Başta herkese merhabalar Yeniden söylemiş olayım anlatacağım şeyler sanırım epeyce uzun sürecek Okumaktan üşenen arkadaşlar için çoktan haber vermiş olayım
Konuya girecek olursam Bundan 2 yıl öncesinde çok sevdiğim bir kız arkadaşım vardı Bağlı aramızdaki şeyler yüzünden ayrıldık İnanın o vakit çocukken acı dediğim şeylerin gerçekten küçük şeyler olduğunu anlamıştım Çok yürek kırıklığı yaşamıştım Bunu arkadaşlarıma ve çevremdeki kimseyle paylaşmak istemiyordum Çünkü çevremdekilere her zaman dinç görünmek isteyen biriyim Bu yüzden bi arkadaşlık sitesine üye olup onun hislerini anlayabilmek için bir kzı dost edindim Benden 3 yaş ufak Niyetimi yanlış anlamasın diye de en başından ona bir abisi gibi yaklaştım Günler aylar geçti ve aramız doğrusu mükemmel oldu mükemmel bi arkadaş, dost hatta abikardeş olduk Ben ona kimseye anlatamadıklarımı anlatırdım o da bana İyi de bi dert ortağı olmuştuk Ayrıldığım kız arkadaşım hakkındaki her şeyi anlattım ona Neredeyse her gün konusunu açardım Lâkin aradan bundan böyle 15 yıl geçmişti Ben bu sırada üniversitede okuyorum Babam'da geçirdiği bir ameliyat sonrası sol tarafı felç geçirmişti ve hastaydı Ameliyat olduğunda 6 ay kadar civarı hastanede yatıp kalktım Emar ve bazı kontroller için her ay hastaneye götürüp getirdim Hastane de psikolojimi bozdu Daha o anlardan itibaren kendimi fazla ağırlaşmış ve hayata karşı korkusuz gibi görüyordum Bu yıla yeni girişimizdi Daha gecesinde yılbaşını kutlamış mutlu mutlu uykuya dalmıştım Sabah uyandığımda telefonumda 1520 tane cevapsız arama Hepsi ayrı akrabalarımdan Birine dönüş yaptığımda babamın çok hasta olduğunu ve eğer imkanım varsa gelmemin iyi olacağını söylediler 3 gün sonradan da final sınavlarım var Eve geldiğimde babamı kaybettiğimi öğrendim Fakat zinde olmam lazımdı Cümbür Cemaat ağlıyordu Annem bana sarılıyor, öteki aile üyelerimse uzak bana acıyan gözlerle bakıyordu Acıyan gözlerle demek istediğim, sonuçta babamı kaybetmiştim Bu gayet normaldi Lakin kendimi sıkıp dinç elde etmek zorundaydım Ağlamadım Ama ağzımdan tek bir kelime de çıkaramadım Bu sırada ablam da yoldaydı Akşam olduğunda ablam da geldi Ama o benim gibi değildi Kendini yerlere attı, eve bile girmek istemedi Sonunda içeri sokmayı başarabildiler Bense yalnızca durup izliyordum O geceyi uyumadan tamamladıktan sonradan sabah oldu ve cenazeyi gömmek için önce camiiye götürdük Cenaze namazından sonra da mezarın başına O belli başlı dek içimde hiçbir şey yoktu Hala kendime gelememiş hiçbir şey düşünmüyor hissetmiyordum Babamı mezara kendi ellerimle indirdikten daha sonra ağır ağır üzerini tahtalarla kapatmaya başladılar İşte o lahza kalbimin yanmaya başladığını hissetmeye başladım Gözlerimin yavaştan ıslanmaya başladığını Ayaklarımın titremeye başladığını Fakat tekrar ağlayamazdım Yine sıktım kendimi Eve geldim yeniden ağlamadım Günlerce sadece tuttum kendimi Babamı mezara verdikten sonraki gün ailemin ısrarı üstüne baştan üniversite sınavlarına girmek için döndüm O halde annemi ve ablamı adamak istemiyordum fakat artık önem benim omuzlarımdaydı Kendime iyi bir gelecek yaratıp ailemin de mutlu olmasını sağlamam lazımdı Ve bu benim omuzladığım şeylerden sadece biriydi Aradan 1 hafta geçmişti Artık bütün akrabalar ve komşular dağılmış ve yalnız kalmıştık O süre rahatlamaya ihtiyacım olduğunu anlayıp gece müzikler dinleyip başımdan geçenleri düşünüp ağadım Gevşemek içindi Bu 23 gün devam etti Geceleri ağlayıp gündüzleri mutluymuş gibi görünüyordum Bu sırada lisedeki arkadaşlarımın hemen hemen hiçbiri arayıp sormadı Alt fazla yakın olduğum bir kaç arkadaşım vardı Onlarla ayrıca konuşuyorduk onlar sağolsunlar yanımda oldular Ve ast başlıca konuyu bağlayacağım o kız da Her şeyimi anlattığım o kıza da söylemiştim Ama sadece haberi olsun diye sonrasında yalnız kalıp biraz kafa derlemek istediğimi söyledim Bu vakit zarfında konuşmamamızı ben kafamı toparlayınca ona yazacağımı Neyse 1 hafta sonra da kafamı toparlayıp tekrar konuşmaya başlamıştık Bundan Böyle eski sevgilimi neredeyse aklımdan çıkarmıştım Keza aradan 15 sene geçmesi keza de böyle zamanlarımda yanımda olmaması ondan uzaklaşmama niçin olmuştu Sadece bunlar değildi tabi Çünkü yavaş yavaş o kızla çok yakınlaşmaya başladığımızı hissediyordum(bu arada o kız aramak yerine ona bir ad vereceğim Reel ismini kullanmak istemiyorum ne olur ne olmaz Ona Ayşe diyelim) Ayşe de üniversite sınavına hazırlanıyordu bu konuda bende ona destek oluyordum Moralini yüksek tutmasını sağlıyordum Güldürüp eğlendiriyordum Adeta ailem haricinde beni anlayan ve bana iyi gelen tek insan olmuştu gözümde Onun da bana davranışları yarı farklıydı Lakin ben artık kendime bile güvenemez olmuştum Bu yüzden eğer bir şeyler olacaksa onun adım atmasını bekliyordum Sınava girdi O arada benim okulum bitti ve memleketime döndüm Dönmeden önce bir şey yüzünden tartışmıştık Bu adeta ilk tartışmamızdı Bir rahatsızlığının olduğunu söylüyordu ve doktora gitmesini söyledim O da yeniden olursa gideceğini söyledi Yeniden oldu ve gitmedi Ben üsteledim o gitmeyeceğini söyledi Sonra ona artık ona karışmayacağımı söyledim O da buna böylece itiraz etmedi Ve bu aramızdaki bağın kopmasına neden oldu Memleketime geldikten sonra adeta artık hiç konuşmamaya başladık Hergün konuşup muhabbet eden biz bundan böyle haftada 12 defa anca konuşuyorduk Ve sonradan olağanüstü çocukça bir şey yaptım Ona sözde benim bi arkadaşımmış gibi ulaşıp ondan hoşlandığımı bunu söyleyemediğimi anlattım O da bunu evvelden anladığını ve bu alıkoymak için bir şeyler yapmaya çalıştığını söyledi daha sonra Ayşe'ye ona anlattığımdan benim de haberim olduğunu söyledim Yani onun gözünde benim bir arkadaşım gelip ona her şeyi anlatmış oldu Ve bunlardan benim de haberim olmuş oldu Lakin hiçbirini ben yapmamıştım Ondan hoşlandığımı biliyordum bundan böyle emindim O da biliyordu Lakin bununla ilgili tek sözcük konuşmamıştık Hala ara ara muhabbet ediyorduk halimizi hatrımızı soruyorduk Bu ağır ağır azalmaya başladı Ben aklımda binlerce kurgu kuruyordum Acaba sınava hazırlanırken sadece moralini düzeltmesine muavin olayım diye mi yakınlaşmıştı benimle? Yalnızca mutlu yapabilmek için mi benimle konuşuyordu? Artık bana tek gelen iyi insanda arkasını dönüp yürümeye başlamıştı Sanırım onu da kaybetmeye başlamıştım Bütün bu olanlar bundan böyle boyumu aşıyordu Yaklaşık Olarak arkadaşım dediğim bütün insanların reel yüzlerini anlamıştım Onlar da yalnızca çıkar içindi Beni taziye için arayıp ardından online bir oyun için parola isteyen arkadaşım vardı Bundan Böyle dost kavramına da inanmamaya başlamıştım Bundan Böyle ne kendime güveniyordum ne de başka insanlara şu anda Ayşe ile anca 1520 günde bir konuşuyoruz O da 12 saat yalnızca hal hatır sormak, neler yapıp yapmadığımızı, bir sorun olup olmadığını sormakla geçiyor 1 senedir neredeyse ayrıntılarıyla yapayalnızım Bilgisayarım ve oyunlarımdan başka süre geçirdiğim ve bana iyi gelen bir şey değil Takriben son 3 aydır da Ayşe'yi takip etmekle 2 gün önce bir sosyal medya hesabında sorulan soruyu yanıtlamış Hoşlandığını hissettiği biri olduğunu fakat sadece fazla yakınlıktan da olabileceğini söylemiş Bu yakınlıktan bahsettiği kişi de internet üzerinden tanıştığı biriymiş Ancak tanışalı bir kaç ay olmuş Ben olduğumu zaten düşünmüyordum Biz tanışalı 152 yıl oluyor az kalsın Oysaki kimseyi istemediğini söylemişti Aylardır kimseye neler yaşadığımı anlatmıyorum Başıma gelen hiçbir olayı anlatmıyorum Hepsini içime atıyorum Ayşeye bile anlatmıyorum Bundan Böyle aklımda benden hoşlansa bile olmayacağı düşüncesi yatıyor Çünkü karanlık içindeyim Bana yaklaşsa o da kaybolacak karanlığımda Canım çok yandığı için belki isteksiz olarak onun da canını yakacağım Bu yüzden ben de bana yaklaşmasını istemiyorum ağır ağır hislerimi de yitirmeye başladığımı hissediyorum Bundan Böyle ne üzüntüyü, ne mutluluğu, ne merağı, ne huzuru ne de korkuyu Hiçbir şeyi hissetmiyorum Yarı uçurumdan atılmış fakat aylardır yere çakılamamış gibiyim Kendime hasar vermekten korkmuyorum Çünkü böyle bir şeye katiyen kalkışmayacağımı biliyorum Artık ne hayatı önemseyebiliyorum ne de diğer bir şeyi İnsanlarla uzun konuşmalara girmekten sıkılıyorum Arada beni arayan arkadaşlarımın telefonlarını açmıyorum Konuşmak gelmiyor içimden Kendimi penceresi ve kapısı olmayan bi odaya kilitlemiş gibiyim Bunun bana çok büyük sıkıntılar çıkaracağını hissediyorum Bu yüzden izah etmek istedim içimdekileri size Bana asistan edebilmek için yazdıklarımı ayrıntılarıyla okuyan arkadaşlardan Allah razı olsun
Konuya girecek olursam Bundan 2 yıl öncesinde çok sevdiğim bir kız arkadaşım vardı Bağlı aramızdaki şeyler yüzünden ayrıldık İnanın o vakit çocukken acı dediğim şeylerin gerçekten küçük şeyler olduğunu anlamıştım Çok yürek kırıklığı yaşamıştım Bunu arkadaşlarıma ve çevremdeki kimseyle paylaşmak istemiyordum Çünkü çevremdekilere her zaman dinç görünmek isteyen biriyim Bu yüzden bi arkadaşlık sitesine üye olup onun hislerini anlayabilmek için bir kzı dost edindim Benden 3 yaş ufak Niyetimi yanlış anlamasın diye de en başından ona bir abisi gibi yaklaştım Günler aylar geçti ve aramız doğrusu mükemmel oldu mükemmel bi arkadaş, dost hatta abikardeş olduk Ben ona kimseye anlatamadıklarımı anlatırdım o da bana İyi de bi dert ortağı olmuştuk Ayrıldığım kız arkadaşım hakkındaki her şeyi anlattım ona Neredeyse her gün konusunu açardım Lâkin aradan bundan böyle 15 yıl geçmişti Ben bu sırada üniversitede okuyorum Babam'da geçirdiği bir ameliyat sonrası sol tarafı felç geçirmişti ve hastaydı Ameliyat olduğunda 6 ay kadar civarı hastanede yatıp kalktım Emar ve bazı kontroller için her ay hastaneye götürüp getirdim Hastane de psikolojimi bozdu Daha o anlardan itibaren kendimi fazla ağırlaşmış ve hayata karşı korkusuz gibi görüyordum Bu yıla yeni girişimizdi Daha gecesinde yılbaşını kutlamış mutlu mutlu uykuya dalmıştım Sabah uyandığımda telefonumda 1520 tane cevapsız arama Hepsi ayrı akrabalarımdan Birine dönüş yaptığımda babamın çok hasta olduğunu ve eğer imkanım varsa gelmemin iyi olacağını söylediler 3 gün sonradan da final sınavlarım var Eve geldiğimde babamı kaybettiğimi öğrendim Fakat zinde olmam lazımdı Cümbür Cemaat ağlıyordu Annem bana sarılıyor, öteki aile üyelerimse uzak bana acıyan gözlerle bakıyordu Acıyan gözlerle demek istediğim, sonuçta babamı kaybetmiştim Bu gayet normaldi Lakin kendimi sıkıp dinç elde etmek zorundaydım Ağlamadım Ama ağzımdan tek bir kelime de çıkaramadım Bu sırada ablam da yoldaydı Akşam olduğunda ablam da geldi Ama o benim gibi değildi Kendini yerlere attı, eve bile girmek istemedi Sonunda içeri sokmayı başarabildiler Bense yalnızca durup izliyordum O geceyi uyumadan tamamladıktan sonradan sabah oldu ve cenazeyi gömmek için önce camiiye götürdük Cenaze namazından sonra da mezarın başına O belli başlı dek içimde hiçbir şey yoktu Hala kendime gelememiş hiçbir şey düşünmüyor hissetmiyordum Babamı mezara kendi ellerimle indirdikten daha sonra ağır ağır üzerini tahtalarla kapatmaya başladılar İşte o lahza kalbimin yanmaya başladığını hissetmeye başladım Gözlerimin yavaştan ıslanmaya başladığını Ayaklarımın titremeye başladığını Fakat tekrar ağlayamazdım Yine sıktım kendimi Eve geldim yeniden ağlamadım Günlerce sadece tuttum kendimi Babamı mezara verdikten sonraki gün ailemin ısrarı üstüne baştan üniversite sınavlarına girmek için döndüm O halde annemi ve ablamı adamak istemiyordum fakat artık önem benim omuzlarımdaydı Kendime iyi bir gelecek yaratıp ailemin de mutlu olmasını sağlamam lazımdı Ve bu benim omuzladığım şeylerden sadece biriydi Aradan 1 hafta geçmişti Artık bütün akrabalar ve komşular dağılmış ve yalnız kalmıştık O süre rahatlamaya ihtiyacım olduğunu anlayıp gece müzikler dinleyip başımdan geçenleri düşünüp ağadım Gevşemek içindi Bu 23 gün devam etti Geceleri ağlayıp gündüzleri mutluymuş gibi görünüyordum Bu sırada lisedeki arkadaşlarımın hemen hemen hiçbiri arayıp sormadı Alt fazla yakın olduğum bir kaç arkadaşım vardı Onlarla ayrıca konuşuyorduk onlar sağolsunlar yanımda oldular Ve ast başlıca konuyu bağlayacağım o kız da Her şeyimi anlattığım o kıza da söylemiştim Ama sadece haberi olsun diye sonrasında yalnız kalıp biraz kafa derlemek istediğimi söyledim Bu vakit zarfında konuşmamamızı ben kafamı toparlayınca ona yazacağımı Neyse 1 hafta sonra da kafamı toparlayıp tekrar konuşmaya başlamıştık Bundan Böyle eski sevgilimi neredeyse aklımdan çıkarmıştım Keza aradan 15 sene geçmesi keza de böyle zamanlarımda yanımda olmaması ondan uzaklaşmama niçin olmuştu Sadece bunlar değildi tabi Çünkü yavaş yavaş o kızla çok yakınlaşmaya başladığımızı hissediyordum(bu arada o kız aramak yerine ona bir ad vereceğim Reel ismini kullanmak istemiyorum ne olur ne olmaz Ona Ayşe diyelim) Ayşe de üniversite sınavına hazırlanıyordu bu konuda bende ona destek oluyordum Moralini yüksek tutmasını sağlıyordum Güldürüp eğlendiriyordum Adeta ailem haricinde beni anlayan ve bana iyi gelen tek insan olmuştu gözümde Onun da bana davranışları yarı farklıydı Lakin ben artık kendime bile güvenemez olmuştum Bu yüzden eğer bir şeyler olacaksa onun adım atmasını bekliyordum Sınava girdi O arada benim okulum bitti ve memleketime döndüm Dönmeden önce bir şey yüzünden tartışmıştık Bu adeta ilk tartışmamızdı Bir rahatsızlığının olduğunu söylüyordu ve doktora gitmesini söyledim O da yeniden olursa gideceğini söyledi Yeniden oldu ve gitmedi Ben üsteledim o gitmeyeceğini söyledi Sonra ona artık ona karışmayacağımı söyledim O da buna böylece itiraz etmedi Ve bu aramızdaki bağın kopmasına neden oldu Memleketime geldikten sonra adeta artık hiç konuşmamaya başladık Hergün konuşup muhabbet eden biz bundan böyle haftada 12 defa anca konuşuyorduk Ve sonradan olağanüstü çocukça bir şey yaptım Ona sözde benim bi arkadaşımmış gibi ulaşıp ondan hoşlandığımı bunu söyleyemediğimi anlattım O da bunu evvelden anladığını ve bu alıkoymak için bir şeyler yapmaya çalıştığını söyledi daha sonra Ayşe'ye ona anlattığımdan benim de haberim olduğunu söyledim Yani onun gözünde benim bir arkadaşım gelip ona her şeyi anlatmış oldu Ve bunlardan benim de haberim olmuş oldu Lakin hiçbirini ben yapmamıştım Ondan hoşlandığımı biliyordum bundan böyle emindim O da biliyordu Lakin bununla ilgili tek sözcük konuşmamıştık Hala ara ara muhabbet ediyorduk halimizi hatrımızı soruyorduk Bu ağır ağır azalmaya başladı Ben aklımda binlerce kurgu kuruyordum Acaba sınava hazırlanırken sadece moralini düzeltmesine muavin olayım diye mi yakınlaşmıştı benimle? Yalnızca mutlu yapabilmek için mi benimle konuşuyordu? Artık bana tek gelen iyi insanda arkasını dönüp yürümeye başlamıştı Sanırım onu da kaybetmeye başlamıştım Bütün bu olanlar bundan böyle boyumu aşıyordu Yaklaşık Olarak arkadaşım dediğim bütün insanların reel yüzlerini anlamıştım Onlar da yalnızca çıkar içindi Beni taziye için arayıp ardından online bir oyun için parola isteyen arkadaşım vardı Bundan Böyle dost kavramına da inanmamaya başlamıştım Bundan Böyle ne kendime güveniyordum ne de başka insanlara şu anda Ayşe ile anca 1520 günde bir konuşuyoruz O da 12 saat yalnızca hal hatır sormak, neler yapıp yapmadığımızı, bir sorun olup olmadığını sormakla geçiyor 1 senedir neredeyse ayrıntılarıyla yapayalnızım Bilgisayarım ve oyunlarımdan başka süre geçirdiğim ve bana iyi gelen bir şey değil Takriben son 3 aydır da Ayşe'yi takip etmekle 2 gün önce bir sosyal medya hesabında sorulan soruyu yanıtlamış Hoşlandığını hissettiği biri olduğunu fakat sadece fazla yakınlıktan da olabileceğini söylemiş Bu yakınlıktan bahsettiği kişi de internet üzerinden tanıştığı biriymiş Ancak tanışalı bir kaç ay olmuş Ben olduğumu zaten düşünmüyordum Biz tanışalı 152 yıl oluyor az kalsın Oysaki kimseyi istemediğini söylemişti Aylardır kimseye neler yaşadığımı anlatmıyorum Başıma gelen hiçbir olayı anlatmıyorum Hepsini içime atıyorum Ayşeye bile anlatmıyorum Bundan Böyle aklımda benden hoşlansa bile olmayacağı düşüncesi yatıyor Çünkü karanlık içindeyim Bana yaklaşsa o da kaybolacak karanlığımda Canım çok yandığı için belki isteksiz olarak onun da canını yakacağım Bu yüzden ben de bana yaklaşmasını istemiyorum ağır ağır hislerimi de yitirmeye başladığımı hissediyorum Bundan Böyle ne üzüntüyü, ne mutluluğu, ne merağı, ne huzuru ne de korkuyu Hiçbir şeyi hissetmiyorum Yarı uçurumdan atılmış fakat aylardır yere çakılamamış gibiyim Kendime hasar vermekten korkmuyorum Çünkü böyle bir şeye katiyen kalkışmayacağımı biliyorum Artık ne hayatı önemseyebiliyorum ne de diğer bir şeyi İnsanlarla uzun konuşmalara girmekten sıkılıyorum Arada beni arayan arkadaşlarımın telefonlarını açmıyorum Konuşmak gelmiyor içimden Kendimi penceresi ve kapısı olmayan bi odaya kilitlemiş gibiyim Bunun bana çok büyük sıkıntılar çıkaracağını hissediyorum Bu yüzden izah etmek istedim içimdekileri size Bana asistan edebilmek için yazdıklarımı ayrıntılarıyla okuyan arkadaşlardan Allah razı olsun