne babasını kaybetmişti yan birde 4 çocuğu vardı yani oyüzden babama katlanmış bunca sene her zaman öle sölerdi yıllar defalarca böle geçti
Bütün bu olanlardan sonradan 26 yaşıma dek hiç evlilik düşünmedim erkek arkadaşta olmadı lakin bu evden kurtulmak istiyordum ne pahasına olursa olsun babam devlet memuruydu lakin maddesel olarak hiçbi eksiğimizi karşılamazdı maaş günlerinde bikaçgün eve gelmez arkadaşlarıyla içer sabahlara kadar para ezerdi çok eskiden çocukken aç yattığımız günler olurdu annem defalarca tüm her şeyine razıyım dayağına hakaretine ama enazından aç bırakmasın derdi yani psikolojik olarak fazla kötüydüm fazla uğraştım kurtulmak için bir sürü sertifika aldım kpss lere girdim fakat maalesef idareli özğürlüğümü kazanamadım sevgiye şefkate açtım mektep döneminde bigün bi dost vasıtasıyla biriyle tanıştım annesi vefat etmiş babası diğer kadınla evlenmiş anne özlemi çeken iyimser biriydi mesleği askeri personeldi doğuda tayin yapıyordu konuştuk ve bana çok arkadaşça geldi ama pozitif biaraya gelemedik daha çok netten ve telefonla konuştuk o görevi sebebiyle müsade alamıyordu yalnızca senede 1 defa izni vardı annesinin vefatından daha sonra hayata küsmüş sevgiye aç bi insandı birde doğuda askeri personel olunca birsürü çatışmada gözü önünde arkadaşlarını kaybetmiş yaralı yufka yürekli bir insandı benim yaralarımıda sarar diye düşündüm lakin babam bizim evlenmemizi hiç istemezdi daima çalışmamızı isterdi biz çalışır evin masrafını karşılardık oda gezer tozar hayatını yaşardı oyüzden evlenmeme yelken direği tepki gösterdi öteki kardeşlerimede aleyhinde çıkmıştı hatta bugüne dek sana ben baktım onun bedelini ödesin önce diye evlendiğim insandan para bile istedi düğünüme bile gelmedi yarı ben fena bişey yapıyormuşum gibi bidaha bu eve giremezsin evlenirsen bu kapı sana kapandı dedi eşime çok güveniyordum bütün bu yaşananlardan daha sonra oda zaten ondan diğer gidecek yerimin olmadığını anlamıştı daha öncesinide ona anlatmıştım oda bana ben senin yüzünü güldürecem demişti ama neyazıkki annemin kaderinden farklı bi kaderim olmadı daha balayında hakaretler başladı eşim sen bi hiçsin derdi her zaman herkes seni gözden çıkarmış hiç kimsen yok hatta dahada ileri artan bir şekilde Yaratan bile seni önemsememiş önemseseydi azıcık zirve pos verir manken gibi yaratırdı şu haline bak dökülüyosun gibi garip fakat acı hakaretler beni bitirmişti bi ateşten diğer bi ateşe atladım daha ölmeden cehennemi yaşıyordum bütün bunlar beni mahvetmişti psikolojimi bitirdi daha önceleri ibadetini yapan yarada şükreden ondan başkasından dilemeyen ben yaşadıklarımdan sonra rabbime bile yüz çevirdim bukadar acıdan daha sonra şükretmek lâf anlamaz dedim herkese tepkiliydim kardeşlerime anneme çevemdekilere eşimin ailesine kimseyle konuşmuyordum herkesle küstüm oyüzden kimsem yok kimse sevmez beni tepkili ve kırıcı davranıyorum yıllarca hep aynı şeyleri yaşamanın acısını çevremden çıkarıyorum yan en büyük tepkiyide eşime gösterdim,
Onunla hiç beraber olmadım takriben 1 buçuk senelik evliyim lakin defalarca bambaşka uyuruz yataklarımız ayrıdır onunla aynı evi paylaşmaktan ibaret evliliğimiz yani lakin bu koşul onu dahada çıldırtıyor acı ama sahiden benim gidecek yerim yok ayrıca elimde olan bişeyde değil yıllardan beri şiddete mağruz kalıp yine aynı şeyleri yaşamak beni mahvetti istesemde ona yakın olamam nekadar katlanırım bilmiyorum katlanmalımıyım onuda bilmiyorum fiilen bi bebeğimiz olsa düzelirmi onuda bilmiyorum işte burada sizin yorumlarınıza fazla ihtiyacım var lütfen bana bi yol gösterin eşim hakaret konusunda fazla acımasızdır hiçbişeyi beğenmez sürekli eleştirir daima başkalarıyla kıyaslar fakat fiziki konulardada fazla çok iyidir bütün evin giderlerini karşıladğı gibi banka ve kredi kartlarınıda bana verir benim kullanmamı ister bi istediğimi iki etmez alır alkol yok kandırma yok kumar değil bensiz balkona bile çıkmaz dayak değil lakin fazla sinirlendiğinde ara sıra kolumdan tutar ya da sertçe tutup iter bikeresinde kolumdan çok sıkı tutmuş hatta o an sinirle ayrım edememiş koluma tırnaklarını geçirmiş koluma tırnaklarının izi bile çıkmış lakin bu stil olaylar ardından hemencecik pişman olur hatta ağlar üzülür ben sana bunları yapmak istemiyorum fakat bianda kendime hakim olamıyorum yıllarca askeri ortamda isnirlerim fazla bozuldu kendimi kaybediyorum der ben ona ilk günden beri fazla uzağım ne onun kıyafetlerine bakarım ne eve onun için hiçbişey yapmam yani elimde değil yapamıyorum kendi ütüsünü kendi yapar kendi çamaşırını kendi yıkar bilmiyorum lakin yıllarca annem babama her şeyi yaptı inanın ayaklarını bile yıkadı ve babam ona neler yaptı yani bende bana hakaret eden birine kadınlık gerçekleştirmek istemiyorum bunu hak ettiğini düşünmüyorum dediğim gibi aynı yatağı bile paylaşmıyorum fakat buna karşın o bana aleyhinde görevlerini yerine getiriyor fakat ben ona karşısında bukadar düşüncesiz olunca daha fazla sinirleniyor zaten tek sorun fazla derecede hakaret etmesi devam etmek şiddet sineye çekemiyorum resmi olarak aşşağlıyor ama dönememde çünkü babam onun hakaretlerine katlanacak dek kötü neyapacağımı bilmiyorum lütfen bikez daha lütfen bana takviye olun yorumlarınızla